Nick Cave (Koninklijk Circus - 09.05.2015)

Ik moest lange tijd niets hebben van Nick Cave. Fans zullen dit een blasfemische uitspraak vinden, maar ik vond de man lange tijd een poseur die te pas en te onpas met over-dramatische pathos strooide. Het is ironisch genoeg de luisterbeurt van de door hem geschreven en sappig ingelezen roman The Death of Bunny Munro die me het licht deed zien.

Naar het Koninklijk Circus getogen dus, waar Cave zou tekenen voor een memorabel concert. Bijgestaan door enkele leden van de illustere Bad Seeds (waaronder de onnavolgbare Warren Ellis) bracht Cave een concert dat bijna twee en een half uur duurde en waarin van hoogtepunt naar hoogtepunt werd gelaveerd.

En waar de pathos me vroeger de gordijnen injoeg, kon ik me er nu ongegeneerd aan laven. Lang uitgetrokken songs waarin de band full throttle ging (met Ellis niet zelden in een glansrol), vormden de hoogtepunten. Tupelo, The Mercy Seat, Jubilee Street en vooral de zompige blues-brok Higgs Boson Blues en het ijzingwekkende From Her To Eternity brachten me in vervoering. Vooral dit laatste nummer spookte na het concert nog dagenlang door mijn hoofd. Dergelijke nummers zijn quasi-krankzinnig, zodat ingetogen rustpunten (à la Into My Arms of God Is In The House) het publiek de kans gaven om even op adem te komen.

Cave is van top tot teen opgetrokken uit begeestering en de wijze waarop hij met het publiek communiceert, genereert meer elektriciteit dan de gemiddelde generator. Vooral fans van de vrouwelijke kunne hadden duidelijk veel moeite met het bedwingen van hun hormonen. En dat neem ik hen niet kwalijk. Zoals Cave over het podium struint, de piano bespeelt, op luidsprekers (of op het publiek) klautert, met een vrouwelijke fan een dansje pleegt en en passant een smartphone uit de handen van een iets te opdringerig fotograferende fan slaat : he oozes charisma. Combineer dat met zijn karakteristieke, oratorische stemgeluid en een song-catalogus van heb-ik-me-jou-daar, en het resultaat is simpelweg subliem. Ik vind Nick Cave nog altijd een poseur, maar dan één van het soort die zijn pose tot een genre an sich heeft weten te verheffen. En zo zijn ze niet dik gezaaid.


Setlist :

Water's Edge
The Weeping Song
Red Right Hand
Brompton Oratory
Higgs Boson Blues
Mermaids
The Ship Song
From Her To Eternity
Stranger Than Kindness
Love Letter
Into My Arms
West Country Girl
Tupelo
Black Hair
The Mercy Seat
Jubilee Street
*****
We Real Cool
God Is In The House
No More Shall We Part
We No Who U R
Jack the Ripper
Up Jumped The Devil
Push The Sky Away