David Gilmour (Königsplatz München - 29.07.2006)

Is het decadent om ruim 800 kilometer af te leggen om één artiest te gaan bekijken ? Misschien wel, maar als rechtgeaarde Pink Floyd-fans sedert jaar en dag vonden Kris en ikzelf het meer dan de moeite waard om ons naar de hoofdstad van Beieren te begeven om het concert van David Gilmour bij te wonen. Daar waar Roger Waters gemakkelijkheidshalve het epitheton ornans ‘creative genius of Pink Floyd’ krijgt opgeplakt, wordt Gilmour op even compromisloze (en ietwat denigrerende) wijze bestempeld als ‘the guitar and voice of Pink Floyd’. Anderhalve maand geleden zagen we het ‘genie’ aan het werk, nu dus de ‘gitaar & stem’. Hoogdagen voor de Floyd-pijpers !


De setting : de neoklassieke Königsplatz in hartje München. Het is een groot plein dat geflankeerd wordt door drie classicistische tempels. Ten eerste is er de Glyptothek aan de noordzijde. Het gebouw dateert uit 1830 en is het oudste museum in München. Recht ertegenover staat het bijna identieke gebouw voor Staatliche Antikensammlungen (rechts op de foto). Het concertpodium werd opgesteld pál voor het derde gebouw dat dominant het plein overheerst : de Propyläen, waarvan de bouw in 1862 werd beëindigd. Een droomdecor. Zalig op tijd gearriveerd installeerden we ons op een goede plek en zagen we vol anticipatie hoe de fat old sun langzaam achter de horizon verdween om plaats te maken voor een oude maar nog fel schijnende ster uit de muziekgeschiedenis.


Aanleiding voor deze tournee is de release in maart 2006 van een nieuw soloalbum van Gilmour (On an island). Een reeks van slechts zeven concerten op het Europese vasteland op uitgekiende historische plaatsen (naast München nog het kasteel van Klam in Oostenrijk, het antiek theater van Vienne, het Piazza Santa Croce in Firenze, het Piazza San Marco in Venetië (2x) en de scheepswerven van Gdansk). Telkenmale een uniek kader en het getuigt van zeer goede smaak dat Gilmour voor deze opzet heeft geopteerd. Gilmour vergelijken met Waters is een hekel iets en het is geen wedstrijd, maar op dit vlak wint Gilmour alvast moeiteloos : de Königsplatz in München t.o.v. een optreden op een festival voor overjaarse rockers met o.a. Def Leppard op de affiche (zie review). And the winner is ... Gilmour.

In de avondschemering gingen Gilmour & band stevig van start. De aanzwellende hartkloppingen (de overbekende intro van het historische album Dark side of the moon) luidden het trio songs 'breathe - time - home' in. Voldoende om het publiek onmiddellijk bij het nekvel te grijpen. Het geluid klonk van bij de aanvang optimaal en al snel bleek dat Gilmour als vanouds nog steeds over een zeer warm stemgeluid beschikt en dat zijn gitaarspel nog steeds niets aan kwaliteit heeft ingeboet. Niet voor niets wordt hij tot de meest invloedrijke gitaristen aller tijden gerekend. Qua hors-d'oeuvre kon dit serieus tellen. Bovendien konden we tot onze zeer aangename verrassing vaststellen dat Pink Floyd-lid van het eerste uur Richard Wright van bij de aanvang van het concert plaatsnam achter de toetsen. Wright had overigens daags voordien zijn verjaardag gevierd en incasseerde met plezier een zeer warm applaus van het publiek.

Naast Gilmour en Wright bestond de band uit de volgende line-up : Dick Parry op saxofoon (de man van de bekende sax-solo's op Money en Shine on you crazy diamond), John Carin op keyboards (reeds geruime tijd bij Pink Floyd betrokken en die er overigens ook bij was op de laatste tournee van Roger Waters), Guy Pratt op basgitaar (ook een Floyd-oudgediende want hij baste ook al tijdens de Delicate sound of thunder en Pulse-tournees), Phil Manzanera op gitaar (tevens gitarist van Roxy Music en co-producer van On an island) en Steve DiSlanislao op drums.

Tijdens de rest van het eerste gedeelte van het concert werd er uiteraard aandacht besteed aan het nieuwe album dat in een lichtjes gewijzigde volgorde volledig werd gespeeld. Ik was niet wild enthousiast na de eerste beluistering van het album, maar it kinda grew on me. Het is een zeer gezapig, bijwijlen haast melig album dat rustig voortkabbelt en een zeer relaxerend effect heeft. Gelukkig had ik het album goed leren kennen tijdens de dagen voorafgaand aan het concert, zodat mijn aandacht geenszins verslapte tijdens het uur waarin on an island werd gespeeld. Gilmour speelde sax tijdens 'red sky at night' en deed dat opvallend goed en met een bewonderenswaardige beheersing. Wellicht om de attentionspan van het publiek wat langer gaande te houden, werd de volgorde van het album lichtjes aangepast en werd het relatief meest rockende nummer (take a breath) meer naar het einde van de set geplaatst. Het eerste deel van het concert klokte af op +/- 75 minuten. Tijdens de pauze van een kwartiertje snelsnel een verse pint duits heller-bier besteld bij de twee blonde stoten van de bierbar. En dat biertje zou zeer goed van pas komen om de emoties tijdens het tweede deel van het concert door te spoelen ...



Het tweede deel van het concert ving aan met een uniek experiment : Shine on you crazy diamond begint met het geluid dat geproduceerd wordt als men 'speelt' op wijnglazen die met verschillende hoeveelheden water gevuld zijn. Normaliter wordt dit geluid altijd door synthsamples voortgebracht, maar nu werd dit aanzwellende geluid live middels een batterij wijnglazen gebracht door Pratt, Parry en Manzanera. Wat kan ik nog zeggen over Shine on dat het nummer geen oneer aandoet ? Dit eerbetoon aan de recent overleden Syd Barrett is een zeer aangrijpende compositie en de geest van Syd begon onmiskenbaar rond te dwalen op de Königsplatz. De weergoden besloten om mee te rouwen want zetten gedurende een tiental minuten de hemelsluizen open.

Het eerbetoon aan Barrett kreeg nog enkele waanzinnige vervolgen. Astronomy domine is veruit mijn favoriete nummer op de debuutplaat van Pink Floyd (Piper at the gates of dawn). Het is een psychedelische trip van de hand van Barrett en de neergutsende regen voegde een extra dimensie toe aan het epische karakter van deze klassieker. Nooit gedacht dat ik het privilege zou mogen beleven om een live-versie van dit nummer mee te maken. En wat dan te denken van Dark globe ? Gilmour bracht - zeer intiem belicht door slechts één spot - een zeer sobere en aangrijpende versie van dit hartverscheurende nummer van Barrett, dat verscheen op zijn solo-album The madcap laughs. Ik denk dat bij veel aanwezigen op de Königsplatz zich op dat ogenblik waterlanders aankondigden. In het licht van het recente overlijden van Barrett klonk zijn wanhoopskreet ("won't you miss me, wouldn't you miss me at all ?") zeer schrijnend. Een magisch eerbetoon van Gilmour, die deze twee nummers opdroeg aan zijn "old friend Syd".

Het album Atom heart mother mag dan wel het meest gekend zijn voor zijn gelijknamige bombastische openingscompositie, het album huisvest ook een zeer intieme song die geknipt is voor Gilmour : 'fat old sun'. Het volgende hoogtepunt was een feit. Vervolgens was het de beurt aan twee mooie songs uit The division bell : Coming back to life (dat Gilmour opdroeg aan zijn vrouw voor hun twaalfde huwelijksverjaardag) en High hopes. Toen we na het optreden nog wat rondstruinden op het plein en de massa roadies aan het werk zagen tijdens hun afbraakwerkzaamheden, zagen we trouwens twee kerels veel moeite hebben met het afbreken van de massieve klok die High hopes aankondigt.

Maar dan : 'ping'. Elk haartje op mijn lijf ging kaarsrecht staan. Echoes is misschien wel het compleetste Pink Floyd-nummer uit hun volledige oeuvre. Het nummer is episch, bijwijlen intiem, bijwijlen haast funky, bijwijlen stevig rockend. Het heeft gewoon alles. Hoewel ik in het begin vreesde dat enkel een sterk ingekorte versie zou gespeeld worden, bleek niets minder waar. Enkel in het begin werd een klein beetje gesnoeid, maar uiteindelijk zouden we getuige worden van een allesverschroeiende liveversie van ruim twintig minuten in lengte, met een opvallende hoofrol voor Richard Wright (vooral in het begin ging hij zalig loos). Mijn zintuigen werden danig op de proef gesteld en stonden op scherp om zoveel mogelijk van dit unieke gebeuren te kunnen absorberen.

De twee bisnummers waren onvergeeflijk sterk. Wish you were here is een nummer dat ik ontelbare malen gehoord heb en dat me nog altijd naar de keel grijpt. Gilmour bracht er een ingetogen versie van en mijn kop eraf indien niet iedereen op de Königsplatz op dat ogenblik door emoties werd overmand. Ik alleszins wel. Het nummer is zo simpel, zo sterk, zo krachtig. Daar kan geen enkele normale mens ongevoelig bij blijven. Ook niet bij Comfortably numb trouwens. Deze liveversie was ontelbare malen aangrijpender dan de versie die Waters op Arrow Rock bracht. De gevoelige stem van Gilmour, zijn gitaarsolo waarvoor alle superlatieven ontbreken , ... fuck ! De stem van Richard Wright tijdens Comfortably numb was misschien niet super (hij vergat zelfs even de tekst !), maar dat was niet meer dan een infinitisimaal schoonheidsfoutje op een voor het overige onvergetelijke afsluiter.

Na het optreden van Roger Waters was ik zeer enthousiast en ik schreef er een nogal lyrische review over op mijn blog. De man is dan ook zeker lange tijd de drijvende kracht geweest achter Pink Floyd en is de bedenker van een aantal concepten die de band gemaakt hebben tot het muzikaal historische fenomeen dat het nu is. Maar na het bekijken van dit concert besef ik dat Gilmour toch de man is die de gevoelige snaar heeft weten binnen te brengen in Pink Floyd, de man die tot in zijn diepste genen een echte muzikant is. De samenwerking tussen de grimmige en grillige Waters en de meer gevoelige Gilmour heeft in het verleden tot geweldige resultaten geleid en Pink Floyd was natuurlijk meer dan the sum of its parts. Maar als we beide heren moeten afrekenen op hun liveprestaties, wint Gilmour met lengten voorsprong. Zijn unieke stemgeluid en zijn crispe gitaarsound doet de Floyd-feel echt herleven. En de krankzinnig geweldige setlist tijdens het tweede deel van de set had ik in mijn wildste dromen niet durven samenstellen.

Het was een weekend dat me nog lang zal heugen. Was het de lange trip naar München - langs plaatsen zoals Rottendorf, Tittingen en Wolfskull - waard ? Is de paus katholiek ? JA !! Ik zie nu al op tegen het opstellen van een eindejaarslijstje van beste concerten van 2006 ...

Voor de volledigheid de setlist :

EERSTE DEEL :
Breathe/Time/Home
Castellorizon
On An Island
The Blue
Red Sky At Night
This Heaven
Then I Close My Eyes
Smile
Take A Breath
A Pocketful Of Stones
Where We Start.

TWEEDE DEEL :
Shine On You Crazy Diamond
Astronomy Domine
Dark Globe
Fat Old Sun
Coming Back To Life
High Hopes
Echoes

ENCORES
Wish You Were Here
Comfortably Numb


Partner in crime Kris heeft overigens ook een review geschreven over dit concert. Je kunt het lezen op de bekendste fansite van Pink Floyd (Brain Damage).