Tutu Puoane Quartet (De Singer - 29.01.2010)

De jonge jazz-zangeres Tutu Puoane (°1979) groeide op in een Zuid-Afrikaanse township en slaagde erin om een meisjesdroom te doen uitkomen : al zingend de wereld zien. En in die wijde wereld lijkt ze vooral de banden met België steeds strakker aan te halen. Ze maakte haar debuut in België in 2002 en zou er nog vele malen terugkeren. In 2006 nam ze deel aan de Brussels International Young Jazz Singers Competition. Samen met het Brussels Jazz Orchestra werkte ze aan een programma rond Billie Holiday ("Writing Billie") en ook in 2010 staat een nieuwe samenwerking met de bende van Bert Joris op stapel, met een CD die over een goede maand zal verschijnen ("Mama Africa"). Met haar eigen Quartet heeft ze twee platen uitgebracht. De samenstelling van het gelegenheidskwartet van vanavond is niet toevallig van Belgische makelij : pianist en partner Ewout Pierreux is altijd van de partij, drummer Lieven Venken en contrabassist Nicolas Thys vervangen deze keer de gebruikelijke leden Guus Bakker en Jasper Van Hulten.

Een zeer traditionele bandsamenstelling dus en ook de muziek zou zelden van het salonfähige pad afwijken. Puoane is een charmante en innemende persoon met een warme glimlach en een al even warme stem. Ze wikkelt haar stembanden als een warm dekentje om je heen. "Gezellig" is dan het ook het kernwoord van de avond. Dat haardvuur/crooner-gevoel blijkt bijvoorbeeld uit enkele songs die Puoane bracht uit het laatste album Quiet now : het dromerige I know you know, het al even mierzoete Love is the simple truth en het mooie eerbetoon aan dochtertje Mpho. Het warme timbre krijgt nog een extra gloed mee door het feit dat Puoane afwisselend in het Engels en in haar Zuid-Afrikaanse moedertaal zingt.

Het tempo gaat zelden de hoogte in, behalve wanneer na de pauze een compositie van Bert Joris ("Atonal") de kans geeft aan drummer Venken om een lange solo in te lassen. Het nummer geeft ook aan Puoane de kans om meer technisch uit de hoek te komen. De dame bedient zich trouwens graag van scat-zang. Thys en Venken vormen een sobere ritmesectie die zelden of nooit excelleren, zelfs niet wanneer sommige nummers - tussen de vocale refreinen door - langdurig uitwaaieren. Pianist Pierreux is nadrukkelijker aanwezig en zijn klaterende spel past goed bij het warme stemgeluid van eega Tutu. Het hoogtepunt van de avond vormde zonder enige twijfel Mountain Shade, een compositie van Moses Taiwa Molelekwa, een beloftevolle Zuid-Afrikaanse componist die op amper 28-jarige leeftijd in tragische omstandigheden om het leven kwam (hij werd opgehangen teruggevonden naast het zielloze lichaam van zijn gewurgde vrouw). Met o.a. Mountain Shade heeft de man een mooie muzikale erfenis nagelaten die door artiesten als Puoane levend wordt gehouden (zie ook hier).

Het stramme Belgische publiek aan het dansen trachten te krijgen, bleek ook voor Tutu een té ambitieuze opgave, maar met de mooie Billie Holiday-klassieker God Bless The Child beroerde ze op het einde van het concert nog even de gevoelige snaar. Op muzikaal vlak was deze avond misschien weinig avontuurlijk en wat aan de wollige kant, maar het was wel een mooie manier om te ontdooien op een kille winteravond en om kennis te maken met een getalenteerde vocaliste die een mooie muzikale toekomst in zich draagt.