Wire (Botanique - 11.02.2011)

De Britse postpunk-band Wire gaat al sedert 1976 mee en heeft in die lange periode een dozijn studio-albums uitgebracht. Begonnen met minimalistische punk heeft dit combo in de loop der jaren veel muzikale waters doorzwommen, werd het keurslijf van de punk al snel afgeschud en werd het avontuur nooit geschuwd. Ten bewijze waarvan het goede en gevarieerde recente album Red Barked Tree, dat zich de laatste weken aardig in mijn oren heeft genesteld.

Dit nieuwe album werd in een quasi uitverkochte Botanique voorgesteld aan een opvallend ouder publiek. Een aantal jaren geleden zag ik de oude knarren trouwens een strak en scherp optreden geven in de Chateau-tent op Pukkelpop, dus in combinatie met het goede nieuwe album deed dat het beste vermoeden voor vanavond.

Maar het eindverdict was minder positief te noemen. Frontman Colin Newman was vocaal niet al te sterk en is trouwens sowieso al niet 's werelds meest sexy frontman en dat deed zich vooral gevoelen bij het oudere werk dat sporadisch aan bod kwam. Punkers of leeftijd ademen altijd wel een tikje tristesse uit. Bassist Graham Lewis kwam beter uit de verf en nam de catchy nieuwe nummers voor zijn rekening (zoals het heerlijk snedige Please Take, het rustig voortkabbelende Clay en het cynische Bad Worn Thing). Ook het aan shoegaze grenzende Adapt was een opvallende factor in de set. Het derde bandlid van het eerste uur - drummer Robert Gray - drumt laconisch en zonder franje en ook de jonge gitarist Matt Simms - die het groepsgeluid op het podium van meer body moet voorzien - is geen charismatisch figuur.

Al bij al duurde het concert slechts een goed uurtje en kwam het af en toe nogal rommelig over. Nu eens een poppy track uit het nieuwe album, dan plots weer een korte punk-explosie uit de vroege jaren. Er was te weinig aandacht besteed aan de opbouw van de set. Dit was jammer, vermits de kracht van de band nu nét dat zeer diverse oeuvre is. Een iets langere set die meer doordacht opgebouwd was, had dit concert boven de middelmaat kunnen uittillen. Zelfs klassieker en uitsmijter Pink Flag kon ons echter niet meer over de streep trekken. Mixed feelings dus.