McPhee/Corsano/Kessler/Amado & Cement Shoes (De Singer - 01.03.2017)

De mensen van Oorstof haalden vanavond een fijne line-up naar De Singer. De Portugese saxofonist Rodrigo Amado is niet alleen muzikant maar ook een begenadigd fotograaf. Naar aanleiding van een tentoonstelling in 2012 van zijn Un Certain Malaise-project organiseerde hij een paar concerten. Voor één van die concerten deelde hij het podium met collega-blazer Joe McPhee, drummer Chris Corsano en contra-bassist Kent Kessler. Het bleef niet bij dit éénmalige gelegenheidsconcert. In 2015 bracht het kwartet het album "This Is Our Language" uit (waarvan de titel refereert naar het album "This Is Our Music" van Ornette Coleman). Een beetje muziekliefhebber kan dan wel vermoeden welke richting de muziek van dit kwartet uitgaat : een stevige portie freejazz.

En dat was dan ook wat vanavond op het menu stond. Door hun talloze samenwerkingsverbanden met allerlei andere muzikanten, is dit viertal gepokt & gemazeld in improvisatorisch opgebouwde concerten, voldoende om niet te verzanden in een clichématige en beukende freejazz-noten-uppercut en egoïstisch solo-werk. Er zat dus meer dan voldoende variatie in het concert van vanavond en het was er nauwelijks aan te merken dat dit kwartet in deze samenstelling in de laatste jaren nauwelijks heeft samengespeeld. Het was vooral Amado die met zijn tenorsax teruggreep naar de venijnige freejazz van de grote dagen, aangevuld met de scherpe maar eerder ingehouden sound van de sopraansax van McPhee (die zich af en toe ook van een pockettrompet en een witte trompet bediende). Kessler - die zijn contrabas veelal met de strijkstok te lijf ging - zorgde voor de nodige body, maar de subtiliteit van zijn spel viel af en toe wel helaas een beetje tussen de plooien, temidden van het gedoseerde geweld van McPhee en Amado. En dan is er natuurlijk Corsano : deze waanzinnig getalenteerde drummer tilt het begrip 'percussie' naar een hoger niveau en etaleert niet alleen een technisch meesterschap maar ook een subtiele beheersing van zijn drumvellen, zodat hij zelfs op rustige momenten fijne toetsen aanbrengt.

Eerder op de avond mocht het trio Cement Shoes de debatten openen, een gloednieuw trio rond de Italiaanse en thans in Brussel wonende toetsenist en bezige bij Giovanni Di Domenico. Samen met de Hongaarse drummer Balázs Pándi en de Franse bassist Gonçalo Almeida bracht Di Domenico een project op de planken dat duidelijk nog in een embryonale fase verkeert. Het drumwerk van Pándi kwam vrij apathisch en steriel over en de scherpe noten-waterval van de elektrische piano van Di Domenico mistte wat cohesie. Ik was wel gecharmeerd door het spel van Almeida, die het half uurtje voorzag van een boeiende onderstroom.