Opeth (AB - 27.11.2008)

Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik bijlange na niet vertrouwd ben met het werk van het Zweedse metalmonster Opeth. Enkel het recentste album Watershed (2008) heb ik regelmatig tot mij genomen en bovendien moet een mens af en toe zijn oogkleppen eens afzetten en nederdalen uit zijn ivoren toren. Met een open geest dus naar de AB getogen.

Hoewel de band gemakshalve in de CD-rekken onder de noemer 'metal' terug te vinden valt, is there more than meats the ear. Frontman en songschrijver Mikael Åkerfeldt laat zich niet alleen beïnvloeden door metal-iconen, maar ook door progressive rock en zelfs folk en jazz. De complexe en lange songstructuren en de opvallende aanwezigheid van een toetsenist zijn hiervan getuige, alsook de afwisseling tussen 'helder' zingen en growlen.

Opener Heir apparent (uit Watershed) is hiervan meteen al een goed voorbeeld. Zoals wel meer songs van vanavond een uitgebreid en complex gearrangeerd werkstuk van een kleine tien minuten. Van het daaropvolgende nummer was ik compleet van mijn melk : het fantastische The grand conjuration (uit Ghost reveries - 2005). Jawadde, het absolute hoogtepunt van de avond en een perfecte verzameling van het beste dat Opeth te bieden heeft. Ambitieus, avontuurlijk en een schat aan muzikale invloeden, samengewrongen in een apocalyptisch nummer dat opnieuw een dikke tien minuten duurde.

Dat deze torenhoge ambities niet altijd even sterk werden ingelost, bleek pakweg uit The Lotus Eater (wederom uit Watershed). Teveel een samenraapsel van tempowisselingen en te weinig een coherente compositie. Dan liever wat beukmetal uit de oude doos, zoals Demon of the fall (uit My arms, your hearse - 1998). Bisnummer The drapery falls (uit Blackwater park - 2001) kwam slechts redelijk tot zijn recht. Nog erger was een nummer genaamd Hope leaves (uit Damnation - 2003). Een song die opgedragen werd aan een overleden familielid en waarvan ik inderdaad in rouwstemming geraakte. Er viel geen greintje muzikale opwinding aan te bespeuren, maar dat zal ongetwijfeld tegengesproken worden door de horde Opeth-fans.

Ik zag vanavond een groep aan het werk die in zijn beste nummers tot waanzinnige dingen in staat is maar die jammer genoeg af en toe ook verzandt in matig gepiel. Een beetje rondsurfen op youtube leverde verrassend genoeg een quasi complete registratie van het concert op. Voor het gemak van de lezer zet ik de nummers even op een rijtje :

1. Intro
2. Heir apparent
3. The grand conjuration
4. Godhead's lament
5. The lotus eater
6. Hope leaves
7. Deliverance part 1 + part 2
8. Demon of the fall
9. The drapery falls