Peter Prong: Ay¨n, la baignoire du diable (Louise Chardon) + Forever Overhead (Lisbeth Gruwez) (Warande

Een avondvullende doublebill met werk van twee choreografen/danseressen die voor het eerst met eigen werk op de planken staan.

Louise Chardon: "Ay¨n - la baignoire du diable"

Dit concept van Louise Chardon en Luk Van den Dries werd lichtjes gebaseerd op het volgende citaat uit het werk Pensées van de Franse filosoof Blaise Pascal, voor het eerst gepubliceerd in 1670 : ''Rien n'est si insupportable à l'homme que d'être dans un plein repos, sans passion, sans affaires, sans divertissement, sans application. Il sent alors son néant, son abandon, son insuffisance, sa dépendance, son impuissance, son vide. Incontinent, il sortira du fond de son âme l'ennui, la noirceur, la tristesse, le chagrin, le dépit, le désespoir.'' Een existentiële angst voor het zwarte gat dus, gesymboliseerd door de Hebreeuwse letter "ay¨n", die zowel de oorprong als Het Niets betekent.

De scène : een scheve kerstboom vol brandende kaarsjes, een constructie waarbij vet staat te smelten in een pan en een dame die met haar voeten onderstenboven aan een kabel hangt. Ze wordt tergend langzaam neergelaten, nestelt zich in wat een berg gestold vet blijkt te zijn, kruipt zenuwachtig heen en weer. "Je suis" staat er in krijt geschreven op de achterwand. Ze zal er nog enkele malen "m'abuse" bijschrijven, terwijl regelmatig "c'est quoi, être ouvert ?" door de luidsprekers klinkt. Ze giet de pan leeg in een soort reservoir en wrijft zich vervolgens helemaal in met het gestolde vet. Het lijken de bewegingen van een meth-verslaafde, die zich helemaal kapotkrabt. Met bloot bovenlijf bindt ze een aantal brandende kaarsjes aan haar buik, daarmee balancerend op een kruispunt van wellust en masochisme. Alle grenzen van de bühne worden afgetast, in een wanhopige poging om ook de eigen grenzen af te tasten. Wanneer de halve kopstand van het begin van het stuk op het einde herhaald wordt - naakt, tussen massa's gestold kaarsvet - lijkt het omgekeerde lichaam van de naakte vrouw bijna op een erect fallussymbool. Exit van de verstoorde vrouw terwijl een ventilator de resterende kaarsjes van de kerstboom uitblaast. Veeleer performance art dan moderne dans is Ay¨n een interessante denkoefening, die met haar expressie goedmaakt wat ze in rijpheid mist.

Lisbeth Gruwez/Voetvolk : "Forever overhead"

Uitgangspunt van deze creatie uit 2007 : "The art of falling. A nimble body in the void, suspended in the air as the centre of the universe. Incomplete wings, which overcome gravity for a split second. The triumphant plunge, before the final, fatal embrace. What goes on in the head of a person falling ? In that short instant, in that eternity, between heaven and earth ?"

Op een bijna kaal podium ligt een vrouw in het spotlicht. Ze beweegt traag, alsof ze in het luchtledige zweeft. Het enige object op de bühne : een zeer grote kei. Wat volgt is een continu gevecht van vallen en opstaan. Er valt plots een valhelm uit de lucht. De dame zet de helm op en gaat een gevecht aan met de kei, de grond, de muren. Een hard gevecht dat ze niet kan winnen, hoe hard ze ook zucht en puft in de microfoon die in de helm is ingebouwd (wat overigens enkele leuke soundeffecten oplevert). Nog één keer alles geven : helm af, topje uit en opnieuw het gevecht aangaan. Eénmaal het gevecht echter verloren, dient de vrouw zich bij de realiteit neer te leggen. Even uitblazen met een blikje cola en vervolgens de dolle gekte van alledag in op de tonen van "working 9 to 5". Een stuk luchtiger en minder wrang dan het vorige stuk, en daarom het perfecte contrapunt van een interessante doublebill.