Jef Neve Trio (De Singer - 28.02.2010)

Nu Jef Neve - het goudhaantje van de Belgische jazz - meer en meer andere horizonten opzoekt (met o.a. gelauwerde soundtracks, uitstapjes naar klassieke muziek en samenwerkingsprojecten allerhande), is het des te meer genieten geblazen wanneer hij nog in een traditioneel jazztrio te bewonderen valt.

Iedereen die getuige was van de twee laatste triomftochten van Neve in jazzclub De Singer (in 2007 en in 2009), wist ongeveer wat er te verwachten viel. De hamvraag was dus ook niet zozeer of dit een jazzmatinee van hoog niveau ging worden - dat stond van bij de aanvang vast - maar wel of de nieuwe contrabassist Ruben Samama zou standhouden tegenover het strak op elkaar ingespeelde duo Neve en drummer Teun Verbruggen. Samama had er nog maar enkele concerten opzitten met Neve en Verbruggen. Een nauwkeurige bestudering van de partituren en veel oogcontacten (vooral met Verbruggen die 'zijn' bassist nauwlettend en geamuseerd gadesloeg), hielpen Samama echter probleemloos door dit concert. Samama - afkomstig uit New York en reeds vele jaren woonachtig in Nederland - bulkt overduidelijk van het talent en vormde een sprankelende meerwaarde voor het trio.

Voor de setlist werd ten dele teruggegrepen naar de set die een goed jaar geleden werd gespeeld. Geopend werd met The space we need, waarna Neve de organisatie bedankte voor de kansen die hij van hen kreeg toen hij nog een jonge en onbekende muzikant was. Waar is de tijd dat we een piepjonge Neve zagen spelen in het Sint Alma-zaaltje, amper door één deurtje gescheiden van enkele brallende dronkaards in het belendende café. De band tussen Neve en de mensen van A Jazz Experience is er één die al vele jaren teruggaat. Ook de ode van Neve aan vibrafonist Pascal Schumacher - die met Neve enkele jaren in een quartet samenspeelde en met wie hij recent de nieuwe CD "Face to Face" uitbracht - kwam terug op de setlist, gecomponeerd op de witte buffetpiano die in het Brusselse appartement van Neve staat : Saying goodbye on an ugly white piano.

De eerste set werd afgesloten met nóg een terugkomer : Endless D.C., waarover ik in een vorige review het volgende schreef : "Dit nummer heeft als inspiratiebron de steeds weerkerende cycli in een mensenleven en de dingen die een mens steeds opnieuw fout doet. De "d.c." in de titel verwijst naar de muzikale term "da capo", een term die op het einde van een stuk bladmuziek aangeeft dat een bepaald segment herhaald moet worden. Het hypnotiserende van repetitieve en minimalistische muziek, een fantastische staccato-outro die bijna aan postrock deed denken en de unieke gave van Neve om de luisteraar in een nummer mee te nemen op een emotionele reis : deze combinatie maakten van Endless d.c. een heerlijke trip."

Deze nogal lyrische omschrijving kan zeker ook gelden voor de twee nieuwe nummers van de avond : Colours & Shades excelleerde in harmonieus samenspel tussen de drie bandleden en groeide naar een hoogtepunt waarbij een furieus drummende Verbruggen in duel ging met een al even fervent en staccato spelende Neve. In Weird Joey ging het er meer eclectisch aan toe en stelde Verbruggen heel wat muzikale vragen aan Samama, die deze enthousiast beantwoordde. Besloten werd met de titeltrack van de laatste plaat van het Jef Neve Trio (Soul in a picture), waarna nog een encore volgde. De uitverkochte zaal had het genoegen om te mogen proeven van de internationale klasse van Neve, die als componist en als pianist zijn grenzen nog zeker niet bereikt heeft.