Mastodon (Melkweg - 06.02.2010)

Hoezeer Mastodon ook aangemoedigd moet worden om de lat hoog te blijven leggen, toch is het haast onvermijdelijk dat het beoogde niveau niet altijd gehaald wordt. Dit geldt zowel voor de studioalbums (Crack the Skye haalt niet het niveau van pakweg Blood Mountain) als voor de liveprestaties. Sometimes this band bites more off than it can chew.

De Amsterdamse Melkweg was lang tevoren uitverkocht en zoals wel in meer Nederlandse muziektempels te betreuren viel, was ook deze zaal overdadig volgepropt. Voorprogramma Totimoshi was een tikje beter op dreef dan vorig jaar (toen als opener voor Helmet), maar kon ook nu nauwelijks tot het einde boeien. Frontman Antonio Aguilar lijkt trouwens nog steeds hard op het Anton Chigurgh-personage dat Javier Bardem neerzette in No Country For Old Men. Misschien is een filmcarrière nog iets voor de brave man.

Het was geen geheim dat Mastodon vanavond het album Crack The Skye integraal zou spelen. En aldus geschiedde. Nu is het de laatste jaren wel een beetje een trend geworden dat bands hun 'klassieke' albums integraal live brengen (zoals bijvoorbeeld Daydream Nation door Sonic Youth), maar dat dit gebeurt ter promotie van een laatst verschenen album is eerder uitzonderlijk te noemen.

Zo'n aanpak heeft als nadeel dat je als concertbezoeker niet meer verrast kunt worden door de setlist. Bij zo'n concert kun je dus enkel maar overdonderd worden wanneer ten eerste het gebrachte album een sterk en coherent geheel vormt en wanneer ten tweede het album door een strakke liveprestatie tot z'n recht komt. Door zowel interne als externe factoren kwam het geheel vanavond echter slechts ten dele van de grond. Zo liet de geluidskwaliteit vooral tijdens het begin van het concert nogal te wensen over. De vocals van Brent Hinds waren slecht verstaanbaar (tijdens opener Oblivion gewoonweg rampzalig) en ook de gitaarsolo's kwam niet altijd goed door. Dit euvel verbeterde wel ietwat naarmate het concert vorderde.

Brent leek trouwens nooit helemaal in zijn hum te zijn en zijn twijfelachtige gemoedstoestand - teveel van de geneugten van de Nederlandse hoofdstad geproefd ? - bereikte een pijnlijk dieptepunt tijdens The Last Baron. Dit laatste nummer van Crack The Skye had in feite een orgelpunt moeten worden, maar moest maar liefst drie (!) maal ingezet worden. Brent slingerde verwijten naar het hoofd van zijn technicus omtrent het slecht stemmen van een gitaar, liet zijn schouders moedeloos hangen, ging backstage nog wat discussiëren, stond wat later met zijn rug naar het publiek te soleren ... en daagde voor de bisronde boudweg op zonder gitaar, onderwijl iets in de micro prevelend dat het weinig uitmaakte of hij nu gitaar speelde of niet. Gelukkig was de houding van zijn collega's een stuk professioneler. Of hoe een off day van één bandlid het welslagen van een concert serieus op de helling kan plaatsen. Wat een contrast trouwens met het pure speelplezier dat de man enkele jaren terug uitstraalde op ATP (of lag dat aan de blondine die toen het hele weekend aan zijn schouder hing ?).

Maar ik focus misschien een beetje teveel op de negatieve elementen. Want laten we wel wezen : we hebben nog steeds over één van de meest toonaangevende progmetalbands van de laatste jaren. Het artwork is voor Mastodon altijd van groot belang geweest en voor Crack The Skye pakte de band uit met een prachtige begeleidende film die de verhaallijn van het album (vrijelijk gebaseerd op Raspoetin) volgde. Deze zwart/wit-film - opgenomen als ware het een stomme film uit de oude doos - werd afgewisseld met knappe visuals. Voer ook voor de fans van Hammer-films, die het wel met me eens zullen zijn dat Rasputin the mad monk (Don Sharp, 1966) één van de beste Hammer-films aller tijden is. Maar dit terzijde.

Tijdens de sterke bisronde werden de puntjes gelukkig nog even op de spreekwoordelijke 'i' gezet. De band was zo vriendelijk om tijdens elk van de zes bisnummers de toepasselijke tekening te projecteren. Het driekoppige Blood Mountain-beest tijdens Circle of Cysquatch, de witte Leviathan-walvis tijdens Aqua Dementia en Iron Tusk, het brandende Remission-paard tijdens Where strides the Behemoth, Mother Puncher en afsluiter March of the fire ants. Dit was het Mastodon waarvoor we gekomen waren. Dit was het Mastodon dat me met plezier deed terugdenken aan de geweldige concerten die we de band ooit zagen geven in de AB en de W2 in 2005 of op ATP in 2008. Maar dit was ook het Mastodon dat we tijdens het eerste uur slechts bij zeldzame vlagen aan het werk zagen.

Naar ik op een forum kon lezen, zei gitarist Bill Kelliher (thans met porno-snor op de bovenlip) op het einde van het concert in de micro : "Well, that was a fucking catastrophe." Ik heb het hem niet zelf horen zeggen, maar het verbaast me niks. Ik vermoed dan ook dat er achteraf backstage nog een flink verbaal robbertje werd uitgevochten tussen de bandleden onderling en tussen Brent Hinds en zijn technicus ...