David Gilmour (Château de Chantilly 16.07.2016 & Grote Markt Tienen 28.07.2016)

Op 7 juli 2006 overleed Syd Barrett, de crazy diamond zonder wie één van de meest iconische rockbands aller tijden wellicht nooit het levenslicht had gezien. Enkele weken later - op 29 juli - gaf David Gilmour een concert op de Königsplatz in München, een concert dat voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Als eerbetoon aan zijn pas overleden jeugdvriend en voormalige band-genoot bracht Gilmour er een aangrijpende versie van Dark Globe (een nummer dat verscheen op The Madcap Laughs, een solo-album van Barrett uit 1970). De existentiële angst-kreet "Wouldn't you miss me at all ?" klonk over het Beierse plein. Monster Martens en ikzelf maakten met graagte gebruik van de neersijpelende regen om onze respectievelijke hoodies wat dieper over onze hoofden te trekken, aldus onze betraande ogen verhullend. Ook wijlen Richard Wright was er nog bij op die magische avond. En we werden getrakteerd op "Echoes".

Een decennium later. Een nieuw solo-album van Gilmour ("Rattle that lock") en - net zoals hij tien jaar eerder deed met zijn vorige studio-album "On an island" - een tournee die de Pink Floyd-gitarist langs onverwachte locaties voert. Geen voetbalstadia of grote concerthallen. Wel pakweg het Circus Maximus in Rome en het amfitheater in Pompeii. De Grote Markt van Tienen was tussen het illustere rijtje van historische locaties toch wel een beetje de vreemde eend in de bijt. Afgezoomd met horeca-zaken, drank- en eetstandjes en reclame allerhande was deze oer-Vlaamse locatie een beetje een tegenvaller vergeleken met het Domaine de Chantilly. Maar tegelijk ook kleinschaliger en derhalve een beetje knusser.

De setlists op de beide locaties waren quasi gelijk, op enkele kleine wijzigingen na. Na de pauze "One of these days" in Chantilly en "Astronomy Domine" in Tienen. En in Tienen werd in de tweede set ook nog "Dancing right in front of me" toegevoegd aan de setlist.

Net zoals op "On an island" is Gilmour ook op zijn nieuwe album een gezapige levensgenieter geworden die de songs lekker laat voortkabbelen. Songs die voldoende kwaliteit in zich dragen om de concerten mee te dragen en niet nodeloos op te houden. Uiteraard zit iedereen te wachten op de overbekende Pink Floyd-krakers, maar ik kon net zo goed genieten van pakweg "The Blue", "A boat lies waiting" (een ere-saluut aan Richard Wright) of "On an island". Met telkens weer dat heerlijke stemgeluid (met nét de juiste hoeveelheid rasp op de stembanden) en bovenal de loepzuivere gitaarsolo's, uit duizenden herkenbaar. Of het nu de hete zomeravond in Chantilly was of de regenachtige avond in Tienen : tijdens de solo's in "Comfortably Numb" werd ik in beide gevallen overvallen door een krop in de keel en rechtstaande nekhaartjes. En op beide avonden viel me op wat een fantastische live-mogelijkheden "Fat Old Sun" toch telkens weer biedt. Wat nog te zeggen over "Wish you were here" of "Shine on you crazy diamond" dat niet al duizenden malen gezegd/geschreven/gevoeld werd ?

Waren er minpunten ? De nitpicker in mij fluistert me enkele details toe : de collectief opgezette zonnebrillen tijdens "Run Like Hell" waren nogal flauw en "The girl in the yellow dress" (nochtans een leuk jazzy nummer met prachtige begeleidende clip) haalde flink de vaart uit de tweede set. En bovenal (maar daar kan Gilmour natuurlijk niks aan doen) : Waters, Wright en Mason waren toch wel van een ander niveau dan deze begeleidingsband. Stuk voor stuk uitstekende sessie-muzikanten, maar zonder de magie van het origineel. Bassist Guy Pratt is geen Roger Waters (wiens snerpende stem & dito bas ik vooral miste tijdens "Run Like Hell"). Toetsenist Greg Phillinganes is zeker geen Richard Wright (wiens zoetgevooisde stem ik vooral miste tijdens "Time") en op één of andere manier klonken zelfs de slagen op de Division Bell-klok vroeger anders bij Mason dan bij drummer Steve DiStanislao. Maar hier laat ik wellicht onterechte heimwee naar times of yore doorschemeren. Zowel Pratt als DiStanislao waren immers tien jaar geleden - op die memorabele avond in München - ook van de partij.

Het tijdloze karakter van de muziek van Pink Floyd en Gilmour werd op beide avonden nog maar eens in de verf gezet en drukte al snel de praktische beslommeringen van beide concerten uit de weg. Vooral dan in het geval van het Chantilly-concert : lange wachttijden in de hete zon door zware veiligheidsmaatregelen en een concert dat daardoor een stuk later dan gepland begon (het concert vond plaats enkele dagen na de gruwelijke aanslag in Nice). Uit respect voor de slachtoffers van deze aanslag nam het publiek in Chantilly - op verzoek van Gilmour - een minuut stilte in acht. Een échte minuut met échte stilte. Een zeer aangrijpend moment, dat me plots weer deed terugdenken aan tien jaar eerder. Tien jaar geleden collectief rouwen om Barrett, nu om de gruwel op de Promenade des Anglais. Ook nu had "Dark Globe" (met die door en merg en been snijdende openingszin "Oh where are you now ?") niet misstaan als rouwbetuiging, als oer-kreet van frustratie over het feit dat onze aardkloot maar al te vaak op een dark globe lijkt i.p.v. op de idyllische plek die in "Fat old sun" bezongen wordt.



Setlists :
1. 5 A.M.
2. Rattle That Lock
3. Faces of Stone
4. What Do You Want From Me
5. The Blue
6. The Great Gig in the Sky
7. A Boat Lies Waiting
8. Wish You Were Here
9. Money
10. In Any Tongue
11. High Hopes
-----
12. One of These Days (enkel in Chantilly) // Astronomy Domine (enkel in Tienen)
13. Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V)
14. Fat Old Sun
(15. Dancing Right in Front of Me) (enkel in Tienen)
15. Coming Back to Life
16. On an Island
17. The Girl in the Yellow Dress
18. Today
19. Sorrow
20. Run Like Hell
-----
21. Time
22. Breathe (Reprise)
23. Comfortably Numb