Fleetwood Mac (Sportpaleis - 14.10.2009)

Het is wellicht van de Behind The Mask-tournee in 1990 geleden dat Fleetwood Mac nog eens in België passeerde. Toen zonder Lindsey Buckingham, die in 1987 de band verliet na een fikse ruzie. Niet dat ruzies zo zeldzaam zijn in de geschiedenis van Fleetwood Mac. Interne conflicten vormden integendeel de catalysator voor het legendarische Rumours-album, één van de beste albums uit de popgeschiedenis. Amper enkele dagen nadat ik er David Bowie zag, toog ik in augustus 1990 wederom naar Flanders Expo. Zonder Buckingham maar mét Christine McVie moest de band al na enkele nummers de handdoek in de ring gooien, omdat bassist John McVie een kwetsuur aan zijn hand had. Enkele dagen later werd het concert opnieuw gegeven. Vadertje Tijd heeft de meeste herinneringen aan dat concert (of anderhalf concert) weggevaagd. Ik kan me vooral een eindeloze drumsolo van Mick Fleetwood herinneren én het feit dat het geweldige "Albatross" op de setlist stond.

Vermits er geen nieuw album te promoten viel, kiest de band er tijdens deze tournee ongegeneerd voor om te graaien in de grote grabbelton vol hits. Zo ook tijdens dit uitverkocht concert in het Sportpaleis. Het is hen uiteraard gegund, des te meer omdat het de eerste keer is in de geschiedenis van Fleetwood Mac dat ze op tournee gaan zonder een nieuw album. Of er nog een nieuw album aan zit te komen, liet Buckingham overigens in het midden ("We don't have a new album out ... yet.")

De scherpste figuur van de band is zonder enige twijfel Lindsey Buckingham. Hij toont zich tijdens het concert meermaals als een uitstekend gitarist en als een begeesterende frontman. Zo vormde Big love één van de absolute hoogtepunten. Na eerst innig Stevie Nicks omhelsd te hebben (gelet op de geschiedenis van de band best een emotioneel moment), verlieten alle bandleden het podium en mocht Buckingham dit nummer uit het succesalbum Tango in the night (1987) solo brengen op akoestische gitaar, nadat hij eerst het enorme belang van deze song voor zijn privé-leven uit de doeken gedaan had. Dit akoestische intermezzo kreeg een kort vervolg met Landslide en het frivool lijkende maar thematisch zeer wrange Never going back again.

In feite kende het concert twee gezichten : de vinnige en cynische Buckingham die het voortouw neemt in nummers zoals Monday morning, The Chain en Second hand news en anderzijds de lyrische dichteres Nicks die met haar karakteristieke stemgeluid de nummers brengt waar je nekhaartjes van overeind komen. Dreams is zo'n nummer en Rhiannon is misschien wel mijn favoriete FM-nummer, hoewel dit laatste live een tikje minder uit de verf kwam. De ontstaansgeschiedenis van het nummer Gypsy werd door Nicks uitgebreid geduid : het nummer is een nostalgische terugblik op de periode toen ze in de Menlo-Atherton High School kennismaakte met Lindsey Buckingham, met hem ging spelen in de band 'Fritz' en hoe ze toen in de bruisende Bay Area en Height Ashbury mochten openen voor iconen zoals Jimi Hendrix en Janis Joplin. Gold Dust Woman vormde de perfecte symbiose tussen Buckingham en Nicks en was het meest complete nummer van de avond. Mooie harmonie tussen de vocale sneren van Nicks, het brutale gitaargeweld van Buckingham en de ritme-tandem Fleetwood/McVie.

Hoogtepunten genoeg dus om van een goed concert te spreken. Maar de eerlijkheid gebiedt me om toch ook enkele minpunten aan te halen. Voor het nummer 'Storms' (uit Tusk, 1979) - dat voor het eerst in de geschiedenis van de band op de setlist prijkt - werd een kleine drumkit aangezeuld en werd een unplugged-setting gecreëerd. Maar beklijven deed het nummer nooit. En met het trio Oh well/I'm so afraid/Stand back kon zelfs van een serieuze dip in het concert gesproken worden. Mega-hit Go your own way sloot voorspelbaar de reguliere set af.

Dan toch niet de obligate drumsolo van Mick Fleetwood ? Helaas, na de eerste encore World Turning hadden we prijs. Wel een stuk korter dan in 1990, maar nog altijd te lang en te vervelend. Vooral omdat Fleetwood het tijdens zijn stereotiepe solo nodig vond om regelmatig "Are you with me ? Are you still with me ?" naar het publiek te schreeuwen. Onze zitplaatsen waren dan wel niet ideaal, ze boden een mooi zicht op de zijkant van het podium en aldus op activiteiten achter de scène. Volledig buiten het zicht van het grote publiek zat achter de imposante drumkit van Mick Fleetwood nog een schaduwdrummer mee te spelen. Terwijl Mick de grote man uithing, nam deze anonieme drummer tijdens sommige nummers het volledige cymbalenwerk voor zijn rekening. Toen op het einde van het concert Mick uitgebreid de tijd nam om iedereen voor te stellen (John, Lindsey, Stevie, toetsenist, extra gitarist en drie achtergrondzangeressen) werd de anonieme drummer schromelijk over het hoofd gezien. Okay, Mick Fleetwood is de Tec 7 die de band in moeilijke tijden bijeen heeft gehouden en zonder hem was er van deze tournee (en wellicht ook van het Rumours-album) geen sprake geweest, maar ik vond het toch een beetje klein van hem om stiekem een beroep te moeten doen op een schaduwdrummer en om die man dan in een donker verdomhoekje te steken.

Het zal het grote publiek worst geweest zijn. Dat had immers een goed geöliede hitmachine aan het werk gezien en kreeg met Don't stop een mooie kers op de taart. Het dromerige Silver Springs (oorspronkelijk bedoeld voor Rumours maar uiteindelijk beland op de b-kant van Go your own way) sloot het concert af dat afklokte op ongeveer 2 uur en 30 minuten. Schrap de paar mindere nummers en laat de drumsolo achterwege, en wat rest is een oerdegelijk en somtijds geweldig concert.


Setlist :

1. Monday Morning
2. The Chain
3. Dreams
4. I Know I'm Not Wrong
5. Gypsy
6. Go Insane
7. Rhiannon
8. Second Hand News
9. Tusk
10. Sara
11. Big Love
12. Landslide
13. Never Going Back Again
14. Storms
15. Say You Love Me
16. Gold Dust Woman
17. Oh Well
18. I'm So Afraid
19. Stand Back
20. Go Your Own Way
-----
21. World Turning
22. Don't Stop
-----
23. Silver Springs