Guido Belcanto & De Balzaal Der Gebroken Harten, deel 2 (Warande - 31.03.2010)

"In de balzaal der gebroken harten is er altijd sfeer. Wanneer het decap-orgel speelt, dan gaan wij flink tekeer." Zinnen uit het bekende nummer "Op zoek naar romantiek", dat in 1989 verscheen op de gelijknamige debuutplaat van de Vlaamse bard Guido Belcanto. Tevens inspiratiebon voor een toernee die Belcanto in 2008 ondernam, geruggesteund door een heus decap-orgel, door de Antwerpse nachtburgemeester en performer Vitalski, door zangeres Lady Angelina (één van de alter ego's van Trijn Janssens) en door pianist/arrangeur Martinus Wolf.

Aan deze tournee wordt dit voorjaar een tweede deel toegevoegd. Het prachtige orgel en het voorspelbare openingsnummer (uiteraard "Op zoek naar romantiek") scheppen hoge verwachtingen, die echter niet ingelost werden. Het doet me pijn dit te moeten toegeven, vermits ik fan ben van de lach en traan-aanpak van Belcanto en van diens ongefakete authenticiteit, die ik in het verleden reeds meermaals bewierookte. Deze voorstelling miste echter elke cohesie en leek soms iets teveel op een snel samenraapsel, bedoeld om te kunnen voortborduren op wat in 2008 een succesvolle formule bleek te zijn.

Belcanto smeet er op het einde nog enkele krakers tegenaan (Vlammetjes, Zeildoek, Plastic Rozen) en bewerkstelligde zo alsnog een gedeeltelijk staande ovatie. Maar tussen deze bisronde en de bekende openingsnummers (naast "Romantiek" ook nog "Droevig is deze wereld als je in eenzaamheid leeft") waren de hoogtepunten schaars. Vitalski was té nadrukkelijk aanwezig met wrange humor die weinig compatibel was met Belcanto's melancholie. Een niet al te grappige mini-conférence over een onhygiënische frituurbaas, een dubieuze Nederlandstalige cover van Roy Orbison's In Dreams en een hyperkinetische versie van Belcanto's Puntschoenen en een zonnebril. Ondertussen rolde hij over het podium, hinderde hij naar het einde toe één van de Decap-broers tijdens diens pianospel en frunnikte hij geregeld aan Lady Angelina, die daar duidelijk niet mee opgezet was.

Belcanto zelf had aan dit alles niet veel toe te voegen en werd na de pauze zelfs tot een weinig aanwezige factor herleid. Nogmaals werd Roy Orbison onrecht aangedaan met een weinig stemvaste versie van Only The Lonely, er werd een eerbetoon betuigd aan wijlen Willy DeVille middels een cover van diens Do The Mazurka en ook de Nick Lowe-cover "Half een man en half een vrouw" is geen onvergetelijke topper uit het oeuvre van Belcanto. Aldus verloor het prachtige orgel al snel zijn meerwaarde en werd het niet meer dan een mooi decorstuk.

Behalve dan tijdens het rake De Majorette of tijdens enkele mooie interventies van Lady Angelina, die vooral vóór de pauze voor de aangename verrassingen zorgde. Met name een Duitstalige smartlap ("Surabaya Johnny" uit de muzikale komedie Happy End (1929) van Kurt Weill en Berthold Brecht) was een uitschieter, die perfect in de sfeer paste van kitscherig melodrama. Angelina riep ook de juiste sfeer op met La Mamma van Charles Aznavour. Een sfeer waar deze voorstelling om smeekte, maar die slechts zelden tot zijn recht kwam. Ook niet toen pianist Wolf vocaal opvallend goed uit de hoek kwam met een versie van de Ramses Shaffy-klassieker Sammy. Het universum van Belcanto heeft al deze opsmuk en garnituur niet nodig. Integendeel. De cabareske tandem Belcanto/Lady Angelina zou in een soberdere voorstelling vuurwerk kunnen opleveren, maar deed dat helaas niet in deze ronduit chaotische mishmash.