So You Think You Can Dance theatershow (Stadsschouwburg Antwerpen - 01.02.2012)

De enkele idioot die af en toe eens langs mijn blog passeert, zal wel weten dat ik hoog oploop met hedendaagse dans als expressieve kunstvorm bij uitstek. Maar 'dans' kan in een commerciëlere vorm ook aan een breder publiek appelleren, zoals blijkt uit het grote succes van verschillende danscompetities op TV. De format 'So you think you can dance' is er ééntje van. De laureaten van deze competitie mochten nog eens opdraven in een theatershow die doorheen Vlaanderen en Nederland trekt. Ach, waarom niet ? Het moeten niet altijd Ultima Vez, Rosas of Les Ballets C de la B zijn...

Of toch wel ? Waar er tijdens de TV-shows af en toe wel degelijk genoten kon worden van intensief danswerk (al dan niet bevorderd door het competitieve element), was deze theatershow niet meer dan een opgewarmd prakje voor een op voorhand al verkocht bakvissenpubliek, waartussen ondergetekende zich compleet misplaatst voelde. Ongeïnspireerde en slordige herhalingen van solo's en duetten die al in de TV-studio opgevoerd waren. De live-DJ wist weinig aan het geheel toe te voegen. Ik neem de dansers niets kwalijk want zij zijn wellicht contractueel verplicht om aan dit circus deel te nemen, maar meer dan het uitmelken van een succesvolle TV-format kon dit bezwaarlijk genoemd worden. Voor winnares Nina was helemaal geen glansrol weggelegd. Meer dan een flikflak van Meysam of de verschijning van Anthony had het kritiekloze publiek niet nodig om overstag te gaan. Van enige rode draad was geen enkele sprake. Als een op hol geslagen jukebox werden hitjes en begeleidende dansjes uitgebraakt. Wat mij betreft konden enkel de tussenkomsten van Sedrig enigszins aanspraak maken op een tikje critical acclaim. Voor het overige compleet te mijden.