Lightning Bolt (Recyclart - 29.11.2008)

Toen een potige verantwoordelijke aan de vele tientallen, die stonden aan te schuiven aan de kassa van de Recyclart, tot hunner grote frustratie kwam melden dat het zaakje uitverkocht was, stonden we reeds klaar om teleurgesteld naar onze heimat terug te keren. Vanuit het niets was het Lot ons echter krankzinning goed gezind, zodat we alsnog via de gastenlijst binnengeraakten. Een fuck yeah !-gevoel viel nauwelijks te onderdrukken, een gevoel dat enkel versterkt werd naarmate de avond vorderde.

Het Milanese duo oVo bestaat uit Stefania Pedretti (meer dreadlock dan vrouw) en Bruno Dorella (meer vleeshoop dan man), beiden getooid met maskers die de helft van hun gelaat bedekken. Wel grappig dat 'dreadlocks' op hun myspace-pagina als een instrument vermeld wordt, want het meiske strijkt inderdaad met een vioolstok over heur haar (met dank aan de opmerkingsgave van W.O.). Verder nog basgitaar, verstoorde vocalen en een snaredrum. Tussen deze avantgardistische sludgepunk viel af en toe wel iets interessants te ontwaren, doch het woord "middelmatig" spookte geregeld door mijn hoofd.

Het was helaas al van 2004 geleden dat ik het fantastische noiseduo Lightning Bolt nog eens aan het werk gezien had, toen in een matig gevulde AB-club. Wegens slechte timing moest ik hun concert een maand geleden in Scheld'apen missen, maar dat kon gelukkig vandaag rechtgezet worden door op de valreep het laatste concert van hun Europese tournee mee te pikken.

Wat Brian Chippendale en Brian Gibson uit respectievelijk drums en basgitaar schudden, kan nog het best omschreven worden als deliriumverwekkende waanzin. Zoals gebruikelijk speelde het duo niet op het podium maar tussen het publiek, dat bijna letterlijk tegen de twee bandleden geprangd staat. Ik wist me een mooie plaats te bemachtigen om het spektakel te aanschouwen en werd zelf onweerstaanbaar meegezogen in de furieuze draaikolk van distorted vocals (komende uit het mondmasker van Chippendale), de nooit aflatende drumfrenzy en de met verschillende effectenpedalen gemanipuleerde basgitaar van Gibson. Door het compromisloos harde volume werd het totaaleffect nog verstrekt. Terwijl ik dit verslagje schrijf, zinder ik nog steeds na. Als ik dan toch enkele nummers moet noemen, kies ik voor het allesverbrijzelende tweeluik Assassins en Dracula Mountain (uit Wonderful rainbow - 2003). Het publiek in de Recyclart zweette zich naar een stuiptrekkende trip zonder weerga. Na een klein uurtje ging de storm weer liggen en kon het normale leven zich stilaan weer op gang trekken. Met piepende oren en verneukte hersengolven terug de koude Brusselse nacht in. Eén van dé concerten van het jaar.

In die helse omstandigheden was het niet eenvoudig om goede foto's te nemen. Toch een paar kiekjes om toe te laten een beeld te kunnen vormen :