25 oktober 2014

Catrin Finch & Seckou Keita (Warande Kuub - 10.10.2014)

De Welshe harpiste Catrin Finch en de Senegalese kora-speler Seckou Keita gingen in 2013 een samenwerking aan op het album "Clyhau Dibon". Op het eerste zicht een nogal vreemde samenwerking, doch in het besef dat de harp en de kora in feite verre verwanten zijn en elks op hun manier vertolkers zijn van etnische muziek, toch ook weer niet zo vreemd.

De titel van het album verwijst enerzijds naar een Welshe mythe over een verdronken land, waar af en toe nog belgerinkel te horen valt  ("The Bells of Aberdovey" oftewel "Clychau Aberdifi"). En anderzijds naar het woord "Dibon", een Afrikaans woord dat zowel gebruikt wordt om een snaar van de kora te benoemen, als een vogelsoort waarvan het mannetje en vrouwtje de ganse dag samen doorbrengen maar die 's nachts elk hun eigen weg gaan. 's Ochtends moeten ze elkaar weer weten te vinden dankzij hun unieke zanggeluid.

De Welshe mythe inspireerde het duo tot "Bras de Mer", ontegensprekelijk het hoogtepunt van het concert. Een lange ambient-trip met zeldzame vocale tussenkomsten van beide spelers. De dibon-factor leidde tot een wat speels muzikaal duel, niet geheel wars van een tikje kleffe humor.

En die klefheid hing jammer genoeg als een waas over het ganse concert. Hoewel beide muzikanten hun respectievelijke instrumenten op meesterlijke wijze beheersten en hun materiaal met enthousiasme brachten en van erudiete duiding voorzagen, deden het gebrek aan vocalen, aan slaginstrumenten of aan ritmiek zich na een tijd gevoelen. Een constante stroom van melodieën kwamen als kleine watervalletjes op de toeschouwers af. Het concert had daardoor eerder het effect van een warm bad met essentiële oliën dan van een muzikale trip die onder de huid kroop. Een mix van een muffe Enya-echo en foute fusion. Reden ook waarom na de pauze een aantal zitjes op de tribune leeg bleven. Ik besloot te blijven en de rest van het concert een kans te geven. Gelukkig maar, want hierdoor was ik getuige van het heerlijke "Bras de Mer".

Aan de obligate CD-stand stond een man met een al even obligaat Sfinks-shirt. En tijdens de pauze was ik ongewild getuige van een gesprek waarbij enkele toeschouwers met luide stem De Morgen ophemelden als de beste kwaliteitskrant van België en alle andere kranten met alle zonden van Israël beladen werden. Hoe cliché kan iets zijn ? Dit type van zelfingenomen wereldverbeteraars die zich van geen kwaad bewust zijn, vind ik soms irriterender dan idioten van rechtse signatuur.

Alles over het samenwerkingsproject op deze website. De CD sleeve notes zijn hier te lezen.


Geen opmerkingen: