Edgar Van Asselt Quartet feat. David Schnitter (De Singer - 24.10.2009)

Tenorsaxofonist David Schnitter (°1948 in Newark) is gepokt en gemazeld in de hardbop die zijn hoogtepunt kende gedurende de jaren '50 en '60. In de nadagen van het genre leek de jonge David een blitzcarrière tegemoet te gaan. Hij speelde bij de band van de befaamde Art Blakey en speelde nadien samen met de al even gerenomeerde trompettist Freddie Hubbard. Met het uitdoven van de hardbop ging de ster van Schnitter echter ook aan het tanen.

Het leek gedaan te zijn met de carrière van Schnitter totdat er een toevallige vriendschap ontstond met de Nederlandse pianist Edgar Van Asselt tijdens een ontmoeting in New York. Uit hun aanhoudende vriendschap en correspondentie ontstond zelfs een samenwerkingsalbum (toepasselijk "Penpals" genoemd, uitgebracht in 2002 bij Munich Records). De beide heren bleven samen toeren en brachten zopas een gezamenlijk tweede album uit ("A smooth journey", uitgebracht bij Challenge Records).

Het is de logica zelve dat het merendeel van de gespeelde nummers afkomstig is uit het nieuwe album. In de set voor de pauze krijgen we vier nummers te horen uit A smooth journey : Theme song, Waltz for me bro (opgedragen aan de broer van Van Asselt), Obscurity en The wauwie zauwie blues. Het saxspel van Schnitter is warm en hij beklimt soms indrukwekkende toonladders, maar toch kon ik me niet van de indruk ontdoen dat zijn spel scherpte mistte, dat hij hier en daar de melodieën te snel afbrak en af en toe de beoogde noten niet haalde. Schnitter is trouwens niet de meest fitte persoon, wat zijn spel zeker niet ten goede komt. Gasttrompettist en thuisspeler Nico Scheepers (afkomstig uit Rijkevorsel en enkele weken geleden nog actief in De Singer met het Brussels Jazz Orchestra) speelde mee op A smooth journey en vult vandaag de gaten zeer adequaat op. Het is eerder hij die in het eerste deel van de set excelleert dan Schnitter zelf. Dit blijkt des te meer uit de ene standard die ten gehore wordt gebracht ("You don't know what love is", vooral bekend in de versie van Chet Baker). De gebrachte versie bereikt nooit de emotionele spankracht waar het nummer om smeekt.

Gelukkig komt er in het tweede deel van de set meer schwung naar boven drijven. Minor mischief (ook uit A smooth journey) swingt een eind weg. Waltz for Wayne (een ode aan Wayne Shorter en het enige nummer uit Penpals) blijkt een mooie compositie te zijn en in Pra Elis (nog maar eens uit A smooth journey) glippen heel wat Braziliaanse ritmes binnen. Het absolute hoogtepunt van het concert was echter een lang uitgesponnen versie van Barbara, een nummer van Horave Silver, één van de absolute pioniers van de hardbop in de jaren '50. Een zeldzaam moment van topklasse. Met September 16th (een speelse compositie van Schnitter, wederom uit A smooth journey) en een niet nader geïdentificeerde toegift werd het concert besloten. Een gezapig en niet altijd hoogstaand concert dat té weinig momenten van grote klasse vertoonde, grote klasse waarvoor Schnitter dan misschien toch net niet weggelegd geweest blijkt te zijn.