03 september 2017

Bill Callahan (OLT Rivierenhof - 02.09.2017)

Singer-songwriter Bill Callahan - nu al enkele LP's onder eigen naam handelend en niet langer onder de 'Smog'-dekmantel - mag wat mij betreft stilaan opgenomen worden in de galerij van de allergrootsten. Verspreid over een 17-tal albums etaleert Callahan een uitzonderlijk talent om een aantal ingrediënten tot op de gram af te wegen om te komen tot rijke en briljante songs vol geladenheid en betekenis : nuances van tristesse, van Americana-blues, van eerlijke introspectie, van jeugdherinneringen zonder in melancholie te vervallen, van cynisme, van pöezie, van verbondenheid met de natuur. Dit alles verpakt in lichtjes rammelende maar tegelijk mooi uitgepuurde songs. Een kans om de man - eindelijk ! - live aan het werk te zien mocht dan ook niet gepasseerd worden. Dat het concert plaatsvond op een mooie zaterdagavond in het sfeervolle Openluchttheater Rivierenhof, was een kers op de taart.

Op plaat worden de songs van Callahan her en der wel eens opgesmukt met wat strijkers, toetsen, een dwarsfluit, steelguitar-effecten of ander fraais, maar vanavond was het al soberheid wat de klok sloeg. Callahan op akoestische gitaar (en af en toe mondharmonica) en drie degelijke muzikanten op drums (Adam Jones), basgitaar (Jaime Zuverza) en elektrische gitaar (Matt Kinsey). En misschien nog wel het mooiste instrument van allemaal : die heerlijke warme stem van Callahan, die je meteen onderdompelt in de sfeer van een brandend haardvuur in een afgelegen boshut. En met die stem werd het publiek ruim anderhalf uur meegenomen in dat unieke universum van Callahan en getrakteerd op de ene parel na de andere. Het minst sobere van de avond was misschien nog wel de kostumering van Callahan : pastelkleurige broek en hemd met lichtjes foute glitter-country-print.

Vanaf de eerste noten van opener "Spring" tot aan de slotakkoorden van afsluiter "Riding for the feeling" : dit concert zat helemaal goed. Niet alleen omdat Callahan de ene prachtsong na de andere bracht (het aangrijpend openhartige "Rock Bottom Riser", het lekker cynische "Dress sexy at my funeral", de geweldige protestsong "America!" of de Smog-klassieker "Cold blooded old times"), maar ook omdat er een goede interactie was met het publiek, dat duidelijk vooral uit kenners en fijnproevers bestond. Dat een optreden top kan zijn zonder melige bindteksten en zonder bis-nummers, werd vanavond bewezen. Wat bindteksten betreft, beperkte Callahan zich tot een korte uitweiding over de mooie setting (de bomen rond het OLT-halfrond) en hoe zijn gitaar misschien wel een nazaat (of voorvader) was van één van deze bomen. En toen het publiek na het voorlaatste nummer "Drover" (het meest epische nummer in de set en de gedroomde soundtrack voor een ambitieuze indie-western) uitbarstte in een heel lang aangehouden enthousiast applaus en gejuich, reageerde Callahan met oprechte verbazing. "What's going on ? That's scary ! Why's everybody applauding this long ? Note to self : safe that song voor the end of the show next time." Ik zal je vertellen wat er gebeurde, Bill : je bracht een geweldig concert voor een dankbaar publiek op een mooie avond in een mooie setting. Een lang applaus was wel het minste dat we konden terugdoen.


Setlist :

Spring
Jim Cain
Eid Ma Clack Shaw
Dress Sexy At My Funeral
America!
Rock Bottom Riser
Ride My Arrow
Cold Blooded Old Times
Say Valley Maker
Let Me See The Colts
Too Many Birds
Drover
Riding For The Feeling

Geen opmerkingen: