Grace Jones (AB - 16.03.2009)

Wat maakt een diva tot een diva ? Ethymologisch is zo'n prima donna nauw verwant aan het goddelijke en staat ze derhalve boven het gepeupel, boven kleine regeltjes en voorschriften en eist ze het voetlicht voor zichzelf op. Het legendarische mode- en popicoon Grace Jones beantwoordt volledig aan deze omschrijving. Achter de schermen zorgde zij blijkbaar voor een organisatorisch stress-niveau van jewelste. Uiteraard was haar rider extravagant en uiteraard begon haar concert pas drie kwartier (!) na het aangekondigde aanvangsuur. Hierover zou La Jones trouwens op het einde van het concert zelf zeggen : "We wanted to do more but ... fuck it. I was too late. Tried to get something down my throat and I choked." Het was de laatste in een lange reeks seksuele insinuaties die de zestigjarige (!) Jamaicaanse zou debiteren (meestal offstage tijdens de vele kostuumwissels tussen de nummers door, in de trant van "j'arrive", "give me energy", etc.). Qua seksuele connotatie was Pull up to the bumper op het einde van de reguliere set één van de hoogtepunten, waarbij de quasi naakte en trillende billen van Jones immens groot op de achterwand geprojecteerd werden. Maar toen hadden we al een heerlijke show achter de rug.

Jones is nog steeds ongelooflijk rank en lenig en mag schijnbaar regelmatig aan de bron van eeuwige jeugd nippen. Zo lijkt het wel alsof voor Jones de tijd twee decennia heeft stilgestaan tussen de release van haar voorlaatste album (Bulletproof heart, 1989) en haar fantastische comeback-album Hurricane (2008).

De setlist bestond uit een afwisseling tussen oude krakers (opener Nightclubbing, het wat mindere My Jamaican guy, La vie en rose, Libertango (aka Strange, I've seen that face before), Pull up to the bumper en in de bisronde de Roxy Music-cover Love is the drug en het onverwoestbare Slave to the rhythm) en nummers uit Hurricane. De titeltrack sloot het concert af (waarbij een grote ventilator met wapperende slierten op Jones gericht stond om een orkaan te veinzen), en eerder werden uitstekende versies gebracht van This is, Well well well, Love you to life en vooral van Williams' blood. Dat laatste nummer kreeg een opvallend scherp en hard rockjasje mee en was zonder enige twijfel de topper van de avond. Ik kreeg oprecht kippevel.

Naast de alomtegenwoordige en onverwoestbare podiumprésence die Jones tentoon spreidde, waren er ook nog de visuele trucs. De kraan waarop Jones verscheen bij aanvang van het concert, het draaiplatformpje met danspaal waarop ze met witte hoed Libertango uitvoerde, de bundeling laserstralen die tijdens Love is the drug haar glimmende bolhoed masseerde en aldus een leuk lichteffect genereerde, de hoop grote ballonnen die tijdens Pull up to the bumper in het publiek gejaagd werden, de hoola hoop die ze feilloos rond haar ranke taille draaiende wist te houden tijdens de ganse duur van Slave to the rhythm (onderwijl perfect zingend, van een verhoog stappend én de begeleidingsband introducerend), het constant wisselen van extravagante kostuums en hoofddeksels, ... : bij iemand anders zou het misschien gauw vervelen, maar bij de act van Jones paste het allemaal perfect. Een concert van Grace Jones blijkt veel meer te zijn dan het zingen van liedjes : het is tevens een modeshow, performance art, carnavaleske kitsch, ... allemaal geïncarneerd in die unieke karakterkop van Jones.

Dit showelement is misschien wel een tikje ondankbaar voor de begeleidingsband, die bijna altijd gedoemd was om in de schaduw te spelen en waar nauwelijks ooit een spot op gericht stond. Maar ook al zoog Jones al het licht en al de aandacht naar zich toe, toch eiste ook de band een belangrijke rol voor zich op. Met name de achtergrondzangeressen en de fantastische drummer en bassist drukten hun stempel op het concert.

Voor wie er nog aan moest twijfelen : Grace Jones is een rasartieste, een grande dame en zeker zoveel meer dan het bizarre curiosum waarvoor ze door meestal jaloerse zielen wel eens voor versleten wordt. Een heerlijke avond en sowieso één van de toppers van het jaar.