Daniel Johnston (Vooruit - 12.04.2012)

Het is pas na het bekijken van de intrigerende documentaire "The devil and Daniel Johnston" (Jeff Feuerzeig, 2005) dat ik écht interesse begon te krijgen voor dit bizarre muzikale buitenbeentje. En na het beluisteren van enkele van zijn albums werd me duidelijk dat Daniel Johnston veel meer is dan een cultnaam op een t-shirt van Kurt Cobain. De pijnlijke openhartigheid van de teksten van deze briljante maar manisch-depressieve artiest/songwriter is somtijds hartverscheurend. Reden te meer om eindelijk de man eens live aan het werk te zien, in casu n.a.v. de dertigste verjaardag van Democrazy.

Naast manisch-depressief en schizofreen is de man ook redelijk mensenschuw en meer dan een tikje wereldvreemd. Veel van zijn materiaal is op de meest rudimentaire wijze op cassette uitgebracht. En dan is er nog zijn obsessionele liefde voor jeugdvriendin Laurie Allen en zijn fetisj voor Casper (the friendly ghost) en The Beatles. Zijn ongezonde levensstijl en de broodnodige medicatie hebben hem ook nog opgezadeld met obesitas en diabetes. Maar dat zijn allemaal factoren die ruimschoots bekend waren bij het talrijk opgekomen kennerspubliek. Een perfecte show van een geboren rockster werd het dus niet, maar qua ontwapenende eerlijkheid komen weinigen in de buurt van Johnston.

Johnston bracht eerst enkele nummers solo (met bibberende stem en handen) en werd voor de rest van het concert begeleid door de Brusselse band Tommigun, die zich perfect van hun taak kweten. De liefde van Johnston voor de Fab Four kwam tot uiting in de cover van "You've got to hide your love away" en middels zijn kinderlijk naïeve ode "Beatles" : "When I was born in '61, they already had a hit. They worked so hard and they made it too. They really were very good. They deserved all their success. They earned it, yes they did, they didn't buy their respect. And everybody wanted to be like them. Everybody wanted to be the Beatles. And I really wanted to be like him. But he died. A legendary rock group. Like history now to read. Like a magical fairy tale that's hard to believe. But it really did happen. Four lads who shook the world. God bless them for what they done." Met "be like him" bedoelde Johnston uiteraard John Lennon, wiens naam tijdens het concert een paar keer werd gescandeerd, wat bij Johnston telkens een soort van groet uitlokte (onbedoeld nogal hard lijkend op een Hitler-groet).

De klassieker "Devil town" werd tot verrassing van Johnston volop meegezongen door het publiek en zijn verbazing was ongeveinsd. Evenmin als zijn verklaring dat hij niet wist in welk land hij zich bevond, omdat het gewoon één concert was in een reeks van 30. Hoe verfrissend om eens een keertje niet te moeten horen "It's great to be in Belgium tonight." Afsluiter "Rock this town" paste misschien nog wel het minst bij Johnston, die alle zeilen moest bijzetten om het snellere tempo van dit stevige nummer bij te benen. Bij de aankondiging van het bisnummer vergat Johnston doodleuk om pro forma het podium even te verlaten, totdat iemand hem op dit foutje wees. "Oh, we have to leave first ?"

Dat bisnummer was trouwens een archetypisch voorbeeld van het oeuvre van Johnston : schijnbaar kinderlijk naïef, maar ondertussen wel tot op het bot gaand.

True love will find you in the end 

You'll find out just who was your friend 

Don’t be sad, I know you will, 

But don’t give up until 

True love finds you in the end. 

This is a promise with a catch 

Only if you're looking will it find you 

‘Cause true love is searching too 

But how can it recognize you 

Unless you step out into the light? 

But don’t give up until 

True love finds you in the end.

Setlist :

Solo:
1. Lost in my infinite memory
2. There is a sense of humour way beyond friendship
3. Mask


Met Tommigun:
4. Try to love
5. Hey Joe
6. Don't let the sun go down on your grievances
7. Life in vain
8. Love enchanted
9. Beatles
10. Devil town
11. Worried shoes
12. You've got to hide your love away
13. Walking the cow
14. Rock this town
-----
15. True love will find you in the end