Buffalo Tom (Mezz - 30.11.2007)

Plaats van handeling : muziekclub Mezz in Breda. Vlakbij huis dus, en dat nog wel voor één van mijn favoriete indie-groepen aller tijden !

Maar eerst nog even aandacht geschonken aan het voorprogramma van de avond : Tiny Vipers, een duo rond de introverte singer/songwriter Jesy Fortino, afkomstig uit Seattle. Ze bracht dit jaar haar debuutplaat Hands across the void uit. De dame is volledig autodidact en heeft blijkbaar nog geen minuut gitaarles gevolgd, maar is er toch al in geslaagd om voorprogramma's te verzorgen van José González, Minus The Bear en nu dus Buffalo Tom. Het uiterst minimalistische en intieme concert - met Jesy op akoestische gitaar en een nauwelijks hoorbare begeleider op (bas)gitaar - werd echter volledig kapotgewauweld door het Hollandse publiek, een euvel dat wel meer te betreuren valt in Nederlandse muziekcentra. Na een dikke twintig minuten gaf Jesy dan ook aan haar begeleider te kennen dat ze er de brui aan gaf. Exit Tiny Vipers, een duo dat meer aandacht had verdiend omdat er wel degelijk kleine addertjes onder het gras zaten.

Een klein anderhalf jaar geleden zag ik Buffalo Tom aan het werk in de W2 in Den Bosch (zie hier). Een ongelooflijk goed concert dat voor eeuwig en altijd in mijn geheugen gegrift zal staan en dat ei zo na zelfs het beste concert was dat ik in 2006 zag (maar daar stak David Gilmour nog een stokje voor). Dus toch maar met genoeg realiteitszin naar de Mezz getrokken in het besef dat het niveau van het W2-concert wellicht niet gehaald zou worden. Anderzijds dient wel opgemerkt te worden dat vorig jaar het nieuwe Three Easy Pieces-album nog niet verschenen was, een uitmuntend album dat zich ondertussen knusjes in mijn hersenpan genesteld heeft.

Afgetrapt werd met September shirt uit het nieuwe album. Maar tijdens de rest van de set kwam het nieuwe album slechts zeer sporadisch aan bod. Zo werd naar het einde van de set toe nog het wondermooie You'll never catch him ten gehore gebracht, misschien wel mijn favoriete nummer uit Three easy pieces. Tijdens de bisronde werden ook nog Bottom of the rain en titeltrack Three easy pieces gebracht. Gedurende een concert van ruim anderhalf uur slechts vier nummers spelen uit je gloednieuwe album : geen evidente keuze en des te meer een bewijs van het feit dat Buffalo Tom het al lang niet meer nodig heeft om nieuw materiaal te promoten. Wanneer de kwaliteit van het oudere materiaal benaderd wordt, promoot het nieuwe werk zichzelf wel.

En dus was het watertanden van begin tot einde. De ene parel na de andere schudde Janovitz uit zijn aftandse Fender met afgesleten houten baskast. Al vanaf het tweede nummer (Staples) stond het haar recht op mijn armen. En wanneer ik nog een resem songs vernoem die gespeeld werden, zal elke Buffalo Tom-adept kwijlen van genot : Taillights fade, Larry, Velvet roof, Summer, Kitchen door, Birdbrain, Soda jerk (fantastische versie !!), I'm allowed, Tree house, Late at night, ...

Misschien de enige BT-topper die niet gespeeld werd, was Sunflower suit, een feit trouwens waarvoor Janovitz zich verontschuldigde met als excuus dat zijn 41-jarige stembanden het na enkele weken touren gewoonweg niet meer aankonden om dit nummer te brengen. En dat kan ik goed geloven : Janovitz zingt zijn teksten niet, hij schreeuwt en spuugt ze uit, constant draaiend rond de micro-statief, soms net een stapje te laat om het begin van een zin te zingen en net daarom een tikkeltje harder schreeuwend. Drummer Tom Maginnis en bassist Chris Colbourn (die backing vocals doet en op enkele nummers - zoals Kitchen door - ook de leadvocals) vormen de sobere backbenchers voor de emoties die Janovitz ten toon spreidt.

Janovitz prees dan wel de architectuur van de mooie Mezz, hij kon het toch niet laten om het gewauwel van de Hollanders te hekelen. Toen hij tussen twee nummers door - tijdens het pielen aan zijn gitaar - het publiek toesprak maar enkel geroezemoes als antwoord kreeg, zei hij droogweg "sorry to interrupt". Waarop bassist Chris : "They're probably text-messaging their babysitters.", wat bij Janovitz dan weer de fantasie op hol deed slaan.

Een uitmuntend concert, ontdaan van elke vorm van kapsones.