Kraak Festival 2013 (Netwerk Aalst - 02.03.2013)
Meer dan ooit leek de programmatie van Kraak tijdens de vijftiende editie van hun festival in het teken te staan van authenticiteit, een kleinood dat tegenwoordig o zo zeldzaam nog in pure vorm te beleven valt. Het adagium "l'histoire se répète" is helaas nogal vaak van toepassing in de kunsten, waarbij pogingen tot originaliteit verzanden in vergezocht extremisme of tot het onvermijdelijk herkauwen van datgene dat al op platgetreden paden uitgestrooid ligt. Maar af en toe viel in Aalst toch een toefje echtheid te proeven, wat op zich de tocht naar Kunstencentrum Netwerk wederom rechtvaardigde.
Postpunkers uit Parijs die niet meteen behept waren met een uitgebreide technische bagage. En een minimum aan bagage is toch wel vereist als je enige indruk wil maken met tegendraadse ritmes. Veroorzaakte dus ook nauwelijks een rimpeling.
Jonge Slovaakse componist die veel knoppen en lawaai nodig had voor een korte maar sfeervolle set.
Experimenteel theater van Zweedse bodem. Twee mannen, gekleed in nette pakken, schuifelen spastisch door het decor, verwonderen zich over een spiegel. Ze kronkelen, kruipen, staren. Hun gelaatsuitdrukkingen verschuiven van kinderlijke verwondering naar angst. Op de achtergrond weerklinkt een harde en schreeuwerige noise-soundtrack. Een lichtjes bevreemdende ervaring.
Wellicht hét hoogtepunt van de dag : een schitterend concert van de Britse folk-bard Richard Dawson uit Newcastle, tot voor vandaag nog maar één keer in zijn leven buiten de Britse landsgrenzen gereisd. Hartverscheurende verhalen, loepzuiver gitaarspel, een uniek stemgeluid. Nooit zal ik nog "Poor old horse" of het lange verhaal rond "Joe the quiltmaker" vergeten.
Drie knoppendraaiers van Parijse bodem. White noise met af en doe een bezwerende beat. Bijna klinische afstandelijkheid van de actoren, waardoor ik dit bijna met een geluidslaboratorium associeerde.
Praagse draailier-speler die met een schrille stem drinkliederen en andere Tsjechische volksliederen vertolkte. Zijn gebrekkige kennis van het Engels verleenden aan zijn bindteksten een extra humoristisch cachet. Interessante cultfiguur.
Twee Basken die beginnen als een weinig origineel powerduo op gitaar en drums, maar die alras hun materiaal afbreken en het her en der tussen het publiek verplaatsen, om zich vervolgens te beperken tot gepiep en gekraak uit een laptop. Eerder als performance-art dan als een concert te beschouwen.
Zeer interessant jong duo van Vlaamse bodem, geïnspireerd door coldwave en minimalistische electro. Uitgebeende teksten, een basgitaar en een orgeltje : meer hebben Simon Marius en Tim Depraetere niet nodig om te prikkelen.
In het kader van de tentoonstelling Watch That Sound (rond stilte en geluid) viel ook een topzware kubus te bewonderen van João Onofre. In deze geluidsdichte box (183x183x183) neemt een deathmetal-band (in casu Serial Butcher uit Gent) plaats om een set van een kwartier te spelen. De deur gaat dicht en het publiek is getuige van het "concert" maar kan niet meer waarnemen dan vibraties. Met je oor tegen de box kun je net iets meer onderscheiden. Na een kwartiertje gaat de deur weer open en komt de vierkoppige band met rode en bezwete hoofden weer uit de box. Zeer origineel concept.
Wat doe je als je zo misantropisch bent, dat je zelfs de andere leden van je band niet kunt luchten ? Vervang hen simpelweg door een laptop en blijf je gal spuwen. Grimmigheid troef in de harde kitchensink-poëzie van James Williamson. "I used to be in bands. Fuckin hated it." Laatste plaat : "Wank". Nuff said.
Invloedrijke, minimalistische avant-garde componist die o.a. met de legendarische Merce Cunningham samenwerkte. Speelde vanavond twee composities. Begon met "Usefull Information" : A Harvestworks residency project, based on a broadcast on WBAI (Pacifica Radio) during the Republican Convention in NYC in Sept. 2004. The broadcast gave information to New Yorkers: what to do if you are arrested at a protest rally. Het tweede stuk was zéér minimalistisch van aard en dompelde het publiek onder in een trance.
De voorbije jaren was de traditionele afsluiter in het café steeds geschift, bezopen, maf. De cassette-DJ Tapes (dub/reggae) was in dat opzicht een beetje een anti-climax.
Een impressie van deze festival-dag :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten