Alice (Warande - 28.10.2015)

De 150-ste verjaardag van "Alice in Wonderland" was voor theaterregisseur en Alice-fan Stef Lernous de ideale gelegenheid om deze iconische roman van Lewis Carroll naar de planken en naar het universum van gezelschap Abattoir Fermé te transponeren. Bij hen die zowel vertrouwd zijn met de vorige stukken van dit gezelschap als "Alice in Wonderland" een warm hart toedragen, moet dit plan toch wel enige angst ingeboezemd hebben. Het repertoire van Abattoir Fermé associeer je nu éénmaal niet met de lieflijke connotatie die Alice oproept.

Wanneer ik bijvoorbeeld terugdenk aan de woordeloze, verpletterende en vrij shockerende voorstelling die ik ooit bijwoonde van het Abattoir Fermé-stuk Tourniquet, dan zou de Abattoir-Alice wel héél ver verwijderd kunnen liggen van het meisje dat door Lewis Carroll werd vereeuwigd. Maar regisseur en tekstschrijver Lernous heeft de roman met de nodige terughoudendheid en het nodige respect benaderd.

Toch is het zeker geen kindervoorstelling geworden met poeslieve en aaibare personages. Deze Alice is geen onschuldig meisje, maar een jonge vrouw die zich zeer bewust is van haar seksualiteit. Een Alice die keihard rebelleert tegen haar over-aanwezige moeder, die koketteert met haar butler/verteller, die in lingerie over het podium paradeert. De Nederlandse gastactrice Anneke Sluiters is dé perfecte Alice. Niet alleen een overtuigend geacteerde Alice, maar ook qua lichaam het perfecte kind-vrouwtje voor deze rol : hoogblonde haren, melkwitte huid, tengere edoch vrouwelijke gestalte. Laverend tussen haar ontluikende seksualiteit enerzijds en haar kinderlijke naïviteit anderzijds. Het kind in haar wil niet liever dan ontsnappen aan de wereld van de volwassenen en zich opsluiten in haar poppenhuis.

In de oorspronkelijke roman is logica ver te zoeken en deze lijn wordt doorgetrokken in de voorstelling. Het is zeker geen chronologisch narratief geworden over de diverse avonturen van Alice, maar eerder een associatief samenraapsel van enkele indrukken en personages. Met een sober decor als achtergrond (waarin een centraal geplaatste zetel en barpiano de meeste aandacht opeisen) roepen/krijsen/lachen/huilen een bonte parade aan maffe figuren, allemaal exponenten van het verwarde brein van Alice.

Ik vond het een frisse en sprankelende voorstelling, met een sterke hoofdrol en geschraagd door enkele geslaagd-karikaturale nevenpersonages. Ik vond het dan ook een beetje vreemd om vast te stellen dat na afloop het applaus aan de lauwe kant was. De schouwburg was weeral volgestouwd met een hoop scholieren, met alle gebruikelijke symptomen (zoals véél te luid lachen op momenten die niet als grappig maar als wrang bedoeld zijn). Achteraf ving ik in de wandelgangen enkele indrukken op van jongelui, die ventileerden er compleet niets van begrepen te hebben. Missie geslaagd dus.

Ter informatie ook nog meegeven dat de muziek opnieuw voorzien werd door huiscomponist en acteur Pepijn Caudron (onder het pseudoniem Kreng, waarvan ik de laatste tijd veel uitstekende muziek heb ontdekt).

Reportage over Alice op Cobra.