Kraak Festival (Netwerk Aalst - 07.03.2015)

Affiche Kraak 2015

In de loop van de voorbije jaren ben ik een vaste klant geworden op dit festival. Steevast val ik bij de nabeschouwing tussen twee stoelen : enerzijds omdat ik ergernis ervoer bij sommige acts, die - ondanks een compleet gebrek aan enige technische bagage en inhoud - zichzelf toch nog aan te man trachten te brengen onder de noemer 'avant-garde'. Anderzijds omdat er steevast wel één of meerdere parels te ontdekken vallen. Me derhalve dus toch maar weer aan een dagje parelvisserij gewaagd. Op naar het immer dwarse Kraak Festival - Editie 2015.

Mathieu Serruys

Met de Gentse grafisch designer en muzikant Mathieu Serruys kon al snel een eerste parel opgedoken worden. Met oude analoge bandrecorders evoceert hij een zeer korrelige en intrigerende soundscape. Dat de tape daarbij rond een rolletje behangers-tape wordt gestuurd, versterkt nog het ruis-effect.

Neutral

Het Zweedse duo Neutral (Sofie Herner en Dan Johansson) is hét archetypische voorbeeld bij uitstek van een pielende en piepende band die meent een bijdrage aan de mensheid te moeten leveren maar die dat beter binnenskamers in Göteborg had blijven doen. De nihilistische ondertoon vertolkte perfect de impact die het op mij had : nihil.

Madalyn Merkey

In haar nette maatpakje zag de uit Oakland afkomstige geluidskunstenares Madalyn Merkey er eerder uit als een hostess op een immobiliën-beurs of als een gastvrouw op een Tupperware-avond. Tijdens haar interessante 'concert' (dat visueel eerder leek op het staand invullen van cijfers in een spreadsheet) was het leuk om haar gelaat gade te slaan : bij het evoceren van een bepaald geluid of bij het creëren van een bepaalde loop, kon ze af en toe een warme glimlach niet onderdrukken. Een onderkoeld concert waarin nergens een melodie te herkennen viel. Maar sexy was het wel, in a weird way. Misschien moet ze Tupperware inruilen voor Upperdare.

Kraus

Nieuw-Zeeland is meer dan een decor voor de Lord Of The Rings-verfilming. Het is ook de voedingsbodem voor Kraus, een componist die zich laat beïnvloeden door o.a. psychedelica, middeleeuwse en Japanse muziek. Met zijn gitaar, fluit en zelfgemaakte synth maakt hij naar eigen zeggen muziek voor freaks en losers. Aan dat soort volk nooit geen gebrek op Kraak, dus hij was er perfect op zijn plaats. Krakend en rammelend, maar dan wel op een goede manier.

Bryan Lewis Saunders &
Razen

Bryan Lewis Saunders is een Amerikaanse kunstenaar die constant worstelt met zichzelf. Hij maakte een reeks zelfportretten (telkens onder de invloed van een andere drug), gebruikte nachtelijke opnames van zijn slaap-gebrabbel als bron voor muziek en geschreven woord, en staat gekend voor zijn trance-achtige spoken word/poetry-performances. Van dit laatste kregen we vandaag een mooi staaltje te zien, muzikaal begeleid het Belgische Razen, dat grossiert in een soort van verknipte trance-folk en dat daarvoor gebruik maakt van minder gebruikelijke instrumenten, zoals bijvoorbeeld de draailier. Saunders maakte er met zijn hyper-intense rant een intense ervaring van, waarbij de luisteraar werd meegezogen in zijn verknipte brein. Een brein dat in een constant gevecht met zichzelf en de wereld verwikkeld lijkt te zijn.

Konrad Smolenski vs. Lotto

De Poolse kunstenaar Konrad Smolenski is het brein achter de monumentale installatie "Everything was forever until it was no more" : twee grote kerkklokken, geflankeerd door twee grote speaker-muren. De klokken zwengelen langzaam, zonder dat de klepels ooit de rand raken. Maar door een welbepaald logaritme vermengen de geluiden in de ruimte zich tot een luide en diepe drone. In casu werd het geluid gebracht door het Poolse trio Lotto, dat met drum/gitaar/contrabas repetitieve noire-rock bracht. Een interessant experiment, dat 'iets' vermangelt tot bijna 'niets'.

Vex Ruffin

Vex Ruffin maakt er geen geheim van dat hij een ongeschoolde muzikant is. Voor de gelegenheid bijgestaan door een laptop-artiest, brengt deze Amerikaan een soort van minimalistische anarcho-punk-hip-hop. Het geheel viel me nogal zwaar op de maag en verdween al snel in het prullenmand-uithoekje van mijn hersenpan. Of waren dat de bio-frieten met experimentele bio-tartaar en paddestoel-snack die me nog parten speelden ? Wat er ook van weze, de 'performance' tijdens de pauze in het frietkot was interessanter dan het concert van Ruffin.

Aine O'Dwyer

In normale omstandigheden verblijdt de Ierse Aine O'Dwyer de mensheid met lyrisch harpspel. Maar Kraak is niet normaal... Bijgestaan door De 2de Adem, een Gents kamerkoor voor hedendaagse muziek, bracht O'Dwyer een stukje experimenteel muziek-theater. Er werd met armen gezwaaid, met blokken hout over rijkelijk uitgestrooide kruidenkorrels gewreven, ... en natuurlijk werd er gezongen. Dit alles semi-improv op aansturen van O'Dwyer. TV-kijkend Vlaanderen zou dit wellicht afdoen als 'kak in een doos', maar ik werd er wel lekker rustig van.

Young Marble Giants

Veruit de bekendste naam op de affiche was Young Marble Giants, een post-punk-band uit Cardiff die slechts korte tijd actief was, maar die met Colossal Youth (1980) wel een dijk van een cult-album op haar naam heeft, een album waarvan Kurt Cobain ooit verklaarde dat het één van de vijf albums was die hem het meest hadden beïnvloed. Korte en uitgepuurde songs met naïeve lyrics die een soort van kitchensink-poëzie uitademen, perfect gebracht door de zachte stem van de aimabele zangeres Alison Statton. Technisch verliep het concert niet van een leien dakje, maar de oprechte vriendelijkheid van de bandleden maakte veel goed. Dirk "Buscemi" Swartenbroeckx keek alleszins vanop de eerste rij geamuseerd toe. Statton werkt nu als chiropractor in Cardiff. Dit overigens compleet terzijde.

Rodion G.A.

Dé allergrootste parel van de dag moest nog opgedoken worden. Wie had durven bevroeden dat het een oude Roemeen zou zijn ? Rodion Ladislau Roșca richtte in 1975 in Cluj (een stad in het Noord-Westen van Roemenië) de band Rodion G.A. op. Op dat moment had hij echter als een soort van DIY-techneut al enkele solo-opnames gemaakt. De muziek - sterk beïnvloed door krautrock en psychedelica - bleek zijn tijd ver vooruit. Zoals hij daar vanavond stond - achter zijn twee oude Tesla-bandrecorders met een chaotisch stapeltje tapes, met zijn dikke jas, met zijn té hippe schoenen en beduimelde bril - stak hij iedereen in no time in zijn binnenzak. Op compleet ongepaste momenten onderbrak hij nummers om er meer info over te geven. Maar hij deed dat telkens dermate ontwapenend, dat je niet anders kon dan met een brede grijns naar deze man te kijken. En dan die muziek ! In het universum van Rodion vertaalt een nummer over een intergalactische oorlog zich naar een conflict tussen Maan en Aarde. Nooit hoorde ik een beter nummer over zo'n grootschalig conflict, haha. Na het concert waren zijn albums in een mum van tijd uitverkocht. Mijn kompaan tikte een album op de kop en vroeg aan Rodion om het album te signeren. Een vraag die alras uitmondde in een gesprek, waarin Rodion o.a. aangaf serieus ziek te zijn. Het ga je goed, pionier van de Oostblock-krautrock !

Yong Yong

"Midden de mensen" is niet alleen een duf-belegen CD&V-slogan. Het is ook het devies dat de twee hippe Portugese vogels van Yong Yong hanteren wanneer ze hun verknipte electronica in elkaar knutselen. Ze verbergen zich niet anoniem achter een laptop, maar staan - pal tussen het publiek - achter een tafel vol knoppen, toetsen én een tapedeck. Het publiek ziet dus de muziek ontstaan. Goede muziek trouwens en een waardige afsluiter van een festival dat ook dit jaar weer amuseerde, prikkelde, ergerde en wenkbrauwen deed fronsen.