Battles (Het Depot - 12.10.2007)

Op het podium van muziekcentrum Het Depot in Leuven was het aan het New Yorkse trio Parts & Labor om het voorprogramma te verzorgen. Lichtjes experimentele indie-rock die bijwijlen zeer sterk en bevlogen was maar soms ook te rommelig. De kersvers nieuwe drummer Joe Wong weet duidelijk van wanten (en had volgens de zelfverklaarde drumkenner Kris duidelijk een jazzopleiding genoten). De PA-technicus van dienst had echter de grootste moeite om de stem van bassist BJ Warshaw (precies een neefje van Allen Ginsberg) te laten doorkomen. De prijs voor bandlid met de beste naam gaat naar zanger/gitarist/toetsenist Dan Friet ! Een paar leuke nummertjes op hun myspace.

In de laatste twee decennia heeft de alternatieve pop/rock zoveel subgenres gebaard, dat je je afvraagt of het mogelijk is dat er nog wel een nieuwe wind kan waaien. OK, er valt nog regelmatig te genieten van sommige bands die niet stilstaan maar die integendeel constant proberen om zichzelf te blijven uitvinden. Maar het wauw-gevoel dat je ervaart wanneer je iets werkelijk unieks hoort, wordt zeldzamer en zeldzamer. En toch wordt er dan plots een plaat uitgebracht die het stof wegblaast en die je op het randje van je stoel beluistert. Een plaat waarvan je denkt "shit, waarom kwam niemand hier eerder op ?". Zo'n plaat is Mirrored van Battles.

Op Pukkelpop was het op het einde van de eerste festivaldag al volop genieten. Lichtjes geïntoxiceerd door de nodige hoeveelheid Grimbergen stond ik bijna klaar te komen van muzikaal genot. Het verrassingseffect was er in Het Depot niet meer (evenmin als de Grimbergen), maar het muzikaal genot was er nog steeds. Het concert geleek in zeer veel op dat van Pukkelpop. Gitarist/bassist Dave Konopka opent solo met een basriff die hij vervolgens sample-gewijs repetitief laat schallen. Dan komen zijn medemaats het podium op. Toetsenist/vox-scrambler/gitarist Tyondai Braxton (zoon van Anthony !) mag met de knopjes spelen als ware hij een kind in een snoepwinkel. Hoe hard is Tyondai trouwens - zowel in looks als in bewegingen - een quasi perfecte cloon van Jan Opdekamp ?

Het is natuurlijk vooral de geweldige drummer John Stanier (voormalig drummer van Helmet en nog steeds actief bij Tomahawk) die alles in het gareel houdt. Zo'n drummer in je band hebben, moet zalig zijn. Hij drumt alsof de toekomst van de wereld ervan afhangt en accentueert elke roffel op de basdrum met een kopstoot, af en toe uithalend naar de wezenloos hoog opgestelde cymbaal. Naast Stanier is ook toetsenist/gitarist Ian Williams regisseur van het geheel. Tijdens het hele concert blaast de man bellen met zijn roze kauwgom, slingert hij zijn gitaar op borsthoogte van rug naar borst en terug, pingelt en friemelt en sampelt hij. Williams stelt de vragen, Braxton antwoord en Konopka verzorgt de achtergrond. En zo staan er geen vier groepsleden op een podium, maar een organisch geheel, een muzikale androïde met vier ledematen.

Wederom een geweldig optreden dus, waarin de aanstekelijke nummers Atlas, Leyendecker en Ddiamondd slechts enkele hoogtepunten waren. Hoe hoog kun je de lat leggen voor een tweede album ?

A short introduction to the band :