01 november 2011

McCoy Tyner Trio feat. José James & Chris Potter (AB - 31.10.2011)

De ondertussen reeds 73-jarige jazzpianist McCoy Tyner is het enige nog levende lid van het legendarische John Coltrane-quartet, dat tussen 1960 en 1965 jazzgeschiedenis schreef. De opzet van deze avond was om de geest van Coltrane te doen herleven, niet door terug te grijpen naar het zware, spirituele materiaal maar wel door terug te komen op het opvallend luchtige album dat het quartet in 1963 opnam met zanger Johnny Hartman.

Tyner trad aan met zijn vaste bassist Gerald Cannon en interim-drummer Joseph Farnsworth. De loodzware taak om in de schoenen van Trane himself te staan werd met verve vervuld door saxofonist Chris Potter. Het concert viel grofweg op te delen in drie hoofdstukken : opening en slot waren weggelegd voor het quartet, waarin Tyner nogal op de achtergrond bleef en zijn frisse pianospel ten dienste stelde van zijn medemuzikanten, die netjes om de beurt een open doekje in ontvangst mochten nemen voor degelijke solo's. We noteerden klassiekers zoals Fly with the wind, Ballad for Aisha, Moment's notice en ook Duke Ellington passeerde de revue middels diens In a mellow tone. Ik keek toch met redelijk gemengde gevoelens naar de vertolking van deze nummers. Aan de individuele kwaliteiten van de muzikanten viel niet te twijfelen, maar toch kwam één en ander nogal salonfähig over. Het gleed een beetje van me af wegens een tikje té gelikt. De spanningsboog ontbrak.

Tijdens het middengedeelte maakte José James zijn opwachting. De jonge zanger met de prachtige jazz-stembanden toonde eerder reeds interesse voor het werk van Coltrane door het Facing East-project op de planken te brengen in samenwerking met Jef Neve. Aan James om de rol van Hartman te vertolken. Vier nummers werden uit het album uit 1963 geplukt : Autumn serenade, Dedicated to you, You are too beautiful en My one and only love. James heeft een heerlijk stemtimbre en vertolkt de nummers dan ook uitstekend. Hij lijkt zich wel wat onwennig te voelen op het podium en de set voelt ook aan als een stijlbreuk met het nogal vrijblijvende openingshoofdstuk. Maar de nummers staan als een huis en de begeleiding is uitstekend. Enkel jammer dat het prachtige Lush Life niet op het repertoire stond.

De combinatie McCoy Tyner/José James beloofde vuurwerk op te leveren, maar dat bleef uit. Een ietwat onevenwichtige jazzavond met twee snelheden. Nadat het concert werd besloten zonder één bisnummer, bleef het publiek een tikje beduusd achter. En ikzelf niet in het minst.

Geen opmerkingen: