Snelfilm 11

INCEPTION (Christopher Nolan, 2010)
De talloze Nolan-buffs zullen me hiervoor wel aan het kruis nagelen, maar deze opgeklopte "dream-heist" liet me arctisch koud. Het kon me op den duur geen ruk meer schelen in hoeveel droomniveaus Leonardo DiCaprio nog moest afdalen om zijn missie te doen slagen. Goede cinematografie en af en toe verbluffende special effects, but no script to match. Van enige emotionele verbondenheid met de personages is überhaupt geen enkele sprake. Het derde droomniveau - anonieme slechteriken in een besneeuwd fort schieten nooit raak - is een slechte James Bond-kopie. Prik vooral niet te hard in de plot, want die zakt alras in elkaar als een slechte soufflé. Een film die zichzelf veel te serieus neemt en zich nét daarom de air van gebakken lucht aanmeet. Zeer interessant leesvoer is deze imdb-thread, waarin op weldoordachte wijze de semi-goddelijke status van Nolan in vraag wordt gesteld. Op nummer 3 in de imdb-top 250 ? Let's get real.

ADAPTATION (Spike Jonze, 2002)
Scenarist Charlie Kauffman wordt gevraagd om een roman te bewerken tot een filmscript, maar kampt met een writers block. Liefdesproblemen en een laag zelfbeeld zitten hem in de weg. Kan zijn tweelingbroer - minder getalenteerd maar veel vitaler - hem helpen ? Of biedt een ontmoeting met de romanschrijfster een oplossing ? Maar die romanschrijfster zit zelf in complexe verhouding verwikkeld met het hoofdpersonage van haar roman... Huzarenstukje van Kauffman om feiten en fictie met elkaar te laten verstrengen in een intelligent scenario.

¡ÁTAME! (Pedro Almodóvar, 1990)
Een getormenteerde jongeman wordt losgelaten uit een instelling en begin meteen aan zijn missie : zijn liefde verklaren aan een drugsverslaafde porno-actrice. Maar daarvoor moet hij haar wel ontvoeren en geruime tijd vastbinden. Bizarre en kleurrijke liefdes-farce à la Almodóvar en dus zeker geen spek voor ieders bek. Almodóvar-veterane Victoria Abril vertolkt de hoofdrol, met een toen nog relatief onbekende Antonio Banderas als de losgeslagen ontvoerder aan haar zijde.

AVATAR (James Cameron, 2009)
Voor deze visueel grensverleggende blockbuster kon de megalomane Cameron rekenen op een budget dat het BNP van een gemiddeld Afrikaans land overstijgt. Jammer dat er geen geld meer beschikbaar was om de plot uit te tillen boven het niveau van een flauwe Pocahontas-copie, want de visuele effecten zijn verbluffend. Een schitterend verpakte lege doos.

















BATTLEFIELD EARTH : A SAGA OF THE YEAR 3000 (Roger Christian, 2000)
John Travolta in de rol van trouwe scientology-ambassadeur, want deze complete miskleun komt uit de koker van scientology-stichter L. Ron Hubbard. Er zit dus een reukje aan de post-apocalyptische plot (de mensheid gaat gebukt onder slavernij door een kwaadaardig buitenaards ras, maar neemt de wapens op en vecht terug). Op alle fronten een draak van een film (zelden zo'n voorbeeld gezien van hoe het niét moet op vlak van editing en continuïteit) en dus hoogstens de moeite waard als bizar curiosum.

DAS LEBEN DER ANDEREN (Florian Henckel von Donnersmarck, 2006)
Enkele jaren voor de val van het IJzeren Gordijn ziet en hoort de gevreesde Stasi alles in het toenmalige Oost-Duitsland. Een trouwe partij-volgeling observeert de handel en wandel van een beroemde toneelschrijver. Wanneer blijkt dat deze schrijver het niet zo nauw neemt met de partij-richtlijnen, neemt de Stasi-officier een verrassende morele keuze. Formidabel script en goede acteerprestaties.

ELECTRIC SHADOWS (Jiang Xiao, 2004)
Nostalgische terugblik op een tijdperk toen de TV zijn intrede nog niet gedaan had in de Chinese woonkamer en toen massa's mensen samenkwamen om naar patriottisch verantwoorde films te kijken. Dit alles geserveerd als een raamvertelling, een flashback door de ogen van twee kinderen en hun opmerkelijke vriendschap. Een tikje voorspelbaar en de soundtrack is veel te stroperig, maar toch hebben dit soort van films over de-goeie-ouwe-cinema-van-toen altijd wel charme te koop.

GOOD NIGHT, AND GOOD LUCK (George Clooney, 2005)
Mooi verfilmd in stijlvol zwart/wit doet deze film de pogingen uit de doeken van de redactie van een TV-station om de nietsontziende communistenjacht van Joseph McCarthy in vraag te stellen. Clooney bevestigt zijn talent als scenarist en regisseur en levert een quasi fijlloos product af.

















JAPANESE STORY (Sue Brooks, 2003)
Tegen de achtergrond van de Australische outback tekent zich een markante liefdesgeschiedenis af tussen een recht-voor-de-raap geologe en een afstandelijke Japanse ingenieur. Totdat een tragisch ongeval een einde maakt aan de korte idylle. Simpele plot maar onweerstaanbaar intens vertolkt, en daardoor een aandoenlijk kleinood.

JEDER FÜR SICH UND GOTT GEGEN ALLE (Werner Herzog, 1974)
Een wat minder bekende film uit het oeuvre van Herzog, maar desalniettemin zeer interessant. Gebaseerd op waargebeurde feiten vertelt deze prent het verhaal van ene Kaspar Hauser, een verwilderde man die in 1828 plots opdook in Nuremberg. Deze man bleek amper in staat om te lopen of te spreken en had zijn hele leven in een kerker doorgebracht. Een plaatselijke weldoener tracht dit enfant sauvage in de maatschappij te integreren. Hoofdrolspeler Bruno S. zet een markante prestatie neer en bracht trouwens zelf het grootste deel van zijn leven door in allerlei instellingen na als kind zwaar mishandeld geweest te zijn. Bruno S. was blijkbaar nogal onhandelbaar. Ideale acteur voor Herzog dus, die de nukken en grillen van 'zijn' acteur Klaus Kinski al gewoon was.

LA CEREMONIE (Claude Chabrol, 1995)
Een schuchtere jongedame gaat als dienstmeid aan de slag bij een rijk Bretoens gezin. Ze geraakt bevriend met een rebelse postbeambte en de twee meiden worden onafscheidelijk. Het komt tot een brutale en gewelddadige confrontatie met het gastgezin. Prachtig regie-werk van Chabrol die de onderhoudse spanning gestaag maar onweerstaanbaar opbouwt.

MAN ON WIRE (James Marsh, 2008)
Op 7 augustus 1974 bracht de Franse koorddanser Philippe Petit dé artistieke misdaad van de eeuw tot een goed eind : een kabel spannen tussen de daken van de New Yorkse Twin Towers en er gedurende 45 minuten op wandelen, balanceren en liggen. Deze schitterende documentaire blikt terug op dit bizarre feit en interviewt iedereen die erbij betrokken was. Want bij deze illegale stunt kwam heel wat voorbereidingswerk (en geluk) kijken. Terechte oscarwinnaar voor best documentaire. Dit moet je gezien hebben.

















MANHATTAN (Woody Allen, 1979)
Klassieker uit het oeuvre van Woody Allen. Een mooie zwart/wit-ode aan New York en de neurotische pseudo-intellectuelen die deze stad bevolken. Begeleid door prachtige muziek van George Gerschwin kampt het hoofdpersonage met relationele problemen en met een writer’s block. Spittante dialogen, met als hoogtepunt een typische quote op een receptie : “When I finally had an orgasm for the first time, my psychiatrist said it was the wrong kind.” Meesterwerk.

MICHAEL CLAYTON (Tony Gilroy, 2007)
Advocaat Michael Clayton is in dienst bij een groot advocatenbureau als zogenaamde 'fixer'. Zijn specialiteit : brandjes blussen en schandalen in de kiem smoren. Maar nu is de te blussen brand wel zeer groot : bij een goede vriend en collega - die de belangen van een chemie-reus behartigt - slaan de stoppen door en de collega kiest de kant van de gedupeerde kleine man. Clayton wordt voor zware morele keuzes geplaatst. Goed werk van regisseur en scenarist Gilroy, die we vooral kennen van de Bourne-trilogie. George Clooney werpt zich nog maar eens op als het goede geweten van Hollywood door in de rol te kruipen van de gewetensvolle advocaat.

ROSENCRANTZ AND GUILDENSTERN ARE DEAD (Tom Stoppard, 1990)
Twee weinig belangrijke nevenpersonages uit Hamlet worden opgevoerd als hoofdpersonages in deze vermakelijke en literaire prent, waarbij enige voorkennis van Hamlet misschien wel aangewezen is. Rosencrantz en Guildenstern krijgen van de Deense koning en diens vrouw (moeder van Hamlet) de opdracht om de schijnbaar verwarde Hamlet in de gaten te houden en eventueel te genezen. Een nogal zware taak voor de twee heren, die zich vooral bezig houden met futiliteiten aan het Deense hof en met vage bespiegelingen over het onontkoombare lot. Een lot dat voor hen beiden weinig goeds in petto heeft. Regisseur Stoppard baseerde de film op zijn eigen toneelstuk. Een film die meerdere malen bekeken moet worden om ten volle de spitsvondigheid ervan te kunnen savoueren.

STAR TREK (J.J. Abrams, 2009)
Heerlijke rollercoaster-film die bol staat van de actie en die de wat oubollig geworden Trekkie-franchise nieuw leven heeft ingeblazen. Pretentie-loos entertainment van de bovenste plank, waarbij wordt teruggekeerd naar de prille begindagen van Kirk & C°. Enkel hardnekkige Trekkies zullen vallen over een paar hoekjes en kantjes aan de plot, die moeilijk te verzoenen vallen met vroegere films/series. Maar laat dat de pret vooral niet drukken.


















SUPERBAD (Gregg Mottola, 2007)
Twee onafscheidelijke pubers worden uitgenodigd op een feestje en halen zich - hopend om te scoren bij enkele grietjes - de opdracht op de hals om voor de drank te zorgen, hierbij hopend op een valse identiteitskaart van hun geeky maat. Het begin van een wilde nacht… Verkijk je niet op dit flinterdunne scenario à la Porky’s, want dit is één van de grappigste films van de laatste jaren. Onweerstaanbaar enthousiast vertolkt en de scenaristen laten alle remmen los. Aanrader !

SYRIANA (Stephen Gaghan, 2005)
Een uitgebluste CIA-agent raakt verstrikt in een lastig web van politieke corruptie, schimmige deals rond olievelden, Islam-terrorisme en spionage. Hij zet alles op alles om voor één keer in zijn leven de juiste morele keuze te maken. Goede vertolking van George Clooney, die voor deze rol flink wat kilo’s aankwam. Degelijk regiewerk waarbij de vele losse draden - die het voor de kijker aanvankelijk niet gemakkelijk maken - toch mooi op hun plaats komen.

THE HOSTAGE (Russell S. Doughten Jr., 1967)
Slecht geacteerde camp uit de oude doos. Een jong koppel en hun zoontje verhuizen en doen daarbij beroep op twee nogal onbetrouwbare verhuizers, waarvan de leider een moordenaar blijkt te zijn. Het zoontje wordt per ongeluk opgesloten in de verhuiswagen. Het begin van een angstige zoektocht door ouders en politie. Vooral het quasi onverschillige acteerwerk van de vader van het zoontje is hilarisch slecht. Tussendoortje.

PERFUME : THE STORY OF A MURDERER (Tom Tykwer, 2006)
Geslaagde bewerking van de onverfilmbaar gewaande succesroman van Patrick Süskind. In het 18e eeuwse Parijs blijkt een jonge verschoppeling over een onaardse reukzin te beschikken. Hij onderneemt een missie om een mytisch parfum te maken, maar hierbij gaat hij over lijken. Mooie historische evocatie.