Dirk Serries : "Microphonics xxvi-xxx Resolution Heart" (De Singer - 19.11.2016)

Het is nog maar pas dat ik in contact gekomen ben met het werk van de Belgische componist en musicus Dirk Serries. Bij wijze van toeval - waar belandt een mens soms zoal tijdens het browsen ? - beluisterde ik online diens project Enomeni, de neerslag van een geïmproviseerde sessie met N en met Aidan Baker. Ik was verbluft door de rijkdom en gelaagdheid van dit ambient/drone-project en schafte me onmiddellijk de prachtig uitgegeven gekleurde vinyl van dit project aan. Vervolgens wat meer opzoekwerk gedaan omtrent het oeuvre van Serries, waarbij het schaamrood me alras naar de wangen steeg in het besef dat ik nu pas in contact kom met deze geluidskunstenaar. Wat een ongelooflijk rijk en divers oeuvre heeft die man ondertussen uitgegeven, in allerlei samenwerkingsverbanden en onder allerlei noms de plumes (vidnaObmana, Fear Falls Burning, Yodok III, Continuum, ...). Een output van heb-ik-me-jou-daar.

Ik sta dus nog maar aan begin van de ontdekkingstocht naar de enorme discografie van deze Antwerpenaar. Wat voor mij het begin van een muzikale reis is, is tegelijk voor Serries een eind-etappe (het slot van de Microphonics-cyclus). Vanavond was het de eerste keer dat ik hem live aan het werk zag, naar aanleiding van de officiële release van 's mans plaat "Microphonics xxvi-xxx Resolution Heart". Op deze mooi uitgegeven LP - die ik me ook heb aangeschaft en die nu onder de naald ligt - staan de laatste hoofdstukken geëtst van het ambitieuze Microphonics-project : een reeks sfeervolle solo-composities, verspreid over diverse geluidsdragers. Een project dat startte nadat Serries zich al een paar decennia had 'verscholen' achter pseudoniemen en projecten allerhande. Een project waarin hij - onder eigen naam en solo - op zoek gaat naar een soort van puurheid.

Tijdens deze release-avond duurde het niet lang vooraleer ik mijn ogen sloot. Ten dele omdat er visueel niet veel te beleven valt aan een solo-concert van Serries : hij zit op een stoel, speelt op zijn gitaar (die hij af en toe met een strijkstok te lijf gaat) en frutselt aan knopjes. Meer gebeurt er niet qua actie. Maar met de ogen gesloten gebeurt er plots heel veel. Hij evoceert een muzikaal landschap waarin het aangenaam ronddwalen is. In de diverse - unaniem lovende - reviews van dit album buitelen de indrukwekkende woordenstromen over elkaar heen, in een poging om in woorden te vatten wat je eigenlijk niet in woorden kunt vatten : de individuele beleving die je als luisteraar ervaart wanneer je je onderdompelt in dergelijke sound-scapes. Gedurende de 50 minuten van het concert was ik niet in De Singer, maar dwaalde ik rond in een gebied dat me deed denken aan de verboden zone in Tarkovski's Stalker, met Serries als gids van dienst.

Bij de merchandise-tafel kon ik vaststellen met wat voor liefde en zorg de diverse vinyl-releases zijn uitgebracht. Zo doet Serries voor het artwork van veel van zijn projecten een beroep op fotografe Martina Verhoeven. Diverse euro's armer maar een mooie ervaring (en enkele LP's) rijker wandelde ik de Rijkevorselse avond in.