Maelström

Regie : Denis Villeneuve (2002)

Bibiane Champagne is een jonge en succesvolle zakenvrouw die in Montreal samen met haar broer een keten van exclusieve boetieks leidt. De film vangt aan met een bezoek van Bibi aan de abortuskliniek. Wanneer enkele dagen later een zakendeal misloopt en ze door haar broer aan de kant wordt geschoven, zoekt Bibi - emotioneel ontredderd - haar heil in drank en een one night stand. In een dronken roes rijdt ze nadien een oudere man overhoop en pleegt ze vluchtmisdrijf. Haar wereld stort in elkaar maar een 'maalstroom' aan gebeurtenissen en kleine toevalligheden zullen haar dwingen om keuzes te maken die de verdere loop van haar leven zullen bepalen ...

Het is zeer moeilijk om Maelström in een bepaald genre-hokje te duwen. Het is een bizarre mix tussen een love-story, een thriller, een gitzwarte situatiehumor-komedie en een artflick. In de openingscredits bieden de makers van de film hun excuses aan voor het beeld dat van Noren wordt opgehangen (maar melden ze tevens dat het scenario tot stand is gekomen onder invloed van hypnose) : dit is een klein voorsmaakje van het zeer bizarre gevoel voor pekzwarte humor dat regelmatig om het hoekje komt kijken. Of wat te denken van de 'verteller' van het verhaal : een vuile, met bloed besmeurde karper - die klaarligt op het slachtblok om geslacht te worden door een demonische visviller - begint met zijn laatste ademtocht het verhaal van Bibi te vertellen. Qua bizar kader kan dat wel tellen.

Aan de muzikale smaak van regisseur/scenarist Villeneuve valt alleszins weinig op te merken (naast Charles Aznavour duiken ook enkele songs van Tom Waits regelmatig op - vooral "The ocean doesn't want me today" eist een belangrijke rol op). En ook visueel valt er te snoepen : de beeldtaal is zeer expressief en het gebruik van een sober kleurenpallet met veel hard/wit licht en overbelichting bezorgen de film een kille en grimmige sfeer. Voeg daar de doorleefde acteerprestatie van de belachelijk mooie Marie-Josée Croze (recent nog te zien in Munich van Spielberg) aan toe, alsmede de alineaire verteltrant en het intelligente script, en je hebt een klassefilm. Wellicht een tikkeltje te pretentieus om een breed publiek te kunnen boeien, maar filmjury's lustten er alvast pap van (de prent sleepte immers meerdere prijzen in de wacht op verscheidene filmfestivals).

Croze weet trouwens haar filmrollen goed te kiezen. Naast haar rollen in Munich en Maelström speelde ze ook een sterke rol in Les invasions barbares (zie hier).