Misschien ligt het aan mij, maar muziek die gemakshalve onder de noemer 'rock' ingedeeld wordt, kan me de laatste tijd minder en minder boeien. Gebeuren er minder creatieve dingen aldaar ? Is het mijn leeftijd ? Wat er ook van weze, ik zoek de laatste tijd mijn heil alsmaar meer elders. Zoals in de wereld van de hip-hop bijvoorbeeld. Uit dit wereldje traden vandaag enkele toonaangevende acts voor het voetlicht op het
Woo Hah!-festival. Een ideale gelegenheid om af te zakken naar de gezellig ingerichte Spoorzone in Tilburg, waar
spliffs en
rhymes de spitsbroeders van de dag waren.
 |
Cannibal Ox
|
 |
| Freddie Gibbs |
 |
| Joey Bada$$ |
 |
| Run The Jewels |
Ik voelde me de hele dag een buitenstaander die een blik mocht werpen op de geplogenheden van een geheim genootschap. De leden van dit genootschap hebben blijkbaar maar een halve beat nodig om nummers te herkennen en vervolgens de
rhymes volledig te citeren. De bands hebben blijkbaar allemaal last met handhavers van de openbare orde (ontelbare '
fuck police !'-kreten werden afgevuurd). En op t-shirts van de bands ontwaarde ik meermaals één rockband :
Iron Maiden !
Voor uitgebreidere muzikale reviews van het gebeuren verwijs ik gaarne naar de
3voor12-site. Samengevat kan ik melden dat geen enkele van de gevestigde namen teleurstelde. De voor mij onbekende
Denzel Curry verraste met een zeer energieke performance en wist - als een briesende dolleman - het publiek ondanks het vroege uur te bewegen tot een soort van
wall of death-moshpit. De veteranen van
Cannibal Ox zorgden misschien wel voor de meest consistente en kwalitatief hoogstaande set van de dag, terwijl
gangsta Freddie Gibbs vooral vertrouwde op zijn aangeboren charisma (en op een joint die hem vanuit het publiek werd aangereikt). Hij begon elk (echt élk) nummer met een '
Fuck police !-'slogan en eindigde bijna elk nummer met een a capella rap. Jammer dat de communicatie tussen Gibbs en de DJ van dienst regelmatig spaak liep.
De nog altijd maar 20 jaar oude
Joey Bada$$ begon aarzelend aan zijn set maar kreeg het publiek - ondanks de broeierige namiddaghitte - uiteindelijk toch vlotjes op zijn hand. Met de chemie tussen Killer Mike en EL-P (de twee kemphanen van
Run The Jewels) zit het volledig snor. Nog maar twee jaar actief, twee albums ingeblikt en toch al zo nadrukkelijk hun stempel gedrukt binnen het genre. De wei ging in de fik tijdens hun set. Nadien was mijn energie-vaatje afgetapt. Terwijl
Big Sean in een volgepakte en bloedhete indoor Canna-stage de boel op stelten zetten en
Cypress Hill nog moest aantreden, kuiste ik mijn hiphop-schup af en keerde ik huiswaarts, met een toefje meer
swagger in mijn lendenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten