AC/DC (Amsterdam Arena - 23.06.2009)

In de mate van het mogelijke tracht ik steeds om grote stadionconcerten te vermijden. Het geluid is meestal verre van ideaal, de tickets zijn duur, de nadruk ligt meestal op spektakel en routine i.p.v. op muziek en zo'n concerten kunnen bijna nooit de magie en de intensiteit van een clubconcert evenaren. Maar als je sommige rockiconen aan het werk wil zien, heb je soms geen keus. Zo ook in het geval van AC/DC. Wegens ziekte van zanger Brian Johnson werd één van de eerder dit jaar geplande concerten in het Antwerpse Sportpaleis afgelast en werden de gedupeerde tickethouders (waaronder mezelf) naar de Amsterdam Arena versast. Leuk voor de mensen die in het bezit waren van middenpleintickets, minder leuk voor de anderen. Samen met een hele troep Belgen bevond ik me in een verafgelegen vak tegen de nok van het stadion ...

Het concert begon derhalve onder een niet al te best gesternte toen klokslag 21.00u de Rock 'n Roll Train zich op gang trok middels een fantastische cartoon en begeleidend bulderend geraas. Op een viertal nummers van de recentste plaat Black Ice na, was dit het startschot voor een ruim twee uur durende greatest hits-show. Voor verrassingen of improvisatie is in zo'n perfect uitgekiende show compleet geen plaats en het concert zal dan ook wel perfect uitwisselbaar zijn met de andere stadionconcerten van deze tournee. Maar dat zal de tienduizenden fans worst geweest zijn.

Op de formule van entertainer Angus Young lijkt de tijd geen vat te hebben. Terwijl broer Malcolm zich stilletjes op de achtergrond houdt (maar in feite wel de ruggegraat van de band vormt), mag Angus zijn voorspelbare maar ook genietbare trukendoos bovenhalen. En dat is waar het publiek voor komt : vette rockriffs - geniaal in hun eenvoud - die de uit duizenden herkenbare sound voortstuwen.

Een zeer dubieuze geluidskwaliteit (de Arena wordt blijkbaar dikwijls als een "galmbak" omschreven) en een grote hoeveelheid zonlicht die tijdens de eerste helft van het concert door het Arena-dak scheen, zetten een domper op het feestje. Daardoor waren bijvoorbeeld Back in Black en Thunderstruck (beiden onweerstaanbare krakers) veel minder indrukwekkend dan ze hadden kunnen zijn. Maar dit was slechts uitstel van executie, want naarmate mijn gehoor zich wist aan te passen aan de zeer matige geluidsomstandigheden en de lichtshow de bovenhand haalde op de neergaande zon, werden de hoogtepunten aaneengeregen. Een lang uitgesponnen The Jack was zo'n eerste hoogtepunt. Voor Hells Bells werd een immense klok op het podium neergelaten. Vanaf You shook me all night long was het devies : alle remmen los. Mijn persoonlijke favoriet TNT stelde niet teleur, de voluptueuze Rosie was uiteraard ook van de partij en Let there be rock mondde uit in een schier eindeloze pingelsessie van Angus Young (eerst op een kraan in het midden van een klein podium op het einde van de catwalk, later op een verhoog achter drummer Phil Rudd). De twee toegiften zijn al jarenlang hetzelfde, maar who cares ?

Ik heb me uitstekend geamuseerd tijdens deze pret-rockshow, die misschien wel een tikje teveel op routine dreef. Maar wat kun je anders verwachten van een band die al bijna drie decennia lang stadions uitverkoopt ? Als je een (duur) ticket aanschaft voor zo'n show, weet je perfect wat je kunt verwachten en is het bijna onmogelijk om teleurgesteld huiswaarts te keren. Tenzij je natuurlijk gefnuikt wordt door aan de groep externe omstandigheden. En dan kom ik terug op het begin van mijn betoog, namelijk dat de omstandigheden tijdens stadionconcerten zelden optimaal zijn. Ten bewijze : iemand uit mijn vriendenkring bevond zich op het middenplein, vlakbij de centrale catwalk, en vond het concert fenomenaal. Terwijl een minstens even grote AC/DC-fan - die het concert zoals ik vanuit een slechte tribuneplaats zag - het concert zelfs als 'ondermaats' omschreef. Over enkele weken plant ik me - tegen beter weten in - opnieuw neer in de Arena voor het concert van U2, gelukkig genoeg gewapend met een ticket voor een betere plaats dan vandaag.

Setlist :
Rock 'n Roll Train
Hell Ain't a Bad Place To be
Back In Black
Big Jack
Dirty deeds done dirt cheap
Shot Down in Flames
Thunderstruck
Black Ice
The Jack
Hells Bells
Shoot to thrill
War Machine
Dog Eat Dog
Anything Goes
You Shook Me all night long
TNT
Whole lotta Rosie
Let There Be Rock
-----
Highway To Hell
For Those About To Rock