Jef Neve Trio (De Singer - 09.01.2009)

Al vanaf de eerste noot wist de Belgische jazzpianist Jef Neve de juiste toon te vinden. In een gloednieuwe compositie - die bij gebrek aan een betere naam voorlopig door het leven gaat als "Jef's new" - zat alles wat een rijp stuk muziek maar bieden kan. Prikkelend voor zowel brein als zintuigen verkende dit nummer elke uithoek van de hersenpan. Grote klasse die moeiteloos werd geëvenaard in het tweede nagelnieuwe nummer van de avond "the space we need". Beide nummers tonen Neve als een volleerd en volwassen componist, die complexe structuren perfect weet te koppelen aan een heel rayon emoties.

Tot voor kort speelde Neve ook in een kwartet samen met vibrafonist Pascal Schumacher. Omdat de agenda's van beide artiesten niet meer compatibel bleken, scheidden hun wegen. Bij wijze van afscheid componeerde Neve afgelopen zomer in zijn Brussels appartement op een kleine en lelijke buffetpiano een intieme en mooie ballade, die dan ook logischerwijze de titel "saying goodbye on an ugly white piano" meekreeg. Hierna werd een stapje gezet in het verleden middels het eclectische "pink coffee" uit de debuut-LP Blue saga. Dit nummer toont de toen nog jonge Neve als een zeer ambitieuze maar nog niet volledig gerijpte componist. Wel gaf het nummer de kans aan de fenomenale drummer Teun Verbruggen om te schitteren in een langgerekte solo. Voor de korte pauze werd besloten met Sehnsucht, geplukt uit het laatste album Soul in a picture, gebaseerd op (of naar de woorden van Neve "gepikt van") één van de impromptus van de klassieke componist Franz Schubert. Eén van de weinige nummers overigens die de setlist gemeen had met het vorige concert van Jef Neve in De Singer. Een kleine lapsus linguae van Neve die Schubert eerst aankondigde als een Vlaams artiest en dat vervolgens met een kwinkslag rechttrok ("het is algemeen geweten dat Schubert lang in Oostende heeft gewoond en dat zijn grootmoeder uit Oplinter kwam"). Het nummer gaf de kans aan de oerdegelijke contrabassist Piet Verbist om voor het voetlicht te treden.

Na de pauze werd het publiek opnieuw getrakteerd op enkele nieuwe composities. Vooreerst het technisch spielerei-dingetje "Relieved from education", waarin een a-ritmisch duel tussen Neve en Verbrugge centraal stond. Niet het enige nummer overigens waarbij de interactie tussen de muzikanten zeer leuk om volgen was en waarbij Neve en Verbrugge het niet konden laten om af en toe mee te grommen of een enthousiast "yoooow" te laten ontsnappen. Het volgende nummer was misschien wel mijn persoonlijk hoogtepunt van de avond : "Endless d.c." had als inspiratiebron de steeds weerkerende cycli in een mensenleven en de dingen die een mens steeds opnieuw fout doet. De "d.c." in de titel verwijst naar de muzikale term "da capo", een term die op het einde van een stuk bladmuziek aangeeft dat een bepaald segment herhaald moet worden. Het hypnotiserende van repetitieve en minimalistische muziek, een fantastische staccato-outro die bijna aan postrock deed denken en de unieke gave van Neve om de luisteraar in een nummer mee te nemen op een emotionele reis : deze combinatie maakten van Endless d.c. een heerlijke trip.

Afgesloten werd met enkele oudere nummers. Vooreerst een nummer achter de titel waarvan ongetwijfeld een boeiend verhaal schuilgaat : "nothing but a Casablanca turtle slideshow dinner", afkomstig uit het alom geprezen album Nobody is illegal. Verbruggen mocht nog eens al zijn truken bovenhalen, en dat zijn er heel wat. Een heerlijke lap drum-improvisatie die zeer dicht in de buurt kwam van wat Han Bennink op de vellen kan presteren. De introspectieve titeltrack van het laatste album Soul in a picture vormde een gedegen en aangrijpend orgelpunt van een schitterend concert. Als toemaatje en ten gevolge van een tijdens de pauze geformuleerd verzoekje werd When spring begins geserveerd. Volgens Neve had hij dit nummer in een trio-bezetting al jaren niet meer gespeeld, maar dat was aan de uitvoering ervan niet te merken.

Tijdens dit concert bleek nogmaals dat het geen toeval is dat Neve momenteel hoge toppen scheert. Het is verbluffend om vast te stellen hoe hij in nauwelijks enkele jaren uitgegroeid is tot een zeer volwassen componist, die met zijn betere nummers zowel op intellectueel als op emotioneel niveau weet te prikkelen en die zijn luisteraars meeneemt op boeiende reizen. Neem daarbij dat Neve bovendien niet neerkijkt vanuit een ivoren toren maar gewoon een toffe Kempische peer is. Het maakt van hem een groot artiest. Zijn oprechte dankwoord naar de organisatoren was opnieuw een verdiende speekmedaille op de revers van de mensen van A Jazz Experience.

Setlist :
1. Jef's new
2. The space we need
3. Saying goodbye on an ugly white piano
4. Pink coffee
5. Sehnsucht
6. Relieved from education
7. Endless d.c.
8. Nothing but a Casablanca turtle slideshow dinner
9. Soul in a picture
10. When spring begins