Andrew Bird (Warande Kuub - 16.11.2009)

Na het concert van vanavond sta ik in volle bewondering voor het werk van Chicaco's beste troubadour Andrew Bird. De man stond in z'n dooie uppie in het midden van het podium (tijdens twee songs begeleid door Jesca Hoop), omringd door enkele microfoons, versterkers en een batterij effectpedalen. Zich daarbij bediendend van een vibrafoon, een electrische gitaar, maracas en vooral een viool pakte hij gedurende anderhalf uur moeiteloos het publiek in, dat ademloos - je kon werkelijk een speld horen vallen - toekeek hoe Bird een unieke muzikale cocon neermetselde in de Turnhoutse Kuub. Een beperkt publiek was getuige van een concert in een - naar de normen van Bird - zeer kleinschalig en intimistisch kader.

De meeste songs werden opgebouwd als volgt : Bird tokkelt een basislijn op zijn viool en creëert er middels één van zijn pedalen een loop mee. Vervolgens tokkelt hij op zijn viool een tweede melodielijn. Deze twee loops vormen samen de basis van het nummer waarbovenop Bird dan soms nog de electrische gitaar ter hand neemt of de viool als strijkinstrument gebruikt en het nummer naar een hoogtepunt stuwt. Het is een techniek die tegenwoordig eerder als gimmick door een aantal artiesten gebruikt wordt maar die Bird in de loop der jaren heeft uitgepuurd tot een efficiënt geheel en tot een essentiële ondersteuning van zijn kunst. De warme stem, de poëtische teksten en de meesterlijke wijze waarop Bird het fluiten tot kunstvorm verheft, maken het geheel af.

Bird toonde zich als een open boek, zowel in zijn bindteksten als in zijn manier van spelen : een warhoofd, gehinderd door/begenadigd met een overvloed aan invalshoeken. Hij komt het podium op, trekt zijn schoenen uit en bedient schijnbaar warrig de pedalen, heen en weer schuivend tussen de verschillende instrumenten. Alsof het ene idee nog maar amper opgekomen is maar al verdrongen wordt door het volgende. Zo ook in zijn bindteksten : aandoenlijk in hun warrig karakter, waarbij wat hij initieel wou zeggen al snel door een nieuwe gedachtensprong overschaduwd wordt. In het universum van Bird is nooit iets af maar blijft alles vatbaar voor verbetering en evolutie. Zo stonden op de setlist bijvoorbeeld Imitosis en Darkmatter, beiden uit het album Armchair Apocrypha (2007) . Imitosis is een verlengstuk van het nummer Capital 'I', dat verscheen op het album Weather Systems (2003). Beide nummers zijn geïnspireerd op een educatief stukje uit Sesame Street en naar aanleiding van de veertigste verjaardag ervan droeg Bird het nummer op aan het bekende TV-programma. En Darkmatter is dan weer een herwerking van het nummer Sweetbreads, eerder verschenen op de live-EP Fingerlings 1 (2002). Aan zowel Imitosis als Darkmatter gingen schimmige bindteksten vooraf, maar die - ik vermoed oprechte - onbeholpenheid verhogen alleen maar de aaibaarheidsfactor van Bird.

Zangeres Jesca Hoop - opgevoed volgens strenge Mormoonse richtlijnen en in een vorig leven nog kindermeisje voor de nakomelingen van Tom Waits en diens eega Kathleen Brennan - mocht opdraven om Bird bij te staan in twee nummers : het nieuwe nummer Lusitania en het eerste bisnummer, een prachtige cover van Bob Dylan's Oh Sister. Mooie nummers maar het echte hoogtepunt kregen we middels een fantastische improv-versie van Carrion Suite (verschenen op de bonusdisc bij de luxe-editie van het laatste album Noble Beast). Volgens Bird de eerste keer dat hij het live speelde en ik begrijp waarom : een huzarenstukje om dit op je eentje gespeeld te krijgen. Tot slot dient ook nog de roadie van Bird vernoemd te worden : getooid in indrukwekkende snor en hooggehakte laarzen mocht deze hippe vogel opdraven telkens Bird zijn gitaar gebruikt had om deze opnieuw te stemmen. Een showelement an sich.

Van deze blog plukte ik de foto en de volgende filmpjes, die ik ten zeerste kan aanbevelen. Sowieso één van dé concerten van het jaar.