Elbow (AB - 11.11.2008)

Na jaren van relatieve windstilte stonden de zeilen van de Britse band Elbow de afgelopen maanden plotseling zeer bol. Hun vierde LP "The seldom seen kid" werd alom geprezen en sleepte zelfs de prestigieuze Nationwide Mercury Prize in de wacht. Dat de band van optreden houdt, is afgelopen jaar wel gebleken : een toernee in het voorjaar (met een passage in de Botanique), een festivaltoernee in de zomer (o.a. als afsluiter in de Marquee op de laatste Pukkelpop-dag) én nog eens een toertje in het najaar. De band is al even gul met optredens als pers én publiek met uitingen van lof.

De verwachtingen omtrent dit concert in de AB waren dan ook extreem hoog gespannen. Vermits dit concert plaatsvond op een feestdag, bood dit me de kans om me even te verdiepen in de setlists die de band de dagen voordien had afgewerkt in de Utrechtse Tivoli en de Haarlemse Patronaat. In die mate zelfs dat ik bij wijze van voorbereiding al even de songs had beluisterd in de Tivoli-volgorde. Een goed aperitief, vermits de AB-setlist exact hetzelfde bleek te zijn.

Geopend werd met de drie eerste songs van The seldom seen kid. De schelle trompetten van openingsnummer Starlings zetten meteen de toon voor een concert dat gedurende de volgende 110 minuten geen enkel moment zou vervelen maar dat integendeel de hoogtepunten aaneen zou rijgen. Na Starlings was Leaders of the free world (uit het gelijknamige album uit 2005) een tweede kopstoot, een nummer dat frontman Guy Garvey trouwens ironisch opdroeg aan George W. Bush.

Normaliter loop ik niet hoog op met bands wiens frontman het nodig vindt om tussen alle nummers door een gemoedelijk babbeltje te slaan met het publiek. Het haalt meestal de vaart uit een concert en is zelden grappig of de moeite waard. Garvey vormt een uitzondering op die regel. De man is zó gemoedelijk en ontwapenend, dat zijn tussenkomsten nooit storen. Zo draagt hij Great expectations op aan een zekere Stef ("the most married man in the audience"), nadat die brave man zijn hand had opgestoken op de vraag wie in het publiek meer dan 2x gehuwd was. En zo draagt Garvey aan het publiek op om een nummer te kiezen waarmee het publiek mocht trachten de groep terug op het podium te krijgen voor enkele bisnummers. Afgesproken werd dat na de cue "thank you very much, goodnight !" het publiek uit volle borst Bohemian Rhapsody zou aanheffen (i.p.v. het gebruikelijke we want more) ... wat dan ook gebeurde. Garvey komt er moeiteloos mee weg, zelfs wanneer hij op het randje van de meligheid balanceert door zijn vriendin een gelukkige verjaardag te wensen en zich t.o.v. vrouwen en kinderen van de bandleden verontschuldigt voor het zelden thuis zijn.

Natuurlijk kwam The seldom seen kid regelmatig aan bod (met als hoogtepunten de melancholische mantra Loneliness of a tower crane driver, het ge-wel-di-ge One day like this, en het aanstekelijke Weather to fly). Dit laatste nummer werd trouwens akoestisch ingezet door de vijf bandleden die op een kluitje bijeen stonden en eerst een rondje jägermeister binnengoten. Maar toch werd ook opvallend veel ruimte gelaten voor ouder werk. Enkel het album Cast of thousands uit 2003 werd links gelaten, maar zowel Asleep in the back (2001) als Leaders of the free world (2005) kwamen ruimschoots aan bod. Dat leverde enkele onvergetelijke momenten op. Zoals bijvoorbeeld het onvergelijkbare Newborn. Zéér straffe kost en voor mij hét kippevelmoment van de avond.

De bisronde (na een collectief Bohemian Rhapsody dus) vertoonde een opvallend ingetogen songkeuze. Enkel Station approach heeft een ietwat exploderend einde, maar zowel Some riot als vooral Scattered black and whites vormden gefundenes fressen voor melancholici.

Tja, dan zullen we de superlatieven maar bovenhalen zeker ? Genieten van begin tot einde. Warm, grappig, melancholisch. Een perfecte frontman die geen opzwepende gebaren of scheldwoorden nodig heeft om een publiek op te zwepen, maar die zich enkel bedient van een beleefd gesprek (én van een aangrijpende stem). Een crisp & clear geluid dat de ideale ondersteuning vormde van songs die bulken van gelaagdheid, van rijke arrangementen, van dromerige lyrics. Slotsom : schitterend concert. Wie doet beter ?


Setlist :
1. Starlings
2. The bones of you
3. Mirrorball
4. Leaders of the free world
5. The stops
6. Great expectations
7. Any day now
8. Grounds for divorce
9. Loneliness of a tower crane driver
10. Newborn
11. Weather to fly
12. One day like this
***
13. Some riot
14. Station approach
15. Scattered black and whites