Mark Lanegan & Isobel Campbell (Mezz - 23.11.2008)

De samenwerking tussen Mark Lanegan en de Schotse folkzangeres Isobel Campbell begon in 2004 toen Campbell op zoek ging naar geschikte backing vocals voor één van de nummers op haar EP Time is just the same. Van het één kwam het ander en in 2006 nam het tweetal een album op (Ballad of the broken seas), in 2008 gevolgd door een tweede album (Sunday at devil dirt).

Op het podium werd het tweetal bijgestaan door een degelijke begeleidingsband, onderlegd in allerlei instrumenten (verschillende gitaartypes, drums, synth, contrabas, ...), terwijl ook Campbell haar duit in het zakje deed door regelmatig de cello ter hand te nemen, alsook ander klein muzikaal gedoe (zoals sambaballen en andere 'decoratieve' instrumenten waarvan ik de naam compleet niet ken).

Tijdens het eerste halfuurtje van het concert was er van enige interactie met het publiek geen enkele sprake. Van Lanegan zijn we natuurlijk gewoon dat hij zich beperkt tot het zingen van de lyrics en tot het stokstijf vastkleven aan de microfoonstandaard. Maar ook Campbell stond schijnbaar gespannen en uitermate onderkoeld op het podium, als een vulkaan vlak voor de eruptie. Postmenstruele stress misschien ? Of probeerde ze gewoon krampachtig een slappe lach te vermijden omdat ze tijdens één van de songs de lippen moest tuiten voor een fluitsolo ? Wat er ook van weze, na de fluitsolo trad plotsklaps de dooi in en viel de eerste glimlach van Campbell te noteren. Oef, er zouden dan tóch geen klappen vallen. De opluchting bij het publiek was bijna tastbaar. En o wonder : op het einde van de set liet Lanegan zich een "thank you very much" ontvallen, wat hij na de bisset nog eens herhaalde. Naar Lanegan-normen is dat breedsprakerig gewauwel. Ik heb Lanegan al meermaals op een podium zien staan (voor zover je hem kan zien staan, want hij staat meestal in het donker gehuld), maar het was de eerste maal dat ik hem zowaar zag glimlachen.

Op enkel uitzonderingen na (in het bijzonder een idiote beun die bij de aanvang van het concert "Screaming Trees !" riep en een dame op leeftijd die luidkeels liet verstaan dat ze "op haar avondje uit toch wel mocht zuipehhhh") was het publiek in de Bredase Mezz (verrassend genoeg verre van uitverkocht) redelijk gedisciplineerd, zodat in bijna optimale omstandigheden van de muziek te genieten viel. Het geluid stond perfect afgesteld en qua strakheid was een groter contrast met het concert enkele dagen eerder van Fleet Foxes nauwelijks mogelijk : gitarist en drummer gaven een strak tempo aan en een hele trits nummers volgden elkaar in snel tempo op. Meanderend tussen folk, countryrock en blues boden Lanegan en Campbell hierbij enkele pareltjes aan. Het contrast tussen de ijle en ietwat fee-achtige vocalen van Campbell en de diepe, doorrookte stem van Lanegan werkte wonderwel.

De setlist bestond natuurlijk nagenoeg volledig uit songs van de twee voornoemde albums. Enkele nummers die me bijbleven : Circus is leaving town, Keep me in mind sweetheart, de Hank Williams-cover Ramblin' man en het opwindende Come on over (turn me on). Dat de opvallend rockende en bluesy bisset werd besloten met Wedding dress (uit Lanegans uitmuntende soloplaat Bubblegum uit 2003) was een mooie kers op de taart. Pakweg 75 minuten zeer degelijk materiaal op een ondergesneeuwde zondagavond : blij dat ik er getuige van was.