Autumn Falls dag 2 (AB - 27.11.2010)

Op de tweede dag van het Brusselse Autumn Falls-festival plaatsten de mannen van Toutpartout heel wat lekkers op verschillende Brusselse locaties. Zo ook in de AB, alwaar een mooi avondvullend programma was samengesteld.

Een diamanten zon priemt hevig door de wolken op de grote backdrop van Junip en symboliseert de muziek van deze Zweedse band rond José González. Deze teddybeer met grote aaibaarheidsfactor scoorde een hit met 'Heartbeats' (een cover van landgenoten The Knife) en trekt met Junip de lijn van zoetgevooisde en rustig kabbelende muziek verder, ondersteund door goede percussie. Een aangenaam concertje waarvan ik me wellicht binnen afzienbare tijd niets meer zal herinneren, maar dat gedurende enkele kwartiertjes in een lekker onthaastend gevoel resulteerde.

Van onthaasting is bij Caribou geen sprake. De complex gestructureerde electro-pop van componist en mathematicus Dan Snaith blijft een work in progress. Bij vorige concerten van Caribou zag ik Snaith zijn wagentje netjes parkeren tussen krautrock en Californische zonneschijn. In zijn recentere werk lijkt Snaith meer te evolueren naar compacte indie-electro, maar ook bij deze stap heeft hij geen parking assistant nodig. Veel werk uit het laatste album "Swim" dus, maar aan de bandopstelling is nog altijd niets veranderd : twee drumstellen vlak tegenover elkaar en de vier bandleden op een goede 10 m², met Snaith af en toe in de rol van tweede drummer. Ik mistte soms wel de onweerstaanbare kraut-groove die in het verleden al enkele malen de Chateau-tent op Pukkelpop deed ontploffen, maar het werk van Snaith blijft spannend.

Het gaat momenteel hard voor Beach House, het dromerige pop-duo uit Baltimore die met hun derde studioalbum Teen Dream (2010) de superlatieven aaneenrijgde. En het moet gezegd : het is aangenaam vermeien op dit album, dat even fijntjes gelaagd is als poedersuiker op een Belgische wafel. De band heeft zozeer een weke plek geraakt, dat de AB vlotjes uitverkocht voor deze headliner. Een sfeervolle en donkere lichtshow (met drie grote pyramides als blikvangers) ondersteunde de lichtjes bedwelmende muziek. Dit concert had voor mij hetzelfde effect als een nemen van een heet bad met een bel cognac in de hand : alras gleed ik weg in een zalige roes, waarin er ruimschoots plaats was voor dromen van minder katholiek allooi (dromen waarin overigens zangeres Victoria Legrand best een hoofdrol mag komen spelen). Een advocaat van de duivel zou kunnen betogen dat het concert aan de makke kant was, geen enkele opwindende piek kende, volledig dreef op de herkenbaarheid van Teen Dream en gans de tijd voortborduurde op hetzelfde patroon. Wellicht hangt het allemaal van de persoonlijke gemoedsgesteldheid af, want ik geef deze advocaat niet geheel ongelijk. Tegen het einde van het concert doemden vooral de woorden 'geeuw' en 'overroepen' in me op. Terwijl ik afgelopen zomer op Pukkelpop nog sprak over 'bloedmooi'. "Het kan verkeren", zei Bredero.

Het loonde nog de moeite om achteraf af te zakken naar de Club, waar Sleepy Sun een aftershow serveerde. Deze psychedelische rockband heeft het momenteel niet onder de markt, want zangeres Rachel Fannan haakte recent - en kort na de release van het album Fever - af. De resterende frontman Bret Constantino moet de meubelen redden, maar is nog niet meteen een bevlogen zanger die de psychedelica op gang kan trekken. Hij lijkt eerder op een androgyne kruising van Donna Tartt en KD Lang i.p.v. op de zanger van een rockband uit San Francisco. En daardoor lijkt de band meer dan ooit tussen twee stoelen te vallen. De Bardo Pond-achtige folkrock wordt bij gebreke aan een frontvrouw meer naar de achtergrond verdrongen terwijl de hevigere lappen psychedelica-rock dan weer niet voldoende uit de verf lijken te komen. Goed samenspel verraadt hier en daar het grote potentieel van deze band, die het ongetwijfeld in zich heeft om wel de juiste weg in te slaan.