Leila (Botanique - 24.02.2009)

Het Kortrijkse Ansatz der Maschine - een electronicaproject van Mathijs Bertel - debuteerde in 2004 met een EP en werd tevens lid van het in Cahier welgekende Je m'en fish-collectief. Een debuutplaat volgde in 2006 (The postman is a girl) en zopas zag het nieuwe album "Painting bad weather on her body" het daglicht, welk album werd voorgesteld aan het publiek in een goed gevulde Botanique-rotonde. Vier jonge multi-instrumentalisten (een enkele keer bijgestaan door een jonge zanger of een wat oudere hoornblazer) wisselen af op drums, viool, gitaar, sax, keyboards en sample-machine om samen een intrigerende soundcollage te maken. Het geheel werd ondersteund met een smaakvolle visuele show. Een uitstekend voorprogramma dat op het einde het rustige pad even verliet om zich een hardere Jaga Jazzist-sound aan te meten.


Nadat de inspanningen van de Iraans-Britse knoppenkoningin Leila Arab vorig jaar tot twee maal toe gefnuikt werden door externe omstandigheden (op de twee Pukkelpop-dag stond ze fout geprogrammeerd in een veel te grote dance-hall en vroeg op de derde ATP-dag liet de techniek haar schromelijk in de steek), verdiende de dame nog een kans. Niet in het minst trouwens omdat het laatste album Blood, looms and blooms (2008) uitmuntend luistervoer is.

Bij een optreden van Leila is het altijd afwachten welke gasten hun opwachting zullen maken. Jammer genoeg was Martina Topley-Bird vandaag niet van de partij om vocale gastbijdragen te leveren. Wel mocht Roya Arab (zus van) enkele liedjes zingen, waaronder een bewerking van een track uit het Liza Minelli-vehikel Cabaret (Bob Fosse, 1972). Ook Luca Santucci verzorgde zang op enkele nummers, onder meer op de zeer eigenzinnig cover van de Beatles-klassieker Norwegian Wood. Nog een opmerkelijke bijdrage werd geleverd door een blonde dame - gekleed in een strakke spandex en met een soort kachelbuis op haar hoofd - die uiterst theatraal "welcome to space" kwam zingen.

Leila is echter op haar best wanneer haar knoppenmanipulaties de boventoon voeren in dromerige triptronics. Zoals in het uitstekende Mollie bijvoorbeeld, in Little acorns of in het spannend opgebouwde Mettle. De visuals werden beheerst door een afwisseling tussen enerzijds mooie animatie (qua look gebaseerd op de cover van het laatste album) en anderzijds live gemixte beelden, door verschillende camera's geschoten met een zicht op het grote knoppenpaneel waarvan Leila zich bedient. Tijdens enkele uitzonderlijke momenten kon de toeschouwer zich verliezen in beeld en geluid en zich laten meevoeren in een mooie trip.

De set was echter zeker voor verbetering vatbaar. Zo slopen er enkele mindere nummers in de set die nauwelijks de aandacht gaande konden houden. Ook de overgang tussen sommige nummers liet te wensen over. Soms werden songs uiterst brutaal gestopt, zonder enige vorm van outro. En bij wijze van intro bediende Leila zich al te vaak van een gemanipuleerd interview met een niet nader genoemd surrealistisch schilder. Derhalve verlieten we - na een concert dat bijna 100 minuten duurde maar dat in een gebalde 75-minuten vorm veel beter had kunnen zijn - met gemengde gevoelens de zaal.