Kraak-festival (Beursschouwburg Brussel - 04.03.2017)

Op deze twintigste editie van het Kraak-festival (feest !) werd als vanouds een blik alternatieve podiumkunsten opengetrokken, die de toeschouwer deed verwonderen, de tenen deed krullen, deed nadenken, op de zenuwen werkte, prikkelde en vermaakte. Zich onderdompelen in kunst is altijd een beetje werken en dat was vandaag niet anders.

De Argentijnse geluidskunstenares Beatriz Ferreyra dompelde het publiek onder in haar bezwerende geluidscollages, doorspekt met verknipte vocalen en kleine flarden tango. Haar instrument : de schuiven van het mengpaneel, het licht waarvan de enige verlichting vormde in de voor het overige pikdonkere ruimte. Eén van de betere acts van de dag was de voorlees-sessie van Brusselaar Henry Andersen. Een jongedame en Andersen lazen synchroon en in een vast & hypnotiserend ritme een lange reeks woorden voor, die qua klankkleur associatief met elkaar verbonden waren, af en toe begeleid door achtergrond-ruis uit de luidsprekers. Hieronder een uittreksel uit de Kraak-release van dit project :

Henry Andersen

De uitgepuurde songs (gebracht op gitaar, piano of melodica) van Annelies Monseré bevestigden het cliché dat schrijven gelijk staat aan schrappen. Nummers uitgekleed tot het naakte bot, met de ijle stem van Monseré als emotioneel ijkpunt. De Zweedse kunstenaar Johannes Bergmark liet een heel ander geluid horen, namelijk dat van zijn ingewanden. Een ingeslikt microfoontje toverde zijn hartslag om tot een ruimte-vullende beat, terwijl we ineens ook mochten horen hoe het in je maag klinkt wanneer je chips vreet en er vervolgens wat cola op giet. Op het einde van zijn performance trok hij de microfoon weer uit zijn maag.

En nu we het toch over voedsel hebben : bij het abstracte kunst-theater van het Gentse duo Festoen speelden een paar broden een belangrijke rol. De twee dames waren gekleed in regenjassen en hadden hun gelaat volledig bedekt met een afgevlakt brood. Ik gok op een boeren-grof en een galet. Roerloos zaten ze achter een tafel, begeleid door noise die associaties aan aanrollende golven opriep. Heel af en toe werd er plots bewogen en keken de 'broden' elkaar aan, om vervolgens weer weg te kijken. Afhangende van de instelling van de toeschouwer was deze performance een scheet in een fles, kak in een doos ... of een interessante allegorie op toenemend isolement en op de onmogelijkheid tot diepgaande communicatie.

Na de pauze ging de verkleedpartij vrolijk verder in de set van Moleglove, drie Duitsers die grossieren in uiterst abstracte electronica - aangevuld met analoge geluiden die uit diverse speeltjes werden gehaald - en wiens hoofden volledig gehuld waren in aan elkaar genaaide blonde pruiken. Een boeiende set die echter met de lengte van één uur wel het uiterste vergde van het publiek. Na zo'n vermoeiend uur klonk de smerige trash-metal van het Finse Pymathon zowaar als een verfrissende douche voor de ziel. Het rammelde dat het een lieve deugd had, maar de eerste (!) drums en de eerste (!) elektrische gitaar van de dag waren welgekomen.

Frank Hurricane

Het absolute hoogtepunt van de dag was ongetwijfeld het concert van de Amerikaan Frank Hurricane, de zelfverklaarde maker van 'spiritual mountain psychedelic gangsta folk'. Deze meesterlijke verhalenverteller bracht de meest hilarische bindteksten (of beter gezegd : verhalen) ten berde die ik ooit in mijn leven hoorde en die in feite een stuk langer duurden dan zijn songs. Het woord 'holy' was ongetwijfeld het meest gebruikte adjectief van de dag. En de uitdrukking 'off da chain' werd veelvuldig gebruikt om aan te geven wanneer iets maf of krankzinnig was. Die verhalen ! Hoe 'Extra Cornbread Steve' aan zijn bijnaam kwam. Hoe hij na een geïmproviseerd concertje bij een stel moonshiners terecht kwam bij een biker-festival en daar whisky trachtte op te slurpen die werd uitgegoten op corpulente lijven terwijl ondertussen een hevige storm woedde. Hoe hij zijn gevoeg wilde doen en plots in zijn ooghoek merkte hoe iemand achter hem nog met een holy turd graffiti aan het tekenen was. En telkens spelen holy mountains of weed of een holy sheet of lsd wel één of andere rol. Na het concert glipten we backstage mee en kochten enkele LP's van deze kanjer, die ons vergastte op een kamerbrede glimlach en op een zweterige maar aandoenlijk oprechte knuffel. Wat een held !

De vinnige no wave van het Franse trio Zad Kokar slaagde erin om ons te transporteren van de oevers van de holy rivers waar Hurricane vaak vertoeft naar de artistieke underground van Straatsburg. En daar hoorden - hoe kan het anders - vrij geschifte en dadaïstische kostuums bij. Dat techno veel meer kan zijn dan een soundtrack in het leven van Temptation Island-deelnemers en andere gebruinde nitwits, bleek uit het concert van Inhalants. Deze twee Amerikanen (Matt Morandi en Max Ravitz) brachten een boeiende gelaagdheid aan tijdens hun knoppen-gefrutsel, iets waar ook afsluiter en Antwerpse electro-componist Hiele wonderwel in slaagde. Daar waar de namiddag-programmatie vooral in het teken stond van somtijds moeilijk te verteren performance-art, trok de avond-programmatie ons alsnog wederom over de streep. Off da chain !