Jóhann Jóhannsson (Kuub - 10.02.2010)

Het voorprogramma werd verzorgd door de frêle freule Hildur Gudnadóttir. Deze IJslandse dame is niet alleen celliste van múm maar maakt ook deel uit van het in Reykjavik gevestigde kunstencollectief en denktank Kitchen Motors, een collectief waar trouwens ook Jóhann Jóhannsson een actief lid van uitmaakt en mede-oprichter van is. Hildur maakt gebruik van een cello, een laptop en een loop station om haar geluid te creëeren. Dit levert soms mooie soundscapes op die me om één of andere reden deden denken aan donkere wouden, maar dat kan ook aan de kille winteravond gelegen hebben. Ze putte vooral uit haar in 2009 verschenen album Without Sinking. Een meideken waar je onmogelijk kwaad op zou kunnen worden, maar heel origineel was het allemaal niet.

De IJslandse componist en producer Jóhann Jóhannsson heeft sedert 2002 enkele solo-albums op zijn naam staan, waarvan vooral het in 2008 verschenen Forlândia het goed deed bij pers en publiek. Langzaam maar zeker bouwde de man een soort van cultstatus op, die hem zelfs vorig jaar op het Domino-festival in de AB deed belanden.

Het was dus een aardig volgelopen Kuub die zag hoe Jóhannsson ten tonele verscheen in het gezelschap van een klassiek strijkkwartet (3 violen en 1 cello) en een electro-percussionist. Zelf laveerde Jóhannsson tussen piano, synth en andere electronica. Tussen de dromerige geluidstapijten door zaten ook enkele kortere composities die enkel door het strijkkwartet uitgevoerd werden. An sich best mooi en weinig op aan te merken, maar in meer klassieke middens zullen deze composities nauwelijks een rimpeling in het wateroppervlak veroorzaken. Jammer want deze korte stukken braken het ritme van het concert, dat ongetwijfeld beter tot zijn recht had gekomen indien er één lange droomdrone van was gemaakt. Want in de meer rijkelijk gearrangeerde stukken was er af en toe wel muzikale spanning te beleven en leverde de interactie tussen strijkers en electronica mooie resultaten op. Hier en daar was minimalisme nadrukkelijk aanwezig en zowel Wim Mertens als Steve Reich kwamen wel eens om het hoekje kijken.

Het is overdreven om van een teleurstelling te spreken, maar het ietwat kille en steriele concert bracht de nochtans zeer mooie muziek van Jóhannsson niet volledig tot zijn recht. Ik kan wel ten zeerste aanraden om Forlândia met koptelefoon in een donkere kamer te beluisteren.