Pixies (AB - 02.10.2013)

Ik leerde Charles Michael Kittridge Thompson IV kennen tijdens een hilarisch interview dat de man (beter bekend als Frank Black) ergens eind jaren '80 gaf op de VPRO (ik denk aan journalist Bram Van Splunteren, maar daarin kan ik me vergissen). Van dit interview zijn helaas online geen beelden te vinden, maar ik zal nooit vergeten hoe die ietwat obese en arrogante betweter uit Boston uit de hoek kwam. Scherp, intelligent en met een aura van heb-ik-me-jou-daar. Maar ook een geniale songschrijver en de leider van een opwindende nieuwe band met de vrij lullige naam Pixies.

Korte tijd later bereikte me een compilatie-cassette, met daarop Come On Pilgrim en Surfer Rosa. Op die cassette stond ook nog wel wat ander interessant materiaal (zoals van The Legendary Pink Dots), maar het was toch vooral dat Pixies-materiaal dat me van mijn sokken blies. Niet lang daarna zag ik de band live in de Brielpoort in Deinze, een concert dat ik nog vele dagen daarna in mijn nekspieren voelde na-zinderen. De kaars van de Pixies was helaas snel opgebrand, de solo-carrière van Frank Black (of Black Francis) kon me maar matig boeien en het handvol albums van de Pixies kwamen bijna nooit meer uit de kast, wegens toch blijkbaar niet tijdloos genoeg.

Ik zal ongetwijfeld niet de enige nostalgische ziel geweest zijn die derhalve twijfelde bij zijn aankoop van een ticket voor deze reünie-tour. Het kon immers onmogelijk zo goed als vroeger worden, toen onze geesten scherper waren, onze buiken minder prominent, onze haardos meer weelderig en onze levenshouding minder apathisch ? Dus waarom de masochist uithangen en willens & wetens de illusie-ballon van het verleden doorprikken ? Zeker in de wetenschap dat deze keer Kim Deal - die bizarre kruisbestuiving tussen meisjes-achtige naïviteit en een slonzig stuk trailer-trash - er niet bij zou zijn ?

Twee volle AB-zalen vol generatie-genoten trokken echter de masochistische schoenen aan en waagden de gok, in de ijdele hoop even in de spiegel van de eigen jeugd te kunnen kijken. Achteraf bekeken denk ik niet dat de meesten zich hun aanwezigheid beklaagd hebben. De sound was scherp en strak, de gitaar van Joey Santiago gierde en snerpte, interim-bassiste Kim Shattuck leek er veel plezier in te hebben (en kan in het podium-tegenlicht zelfs als sexy beschouwd worden) en Frank Black zelf haalde af en toe vocaal lekker schel uit (en was gelukkig nog altijd dat ettertje van toen, dat een broertje dood heeft aan interactie met het publiek). 

Ik denk dat Nonkel Mop nog meer TV-kijkers aantrekt dan dat er mensen bestaan die uitkijken naar nieuwe songs van de Pixies, en de ronduit vernietigende Pitchfork-review van EP-1 zal veel fans niet ontgaan zijn. En het moet gezegd : de nieuwe songs haalden af en toe de vaart uit het concert. Maar echt storen deed het niet echt : het feit dat er tussen de set van pakweg 30 nummers een klein handvol nieuwe songs werd gemengd, deed de hoofdschotel niet minder goed smaken.

Mensen op leeftijd een amechtige poging tot pogo zien ondernemen, heeft altijd iets aandoenlijks en is zelf iets of wat gênant. Maar het moet gezegd : bij  de geweldige tweeling Nimrod's Son en Vamos werd al vroeg in het concert een geweldig hoogtepunt bereikt en kon ook ikzelf een stevige head-nod niet onderdrukken. En later in de set nog zo'n scherp duo uit de beginjaren : Broken Face en Isla de Encanta. Zalig ook dat het onthaastende surf-niemendalletje Havalina de set-list heeft gehaald.

Was het zo goed als vroeger ? Uiteraard niet, want niets is per definitie ooit zo goed als het vroeger was. Dat is zo ironisch aan een mensenleven. Je stookt een hevig vuurtje tijdens je jeugdjaren en de rest van je leven is niets meer dan een schamele zoektocht naar brandstof om dat vuur gaande te houden, terwijl je blind probeert te blijven voor het feit dat je nauwelijks nog een waakvlammetje bent. Maar de Pixies hebben deze avond het vuur toch weer heel even een beetje opgepookt. De platen zullen in mijn kast blijven zitten, maar de herinnering aan een mooie tijd is meer levendig dan ooit.


Setlist :
Wave of Mutilation (U.K. Surf)
Where Is My Mind?
In Heaven (Lady in the Radiator Song)
Andro Queen
Nimrod's Son
Vamos
Break My Body
Brick Is Red
Here Comes Your Man
Indie Cindy
Another Toe in the Ocean
River Euphrates
Monkey Gone to Heaven
Velouria
Havalina
Gouge Away
Bone Machine
I've Been Tired
U-Mass
Broken Face
Isla de Encanta
What Goes Boom
Silver Snail
Caribou
Greens and Blues
Planet of Sound
------
Hey
Wave of Mutilation
Rock Music