Kraak-festival (Beursschouwburg Brussel - 27.02.2016)
Dit jaar een nieuwe formule voor het Kraak-festival (gespreid over drie dagen) én een nieuwe locatie (Beursschouwburg in Brussel). Op organisatorisch vlak liep er wel wat mank : door het beperkte aantal zitplaatsen in de Gouden Zaal liepen heel wat mensen (waaronder wijzelf) het concert van het Poolse Księżyc mis. En doordat de tijdschema's op de diverse podia niet strikt werden gevolgd, hebben we enkele malen compleet nutteloos de vele trappen tussen Zilveren Zaal en Foyer afgelegd en daardoor ook nodeloos stukken van concerten gemist. Maar alsnog all hail to Kraak voor het organiseren van deze jaarlijkse excursie naar verborgen krochten in de muziekscène.
Cult-componist uit Italië die in de jaren '70 - in het kielzog van Steve Reich en aanverwanten - zijn eigen versie op het minimalisme etaleerde. Door de heruitgave van zijn album 'Antico Adagio' werd de man van onder het stof gehaald (zie ook dit artikel). Op de planken eerder een wat braaf concert van een bedeesde man, af en toe begeleid door een hoboïst, meanderend tussen experiment & salonfähigkeit.
Muzikaal project van de uit Barcelona afkomstige visuele artiest Marc O’Callaghan, die - op een tapijtje van noise - zijn frustraties uitschreeuwt en ten gepaste tijde met een klein belletje rammelt. Blijkbaar is zijn "main function to concentrate the energy of certain cosmic principles in the physical spot where it's music is performed or reproduced". Of hij al dan niet in deze opzet geslaagd is, weet ik niet. Maar het was wel een intense en oprechte performance.
De foto is een tikje misleidend. Het was immers de in blote bast tussen het publiek ronddravende zanger van deze Brusselse crap-wave band die de show stal. Heerlijk banale anarcho-teksten. De mantra "In the woods of AfricA there's a man who likes colA" spookt nog steeds rond in mijn brein (luister hier). Ik ben fan !
Zelden iemand zijn electronica zo nadrukkelijk als een instrument zien bespelen als deze Robert Beatty. Uitstekende set van een man die duidelijk van veel markten thuis is, getuige zijn verleden bij de psychedelische cult-band Hair Police. En de man ontwerpt hoezen voor o.a. Tame Impala !
Gitarist Che Chen en percussionist Rick Brown brengen een hypnotiserende sessie en de vergelijking met Sun City Girls is zeker niet uit de lucht gegrepen. Helaas slechts een gedeelte van dit concert meegepikt. Damn you, bad timing ! Maar gelukkig vallen er online flinke lappen van deze muziek te herbeleven. Klik-Klik-Klik.
Noise-duo uit Leeds. Het type lawaai dat in het grauwe Noorden van Engeland een perfecte voedingsbodem vindt. Het type lawaai dat ik af en toe wel kan pruimen, zeker als de lappen noise namen meekrijgen als "The last vestiges of sodomy on the racehorse" of "Tutti Frutti Chernobyl". HIER te beluisteren, dit geheel op eigen risico.
Vieze, vuile, vettige crust-punk van Belgische makelij. Noisy, amateuristisch, gespeeld vanuit de onderbuik. Het perfecte recept voor een geïntoxiceerd Kraak-publiek, dat het op een ongegeneerd moshen zette. Zelfs de announcer liet zich hierbij niet onbetuigd. Alles kaput maken !
Brusselaar Matthieu Levet mocht aan het feestje een eind breien middels zijn harde electro-noise. Het afgepeigerde publiek deed nog een inspanning, maar dit soort van complexe math-techno smeekte bijna om geestverruimende middelen. Tijd voor de nuchtere burger om dus huiswaarts te keren ! Voor wie erin geïnteresseerd mocht zijn : 's mans "The Golden Beast" valt alhier gratis weg te plukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten