Audiobooks 9 : Haruki Murakami : "Dance Dance Dance"

Een zestal jaren na de gebeurtenissen in A Wild Sheep Chase voelt de ik-protagonist een onweerstaanbare drang om terug te keren naar het Dolphin Hotel in Sapporo (Noord-Japan), om er op zoek te gaan naar zijn toenmalige vriendin Kiki, de call-girl met de onwezenlijk mooie oren. Dezelfde Kiki die toen zo plots en mysterieus verdween.

Het Dolphin Hotel blijkt helemaal niet meer het aftandse hotel van weleer te zijn, maar is uitgegroeid tot een sjiek mega-hotel. De ik-persoon gaat een soort van relatie aan met de mooie hotelbediende Yumiyoshi, komt in het hotel in contact met een parallel universum (waar hij de Sheep Man opnieuw ontmoet) en fungeert als babysitter voor de 13-jarige Yuki (een helderziend tienermeisje, waarmee hij zeer nauw bevriend geraakt). Wanneer hij Kiki plots ziet opduiken in een film waarin zijn vroegere klasgenoot Gotanda (nu een filmster) de hoofdrol speel, haalt hij de banden met Gotanda opnieuw aan. En dan is er nog de bloedmooie prostituee May, de bizarre moeder van Yuki (een gevierd fotografe) en haar éénarmige vriend (Vietnam-veteraan en dichter/kunstenaar) die zo'n verbluffend mooie sandwiches kan maken, ... En er zijn een aantal sterfgevallen.

Tussen dit bizar ratjetoe aan personages is het ik-personage constant onderweg en op zoek. Van Tokio naar Sapporo en terug. Naar Hawaï en terug. Naar het parallel universum van de Sheep Man en terug. Telkens op zoek naar de verdwenen Kiki en op zoek naar enige samenhang in zijn leven. Op zoek naar de betekenis van de verschillende sterfgevallen die rondom hem gebeuren.

Voor Murakami was het schrijven van deze in 1988 verschenen roman vooral een soort van catharsis na het onverwachte monstersucces van Norwegian Wood (1987). In het gehele oeuvre van Murakami valt Dance Dance Dance vaak tussen de plooien en deze roman (een soort van late epiloog van de zogenaamde "Trilogie van de Rat") krijgt niet altijd even goede reviews. Maar ik genoot intens van de rustige flow van deze roman en haar bizarre personages. Toegegeven, de magisch-realistische ondertoon kwam ditmaal wat geforceerd over (de Sheep Man-passages voegen weinig toe), maar ik vond het jammer om vaarwel te zeggen tegen deze ik-persoon, een nuchtere man zonder oogkleppen die zijn saaie freelance-schrijfwerk omschrijft als een vorm van "shovelling snow", die ongegeneerd op zoek gaat naar de Liefde, die mensen niet veroordeelt wanneer ze niet handelen conform datgene wat als 'normaal' wordt beschouwd, die zich uiteindelijk neerlegt bij dé imperatief van het leven : dance, dance, dance !