25 juni 2011

Graspop Metal Meeting (24.06.2011)

Het was fijn vertoeven tussen de metalheads op de openingsdag van de 2011-editie van de Graspop Metal Meeting. Dat mijn motieven niet strookten met die van de ware metalhead - I want powerballads ! - zal men mij wel niet ten euvel duiden. En ondanks die ietwat dubieuze motieven voelde ik mij toch weer voor één dagje een klein deeltje van die bijzondere commune, de ware aard waarvan socioloog en metal-liefhebber Sam Dunn trachtte bloot te leggen in de vermakelijke docu Metal : a headbanger's journey.

Kelly Hansen fungeert nu al enkele jaren als frontman van Foreigner en het moet gezegd dat hij zich meer dan aardig van die job kwijt. Technisch uitstekend, enthousiasme te koop en natuurlijk een paar leuke hits om mee te werken. Call me a wuss, maar hét nummer van de dag was gewoonweg I want to know what love is. In het publiek vielen de bruutste kerels elkaar in de armen en het nummer werd als een anthem meegebruld. Heerlijk toch. Ook de frontman van Journey, de volgende lichtjes foute band op de affiche, ontpopte zich tot een aanstekelijke factor. En dan te denken dat de brave man - de Filippino Arnel Pineda - afkomstig is uit het milieu van Filippijnse coverbands. Maar sedert 2007 is hij dé man die de gladde hardrock met overgave weet te brengen.

De muziek van Foreigner en Journey is natuurlijk wel een tikje fout, dat geef ik grif toe. Maar een mens kan er zó ongegeneerd lekker in meegaan ... Liever deze gelikte hardrock dan pakweg het kostuumdrama genaamd Watain. Kaarsen, toortsen, omgekeerde kruisen, boze grimassen en kilo's schmink moesten deze Zweedse black metal een nóg boosaardiger randje meegeven. Tevergeefs. Of lag het gebrek aan impact aan het opvallend lage volume-niveau ? Wat er ook van weze, ik had er graag een pint voor veil gehad om deze grimmige kerels te onderwerpen aan een gezonde overdosis I want to know what love is. Ze zouden er wel bij varen !

Het nog altijd populaire Korn deed op het hoofdpodium niets dat ik hen al niet eerder heb zien doen en opvallend veel mensen maakten nadien hun opwachting voor het hoofdpodium om de set van Volbeat mee te maken. Een leuke maar nogal ééndimensionale set waarbij na het aanstekelijke hitje Heaven nor Hell nog weinig nieuws te rapen viel. Maar de populariteit van deze Deense rockers liet zich vooral in de Metal Dome gevoelen : daar stond op hetzelfde moment godbetert Duff McKagan's Loaded - de band rond de voormalige Guns N' Roses-bassist - voor de spreekwoordelijke drie man en een paardenkop te spelen.

In de grote Marquee-tent dromden echter wel grote aantallen samen om respectievelijk de Nederlandse gothic-band Epica en de Amerikaanse metalband Iced Earth hun ding te zien doen. Symfonische metal - in sommige kennerskringen ook wel "Pinkie-metal" genoemd - zal wel nooit mijn dada worden, maar het moet gezegd dat zangeres Simone Simons en haar muzikanten de bomvolle tent moeiteloos in hun - ongetwijfeld met kant gevoerde - binnenzak staken. Op puur muzikaal vlak moet misschien echter de set van Iced Earth als één van de sterkste van de dag beschouwd worden. Strak gespeelde powermetal, waarbij de band een hoger volume gegund werd dan pakweg Watain. Of was dat een foute indruk ?

Wie zeker een foute indruk nalieten, waren de Duitse übermenschen van The Scorpions. Frontman Klaus Meine zou ik niet vertrouwen in de buurt van kleine kinderen. En het gespeelde materiaal ? Tja, een mens kan alleen maar dromen van songs uit de begindagen met de fantastische gitarist Uli Roth (als The Sails of Charon vanavond gebracht zou worden, kwam ik ongetwijfeld ter plekke klaar) en dus moet je hopen op de hits : in de bisset zaten Still Loving You (eindelijk !!) en Rock You Like A Hurricane, maar dé ultieme zeperd (Winds of Change) ontbrak helaas. En de rest van de set was niet meer dan een tamme prélude. Hadden we ons daarvoor de hele dag in de pils gegooid ? Ik dacht het niet ! Desalniettemin : Graspop, wellicht tot volgend jaar !

Geen opmerkingen: