23 augustus 2015

Pukkelpop (22.08.2015)

Een drietal jaren geleden besloot ik mijn Pukkelpop-verslagje met de woorden : "Maar ik sluit dit hoofdstuk af, tenzij zich in de toekomst nog een onweerstaanbare epiloog zou aanbieden... Adieu, jeunesse !" Ik had het een beetje gehad met de mega-festivals en besloot toen om er een punt achter te zetten. Het was mooi geweest : een twintigtal edities van Pukkelpop meegemaakt, met als allereerste Pukkel-concert Nirvana in 1991 en als laatste ironisch genoeg Foo Fighters in 2012. En tussen die twee verschijningen van Dave Grohl ontelbaar veel mooie en leuke dingen gezien en een prachtige portfolio aan herinneringen samengesteld. De evolutie meegemaakt van één podium met voornamelijk rock-bands, naar talloze podia met een kruisbestuiving aan genres. Maar zoals gezegd : het was mooi geweest. Punt aan de lijn.

Maar kijk : mijn laatste greintje jeunesse blijft dan toch nog hardnekkig weerstand bieden, als was ik een moderne Dorian Gray. Aangespoord door het mooie weer, de aantrekkelijke affiche en de voorbeschouwingen op Canvas (gepresenteerd door de succulente Lisa Smolders), besloot ik alsnog ter elfder ure om me naar de Pukkel-weide te begeven. Een beslissing die ik me zeker niet betreurd heb en die - wie weet ? - me in de toekomst nog wel eens naar Kiewit zal lokken.

Een nieuwtje op de festivalweide was de Baraque Futur : een minifestival binnen het festival, draaiend op 100% duurzame energie die ter plekke werd opgewekt, opgeslagen en gebruikt. Temidden insectenburgers, een lokaal gebrouwen Pukkelpop-bier en andere initiatieven van groen allooi, viel er ook muzikaal te degusteren. Ik pikte er het uiterst genietbare concert van Nordmann mee, een Gentse jazz-band die hun avant-garde vlotjes serveert met een funky garnituur. Ik liet het me welgevallen onder het genot van een Pukkel-biertje, een prélude voor talloze donkere Grimbergen-consumpties. Meteen mijn enige gripe met het festival : waarom zijn de speciale bieren enkel in één uithoek van de weide te krijgen ? Het noopte mij tot vele verre wandelingen ...

Tot daar het nitpicken. Voor het overige enkel lof en wierook : de doorstroming op de festival-weide verliep opvallend vlot (in tegenstelling tot de frustrerende bottlenecks van een aantal jaren geleden) en het sanitair was beter dan ooit.

Maar terug naar de muziek. Op het hoofdpodium had ik traditiegetrouw weinig verloren. Maar het concert van The War On Drugs mocht natuurlijk onder geen beding gemist worden. Geen band om in een brandende middagzon op een té groot hoofdpodium te bekijken. Jammer dat ze geen headliner waren op een laat uur in de Marquee, om lichtjes geïntoxiceerd te savoureren. Maar zelfs in de hete namiddagzon gingen mijn arm- en nekhaartjes pal overeind staan - als penissen in een pornofilm - bij de aanhef van Under The Pressure. Mooi concert, dat echter zoveel mooier had kunnen zijn op een later uur en op een meer ingetogen podium.

Pas uren later - bij afsluiter Netsky - belandde ik opnieuw bij het hoofdpodium. Op dat ogenblik hadden zon & Grimbergen hun effect niet gemist en onderging ik met een brede grijns alles wat mijns weegs werd gesmeten vanop het grote podium. En het moet gezegd : het was me daar wel een feestje. Thuis zal ik nooit een plaatje van de sympathieke Boris Daenen opzetten en StuBru ramt de nieuwe single 'Rio' net iets te vaak in de strot van de luisteraar, maar op de weide amuseerde ik me opperbest. En met mij vele duizenden anderen. Pluimen genoeg op 't einde met al die zwoele danseressen à la Brésilienne. Eén van die pluimen moet trouwens sowieso naar de geweldige drummer Michael Schack gaan.

Het concert van Netsky overlapte helaas met dat van Underworld, de enige band voor wie ik vandaag een uitstap naar de Dance Hall had overwogen. Ook de Boiler Room kon mij niet over haar drempel lokken (zo zwaar was de opstoot van mijn jeunesse nu ook weer niet). En zelfs The Shelter (het podium voor de iets zwaardere rockgenres) heb ik slechts éénmalig en kortstondig bezocht, maar het concert van - het doorgaans uitstekende rockensemble - Baroness kon me maar zeer matig boeien.

Wellicht omdat dit concert volgde op dat van de immens getalenteerde Tyler The Creator, één van de spilfiguren van Odd Future Wolf Gang Kill Them All. Een zalig broeierig concert dat niet toevallig plaatsvond in de Club, een podium waar ik in het verleden al zoveel prachtige dingen zag en waar ook vandaag weer relevante concerten (met een angel) konden beleefd worden. Tyler was niet goed wakker en spendeerde tussen de nummers iets teveel tijd met zijn DJ en sidekick. Maar tijdens de nummers zelf was het er boenk op. Het publiek at uit zijn hand en ik vrat lustig mee uit de hiphop-trog.

Eerder op de dag had ik in de Club al genoten van de gezapige surf-rock van de Allah-Las, uiteraard afkomstig uit Californië. Melancho-psychedelische rock die me zowaar af en toe aan Syd Barrett deed denken en die me hoe dan ook deed verlangen naar een road-trip in de Bay-area. Een perfect gezapige soundtrack voor deze mooie dag. En nog in de Club : de recalcitrant-dwarse postpunk van Viet Cong, een band uit Canada die helaas somtijds meer aandacht krijgt voor hun bandnaam dan voor hun muziek. Onterecht overigens. De band kan je zeker niet in het hokje 'salonfähig' stoppen, want de lang uitgerekte afsluiter was er nét iets teveel aan voor een groot gedeelte van het publiek. Het zal hun worst wezen : ze zijn later dit jaar toch maar mooi curator van Sonic City.

Nadat in rampjaar 2011 de Château het zwaarst in de storm-klappen deelde, heeft deze tent een nieuwe bestemming gekregen. Niet langer de yurt-achtige zweethut waar je in een intieme sfeer van top-bands kon genieten, zoals Jaga JazzistCaribouHoly FuckFuck Buttons of het beklijvende South San Gabriel. Maar nu verworden tot een appendix in de dance-zone (naast de Boiler Room en de Dance Hall), 'Castello' gedoopt. Op zich geen slechte zet, aangezien veel exponenten van de steeds boeiendere wereld van de elektronische muziek niet aan bod kunnen komen in de Boiler Room of de Dance Hall. En dus kon ik er vandaag genieten van het Seattle-duo Odesza (dromerige indie-electro mét beat) maar vooral van de mateloos getalenteerde Kieran Hebden, beter bekend onder zijn artiestennaam Four Tet. Maar toch had ik een tikje heimwee naar die hete zweettent van weleer.

Aangezien er geen gebrek is aan talent van eigen bodem, blijft de Wablief?!-tent zijn bestaansrecht behouden. Stijn Meuris was curator van dienst en was zo vriendelijk om Condor Gruppe te programmeren, een zogeheten 'superband' uit het Antwerpse die zich verdiept in soundtrack-achtige muziek. De benaming 'superband' vindt zijn oorsprong in het feit dat de leden allemaal reeds ruimschoots hun sporen verdiend hebben in bands zoals Creature With The Atom Brain, Dead Stop, Meuris en White Circle Crime Club. Aan muzikaal talent en goede smaak dus zeker geen gebrek tijdens deze gezapige maar kwaliteitsvolle set. Heel wat minder gezapig ging het eraan toe tijdens Raketkanon. Werd me daar even een splinterbom afgevuurd ! Gentse Feesten, maar dan anders. Superconcert van een band naar m'n hart.

Eén tent heb ik nog niet vermeld : de Marquee, alwaar één van de meest geanticipeerde concerten van het weekend geprogrammeerd stond : Evil Superstars. Meer dan twee albums, twee EP's en een kort maar furieus bestaan heeft deze legendarische band niet op zijn actief. Maar de geweldige Mauro Pawlowski stuwde zijn band doorheen een dwars, energiek en memorabel concert dat de hoge verwachtingen - wat mij betreft - zeker waarmaakte. Tim Vanhamel is overigens al lang niet meer de smalle tiener die lijkt te leven van speed, maar een eerder gezette - doch nog steeds fel uithalende - grijsaard. Top-concert ! En dezelfde "top-concert"-sticker kan ook gekleefd worden op het afsluitende Marquee-concert van de dag : dat van James Blake. Hij bewees zoveel meer te zijn dan de man die het Feist-nummer "Limit To Your Love" van een mooi en beklijvend cover-kleedje voorzag. Zijn aangrijpende stem, de live-gemaakte samples en loops, de sobere begeleiding op drum & gitaar, de 'less = more'-benadering, zelfs de belichting ... : het plaatje klopte volledig. Een licht betraand netvlies was onmogelijk te vermijden bij deze stijlvolle schoonheid.

Een rijkgevulde Pukkelpop-dag dus. En dan te denken dat ik door dit ei-volle programma nog de concerten van Alt-J en Tame Impala heb gemist ! Een mens kan natuurlijk niet alles hebben. Ik heb immers zelfs het concert van The Offspring gemist (*winking smiley*). Alsnog tot volgend jaar, Pukkelpop ?

Geen opmerkingen: