Last days

Regie/scenario : Gus Van Sant (2005)

De succesvolle muzikant Blake heeft zich teruggetrokken in een aftands landhuis en brengt er het weekend door in afzondering. Producers, roadmanagers en detectives proberen hem te pakken te krijgen, maar Blake zit in een diepe depressie en brengt zijn dagen al mompelend door, al dan niet als vrouw verkleed en verdwaasd rondkruipend. Ook enkele vrienden krijgen hem niet uit zijn lethargie. Het is dan ook maar een kwestie van tijd vooraleer Blake het fatale/verlossende schot lost ...

De film werd geïnspireerd door de laatste dagen van rockicoon Kurt Cobain en werd ook aan hem opgedragen. Er werd veel aandacht besteed aan het uiterlijk van hoofdacteur Michael Pitt. Het warrige blonde haar, de gestreepte slobbertrui, de opvallende zonnebril, de versleten jeans, ... : het roept allemaal herinneringen op aan Cobain.

Verwacht je echter niet aan een nauwgezette reconstructie van de zelfmoord van Cobain. Wie een beetje vertrouwd is met het eigenzinnige oeuvre van Van Sant, weet dat die niet geïnteresseerd is in historische feiten, maar dat die eerder een pallet aan gevoelens wil etaleren. Zo ook in Last days : er wordt geen enkele duiding gegeven over wie Blake is, waarom hij zo'n verward figuur is, wie de mensen zijn die in zijn landhuis rondlopen, ... Het draait allemaal om sfeerschepping, om vervreemding, om aftakeling. De muren en de meubelen in het landhuis zijn al even verschoten en afgebladderd als de ziel van de bewoner. Van een zinnige dialoog is nauwelijks sprake. Blake mompelt wat in zichzelf terwijl leden van een religieuze sekte of een gouden gids-vertegenwoordiger trachten tot hem door te dringen.

De opnametechniek doet herhaaldelijk denken aan Van Sant's meesterwerk Elephant. Het spelen met de tijdlijn en het herhalen van scènes vanuit een verschillend perspectief vormen ook hier de voornaamste structuur van de film. Het niveau van Elephant wordt echter zelden gehaald. Van Sant danst voortdurend op een zeer slap koord, waarop veel kunstenaars zich genoodzaakt zien om te dansen : de grens tussen een aangrijpend kunstwerk en pseudo-intellectueel geneuzel is soms uiterst dun. Ik gun kunstenaars die zich aan zo'n evenwichtsoefening wagen altijd het voordeel van de twijfel, maar toch bekroop me tijdens het bekijken van Last days regelmatig het onbehaaglijke gevoel dat Van Sant zijn evenwicht verloor.

Voor mensen die geïnteresseerd zijn in filmtechniek, is de film een interessant studieobject. Van Sant etaleert een resem aan originele shots, opnametechnieken en montagetrucs. En ook voor mensen die graag doorbomen over de diepere betekenis van een film, is Last Days een boeiend onderwerp. Maar wanneer een film slechts interessant is o.w.v. de analyse die je er achteraf over kunt maken maar nauwelijks een aangrijpende kijkervaring an sich is, is er iets mis. De leuke cameo van Kim Gordon als harde muziekproducente kon dit ook niet goedmaken. Benieuwd wat Nirvana-fan Ooowms van deze film zou vinden.

Trailer :