Graspop Metal Meeting (26.06.2010)

De beste zomerfestivals zijn degenen die een eigen karakter hebben, een eigenzinnige koers varen én een dito publiek lokken. Graspop Metal Meeting voldoet met verve aan deze voorwaarden en ondergetekende dompelde zich dan ook met graagte onder in een dagje vol metal, zon en bier.

Ondanks de grote warmte hadden veel bezoekers zich toch thé color of choice voor het metal-genre aangemeten : zwarte shirts alom dus, al vielen er ook veel ongegeneerd naakt bungelende bierbuiken te spotten. Want Graspop is geen festival waarop enkel afgetrainde tienerlijven en perfect uitgekiende outfits te ontwaren vallen. Alle leeftijden, vormen en maten genieten er van hún muziek. En zo hoort het ook.

Zoals bijvoorbeeld van het Nederlandse Hail Of Bullets, dat in 2006 het levenslicht zag. De bandleden - en zeker zanger Martin - hebben allemaal al heel wat muzikale watertjes doorzwommen en zien zich nu verenigd in een death metal-band die hun lyrics larderen met oorlogthematiek. Best aardig concert, opgefrist met wat ongein over Belgisch bier en de afwezigheid van de Rode Duivels op het WK voetbal. Maar waarom er aan weerszijden van het podium twee Vlaamse leeuwen prijkten, is me niet meteen duidelijk. Nog meer oorlogsretoriek op het hoofdpodium middels Sabaton. Deze powermetal van Zweedse makelij kreeg flink wat handen op elkaar, maar de gemohawkte zanger Joakim Brodén gaf eigenhandig een nieuwe invulling aan het begrip 'überpatser'. Een mislukt muzikaal neefje van Judas Priest-frontman Rob Halford. Vooral het ridicule shirt - dat in de Red & Blue niet zou misstaan - deed pijn aan de ogen. En nog erger : als de band hun traditie voorzet om allerhande oorlogen als onderwerp voor hun songs te kiezen, dan is er aan inspiratie geen gebrek. Courtesy of the human race.

Terwijl het vooral bij tieners populaire Bullet For My Valentine een nogal smaakloze schotel opdiende die gemakkelijk voor een wat zwaar uitgevallen soundtrack van Buffy the vampire slayer versleten kan worden, maakten wij ons op voor het echte werk en een gesmaakt weerzien met George "Corpsegrinder" Fisher en zijn Cannibal Corpse. Voor wie de band eerder live aan het werk zag, biedt dit Amerikaanse death metal-combo met de onfrisse teksten nog weinig verrassingen. Maar de formule werkt nog steeds. De omstandigheden waren niet al te gemakkelijk - een belachelijk hete concerttent én maar pas uit het vliegtuig gestapt - maar de Corpsegrinder deed alleszins weer flink zijn best om de nekspieren nog wat aan te dikken. Geen "Fucked with a knife" in de setlist, hoewel de bindtekst "this next song is for the ladies" dit aanvankelijk wel deed vermoeden. Ook klassieker "I cum blood" werd in de kast gelaten en het onvermijdelijke "Hammer smashed face" werd zowaar niet als laatste maar als voorlaatste nummer gespeeld. Blijft toch een band naar mijn hart.

Over onfris gesproken : de Britse pioniers van Carcass - sedert 2008 weer actief na ruim tien jaar inactiviteit - vonden het nodig om het publiek bij aanvang van het concert te verblijden met immense afbeeldingen van ontstoken voorhuiden en etterende eikels. Daarna volgden ook nog beelden van het naakte lichaam van een jonge vrouw dat vakkundig van de huid werd ontdaan. Dat deze beelden me meer heugen dan het concert zelf, is wellicht een teken aan de wand. Dan was het leuker vertoeven in het gezelschap van Obituary. Opvallend weinig mensen kwamen in Marquee 1 opdagen voor deze voortrekkers van de death metal. Maar dat kon de pret niet drukken. Goed materiaal, dat voor de gelegenheid wel werd gebracht door een lichtjes gewijzigde band-lineup (naar ik me liet vertellen). De Corpsegrinder was een geamuseerde toeschouwer in de coulissen.

Ik moet bekennen dat ik op voorhand niet al te hoge verwachtingen had voor het concert van Slash. Maar zijn recente solo-album gooit best wel hoge ogen en qua muzikale geloofwaardigheid heeft hij al lang zijn vroegere maatje Axl Rose de grond ingeboord. Het moet gezegd dat hij zich op het hoofdpodium goed uit de slag trok. De begeleidingsband was meer dan degelijk, zanger Myles Kennedy beschikt over een goed stel stembanden en Slash zelve struint vol flair en panache over het podium. Zijn solo-materiaal ken ik nog onvoldoende, maar tijdens de afsluitende Guns N' Roses-evergreens Sweet Child O Mine en Paradise City werd papzak Rose helemaal naar het verdomhoekje gezongen.

De Belgische metaltrots Channel Zero was misschien wel een tikje té ambitieus geprogrammeerd op het hoofdpodium tussen Slash en afsluiter Soulfly. Hun succesvolle concertreeks in de AB werd al te gemakkelijk van het epitheton "triomftocht" voorzien, terwijl de objectieve muziekliefhebber bij de al te grote superlatieven toch wel wat kanttekeningen moest plaatsen. Zoals ook vandaag bleek. De allesverwoestende power was er niet, hoezeer Franky DSVD en de zijnen ook hun best deden. En nu alweer een nieuw concert-reeksje in de AB is aangekondigd, vraag ik me af of men de kaars weer niet al te snel aan beide kanten aan het opbranden is.

Door een al te nadrukkelijk verblijf aan die ene biertoog alwaar halve liters als zoete broodjes over de toonbank gaan, was de inkt in mijn journalistieke pen ondertussen vervangen door blond gerstenat. Met mijn oprechte excuses aan Max Cavalera en zijn imposante ene dreadlock, maar van het concert van zijn Soulfly kan ik me nog weinig meer herinneren dan een geïntoxiceerd gesprek met twee vrouwelijke Waalse fans vooraan aan het podium. De begrippen "ivre" en "union fait la force" maakten deel uit van mijn betoog, dat echter op weinig begrip kon rekenen. En zo eindigde mijn dagje Graspop - in perfecte solidariteit met veel van mijn festivalgenoten - : in een dronken waas.