07 juni 2011

Thurston Moore (AB - 29.05.2011)

De recent uitgebrachte solo-plaat "Demolished Thoughts" van Sonic Youth-pilaar Thurston Moore toont de man van zijn rustigere kant. Met een sobere productie door Beck, akoestische gitaren en muzikale ondersteuning door violiste Samara Lubelski en harpiste Mary Lattimore worden negen uitgepuurde songs geserveerd die Moore tonen als een nog altijd rusteloze muzikale ziel die de zoveelste nieuwe weg inslaat. Een prachtig album, dat momenteel de zeer lovende kritieken aaneenrijgt.

Op het podium werd Moore vanavond bijgestaan door Lubelski en Lattimore. Ondersteunend akoestisch getokkel werd verzorgd door Keith Wood (a.k.a. Hush Arbors) en een drummer - die door Moore werd voorgesteld als de "satanic warmaster"- gaf het geheel een tikje meer body.

Als je het album aandachtig beluistert, treedt de kwaliteit van Moore als songschrijver duidelijk naar voor. De rustige arrangementen ondersteunen wonderwel de songtekst-kronkels die Moore maakt, en dat kwam ook live uitstekend tot zijn recht. Hier en daar meanderen de instrumentale stukken wat uit zoals we dat ook bij sommige Sonic Youth-nummers gewoon zijn, maar het is toch vooral de eenvoud en de lyriek die primeert. Bij Sonic Youth-concerten of bij experimentele jam-sessies waarbij Moore ook al eens aanwezig placht te zijn, is Moore nog steeds een wildebras die geregeld spitante oneliners op zijn publiek afvuurt. Maar vandaag hield hij het - perfect in sync met zijn materiaal - bescheiden. Enkel een korte monoloog over een drankkartonnetje dat voor hem klaar stond : een vaag kokos-drankje (Dr. Martins Coco Juice) dat dezelfde naam draagt als zijn ondertussen al 16-jarige dochter.

De setlist bestond - uiteraard - bijna exclusief uit songs van Demolished Thoughts. De reguliere set werd afgesloten met het wat jachtigere Circulation, dat dan toch eventjes echo's opriep van een Sonic Youth-concert. Natuurlijk vond één of andere gnoe uit het publiek het weer nodig om "Mildred Pierce" te roepen, wat ook bij Moore een zucht à la "yeah right" deed ontglippen. Eerder werd één uitstapje gemaakt naar het verleden, meer bepaald naar het vorige solo-album Trees Outside The Academy middels Never Day.

Voor de korte bisronde werd het drumpodium van Sonic Youth-collega Steve Shelley binnengerold. Shelley had eerder op de avond de drumvellen beroerd van het gesmaakte voorprogramma, namelijk de uit Chicago afkomstige rockband Disappears, waarvan hij sedert de release van het laatste album Guider (2011) ook deel van uitmaakt. Samen met vriend Shelley bracht Moore nog twee nummers uit ouder solo-werk : het prachtige Fri/End uit Trees Outside The Academy en de opzwepende titeltrack van het Psychic Hearts-album. Dit laatste nummer droeg Moore op aan een verliefd jong koppeltje op de eerste rij, waarna hij fanatiek de lyrics afdreunde. Dat hij daarbij - zoals ook bij de voorgaande nummers overigens - een spiekbrief nodig had, is de man vergeven. Hij is ondertussen een kloeke vijftiger, die nog maar eens een intrigerend hoofdstuk toevoegt aan zijn sowieso al rijke staat van dienst. Uitmuntend concert van een groot artiest.

Hieronder enkele filmpjes die ik van het concert schoot. Blood Never Lies en de bisnummers Fri/End en Psychic Hearts. Helaas met iets mindere geluidskwaliteit maar you get the picture.








Geen opmerkingen: