Driss El Maloumi Trio (Kuub - 29.05.2015)

Een aantal jaren geleden had ik het geluk om het mooie concert van 3MA bij te wonen, een samenwerkingsverband tussen drie Afrikaanse muzikanten. Eén van hen keerde vanavond terug met zijn eigen trio : de Marokkaanse oed-virtuoos Driss El Haloumi (een 'oed' zijnde een traditioneel snaarinstrument). Een uitgelezen kans voor de liefhebber om zich opnieuw onder te dompelen in de rijke muzikale Maghreb-traditie.

El Haloumi werd vanavond bijgestaan door twee percussionisten : Saïd El Haloumi (broer van) en Lahoucine Baquir. Beide percussionisten verkeerden de ganse avond in dialoog en vriendschappelijk gevecht met elkaar, soms verbluffend synchroon en altijd virtuoos. Maar vooral : heel innemend. Beide heren glimlachten en genoten gedurende het ganse concert dermate ontwapenend, dat alle negatieve connotaties - die veel Vlamingen lijken te hebben omtrent Marokkanen - vakkundig onder de mat werden geveegd. Niet dat het (mager opgekomen) publiek daarvan nog overtuigd moest worden overigens. De rode draad van inter-cultureel respect en anti-terrorisme - die doorheen het concert werd geweven - vind bij zo'n publiek altijd gretig afname. Maar een publiek dat naar een Maghrebijns concert gaat, moet natuurlijk hiervan niet meer overtuigd worden.

De percussionisten deden trouwens mijn gedachten afdwalen naar vele jaren terug, toen ik het geluk had penningmeester en bewoner van jeugdclub Cahier de Brouillon te zijn. Dat waren geweldige avonden, behalve tijdens weekavonden waarop het lokaal ter beschikking werd gesteld voor mensen die deelnamen aan een djembé-cursus. Hun amechtige poging tot ritme-gevoel drong urenlang door tot in mijn woonkamer en dreef me tot op de rand van de waanzin. Net zoals de lichamen van Afrikanen en Afro-Amerikanen voorbestemd lijken tot funky dansmoves, zo lijken ook de handen van Maghrebijnen voorbestemd tot ritmiek en percussie. Stijve Belgen die wel eens naar Sfinks gaan en die het nodig vinden om hun ruimdenkendheid om te zetten in djembé-getokkel, zouden beter moeten weten i.p.v. die veelzijdige instrument te mismeesteren. Zo, dat moest ik even kwijt.

Om terug te komen op het concert : het oed-spel van Driss El Haloumi vormde natuurlijk de spil van het hele gebeuren. De man is een ware virtuoos, hetgeen ten overvloede werd geïllustreerd door een lange solo waarbij zijn twee handen in dialoog traden : de ene hand percussief, de andere hand melodisch.

Jammer dat vanavond niet meer mensen waren opgedaagd voor dit ingetogen en warme concert van drie innemende heren, die de warme gloed en de rijke muzikale traditie van de Maghreb voor eventjes naar de kille Kempen wisten te transporteren.