15 februari 2010

Midlake (AB - 11.02.2010)

Een hoop baarden, houthakkershemden en sluik haar ? Dat moet haast wel een americana-producerende neo-folkrockband zijn. Het Texaanse Midlake forceerde in 2006 een doorbraak met het succesvolle album The Trials of Van Occupanther, dat volop de sfeer van klassieke rockalbums uit de jaren '70 ventileerde.

Met het nieuwe album The Courage Of Others is er echter sprake van een kleine stijlbreuk. Frontman en songschrijver Tim Smith liet zich beïnvloeden door Engelse folkrock à la Fairport Convention. Minder meerstemmige harmonieën maar een stuk meer melancholie. Meer mist dan zonneschijn. Sowieso een stuk minder toegankelijk ook dan het succesalbum, dus het was wel een beetje bang afwachten wat dit op een podium zou geven.

Voor de gelegenheid werd het vijftal aangevuld met twee extra gitaristen. Een goed bevolkt podium dus, maar ondanks de nadrukkelijke aanwezigheid van de gitaar waren toch vooral het clavecimbel-orgel, de dwarsfluit en de triest-melancholische stembanden van frontman Smith de instrumenten van de avond. Het is misschien geen spek voor ieders bek, maar een dwarsfluit kan onverwacht veel diepgang en tristesse meegeven aan een nummer. Dat hebben ook bands zoals The Wounded Knees en Bardo Pond ontdekt. En de betreurde Nick Drake wist dat ook al. Om over Focus nog maar te zwijgen...

Het geluid zat snor tijdens dit rustig voortkabbelende concert, dat ook gediend werd door perfect samenspel en zoetgevooisde muzikale harmonieën. Dat de bekende nummers van The Trials (zoals Roscoe, Bandits, Head Home, Van Occupanther en Young Bride) op herkenningsapplaus konden rekenenen, was natuurlijk te verwachten. En het moet gezegd : kil is het hart van de persoon die onbewogen kan blijven bij de schoonheid van pakweg Head Home of Van Occupanther. Maar ook de nummers van het nieuwe album hielden goed stand. Met name titeltrack The Courage of Others, het door twee dwarsfluiten begeleide Small Mountain en het lang uitwaaierende Core of Nature (het enige echte rocknummer van de avond mét geweldige gitaarsolo) zinderden na. Maar ik mag vooral niet het nieuwe Rulers, Ruling All Things vergeten, dat door het publiek meteen in de armen werd gesloten. Als enige toegift werd een prachtig uitgewerkte versie van Branches geserveerd (met wederom een schijnbaar relaxte maar indrukwekkende gitaarsolo), waarmee er een einde kwam aan anderhalf uur fantastische muziek. Een heerlijk concert van een bedeesde groep muzikanten, die zich verbaasden over het al even bedeesde karakter van het aandachtige maar stille publiek. De ietwat ongrijpbare en ijle folkrock van Midlake nodigt dan ook niet uit tot wilde extase, maar eerder tot introvert gepeins. Zoals overigens ook de mooie Erika Van Tielen leek te overkomen, die in onze nabijheid met veelal gesloten ogen van dit concert genoot. Herkansing voor een brokje muzikale poëzie op 23 april a.s. in de Antwerpse Trix.

Geen opmerkingen: