Audiobooks 3 : "On The Road" (Jack Kerouac) (14.11.2010-17.11.2010)

Iedereen die ooit in San Francisco is geweest, kan in feite niet om deze semi-autobiografische Bijbel van de Beat-generatie heen. De verteller van deze trip is Sal Paradise, het alter-ego van Kerouac zelf. Vanuit New York reist Paradise tussen 1947 en 1950 meerdere malen doorheen de USA en Mexico, al dan niet samen met zijn semi-geschifte inspirator Dean Moriarty. Het was die andere Beat-dichter Neal Cassady die als rolmodel fungeerde voor het Moriarty-personage. En enkele andere iconische beatniks zoals Allen Ginsberg en William S. Borroughs passeren de revue middels de personages Carlo Marx en Old Bull Lee.

Vooral het tweede deel van deze roman scheert hoge toppen. Moriarty is meer dan ooit de katalysator voor de handelingen van Paradise. Maar die Moriarty is onbetrouwbaar, heeft her en der verschillende vrouwen en kinderen, is niet vies van kleine criminaliteit en gedraagt zich soms als een maniak. Maar hij blijft een bron van inspiratie voor de volgzame Sal.

De beschrijvingen van jazzoptredens zijn onvergetelijk en voor mij de onbetwistbare hoogtepunten van deze roman : "It was a sawdust saloon with a small bandstand on which the fellows huddled with their hats on, blowing over people's heads, a crazy place; crazy floppy women wandered around sometimes in their bathrobes, bottles clanked in alleys. In back of the joint in a dark corridor beyond the splattered toilets scores of men and women stood against the wall drinking wine-spodiodi and spitting at the stars - wine and whiskey. The behatted tenorman was blowing at the peak of a wonderfully satisfactory free idea, a rising and falling riff that went from 'EE-yah!' to a crazier 'EE-de-lee-yah!' and blasted along to the rolling crash of butt-scarred drums hammered by a big brutal negro with a bullneck who didn't give a damn about anything but punishing his busted tubs, crash, rattle-ti-boom, crash. Uproars of music and the tenorman had it and everybody knew he had it." En zo gaat het nog enkele pagina's door. Taal als vehikel voor alles-vernietigende jazz.

De audio-beleving van deze klassieker was echter geen onverdeeld succes. David Carradine zaliger leest de tekst op een nogal lijzige manier en is niet in staat om voldoende duidelijke accenten te leggen, waardoor sommige dialogen moeilijk te volgen zijn. Hierdoor komt de roman - die an sich al fragmentarisch is - verwarrend over. Bovendien is deze audio-versie een ietwat verkorte versie, en dus geen letterlijke overname van de beruchte On The Road-scroll. Ik nam er af en toe ook de papieren versie bij en bemerkte wel degelijk her en der een gemis.