All Points East presents Nick Cave & The Bad Seeds (Victoria Park Londen - 03.06.2018)

Wie mij pakweg een kwartaal geleden verteld zou hebben dat ik me dit weekend in het bruisende East End van Londen zou bevinden om daar in het Victoria Park een festival bij te wonen, zou ik als mesjogge hebben beschouwd. Maar zie : soms lijkt je leven rustig verder te hobbelen op een stoffig weggetje, totdat je daar plotsklaps een onverwachte botsing hebt, uit koers geslagen wordt en een onbekende zijweg moet inslaan. De botsing was hard, het was een wreed accident. Maar de zijweg bood nieuwe perspectieven en voerde me dit weekend naar Londen.


We laafden ons dit weekend aan de sfeer in Shoreditch en strooiden kwistig met ponden in diverse knusse boekenwinkels. Zonder een strak afgelijnd plan struinden we rond. We went with the flow of the city. En zo benaderden we ook het All Points East Festival. Voor een keertje eens niet hossen van podium naar podium - daar leende het warme weer zich overigens niet toe - maar rustig genieten van enkele hoofdacts op de affiche.

foto Valerio Berdini

Om te beginnen met Courtney Barnett. De Australische singer-songwriter met de droogkomische zangstijl en slacker-vibe - die later dit jaar overigens het Sonic City Festival mag cureren - laveerde voornamelijk door de songs van haar nieuwste album "Tell me how you feel". Wie zich de moeite getroost om naar haar webstek te surfen, krijgt overigens daadwerkelijk de kans om neer te pennen hoe men zich écht voelt, wat mooie en soms pijnlijk herkenbare getuigenissen oplevert. Natuurlijk ook enkele songs uit haar debuutalbum. Zoals het heerlijk melodramatisch voortkabbelende "Depreston", dat me om één of andere reden altijd doet denken aan de al even briljante film "Old Joy" van Kelly Reichardt. Het concert werd besloten met het aanstekelijke "Pedestrian at Best". "Put me on a pedestal and I'll only disappoint you" klinkt het daarin. Maar deze vaandeldraagster van een generatie vrouwen die de bijna doodgewaande indie-rock nieuw leven inblazen, verdient het wél om op een piëdestal gezet te worden. Instant crush.

foto Riot Mag

Ter voorbereiding van het concert van Patti Smith was ik alvast begonnen met het lezen van "Just Kids", de memoires die zij publiceerde in 2010 en waarin zij uitvoerig vertelt over haar intense vriendschap met de fotograaf Robert Mapplethorpe. Een boek dat me overigens cadeau werd gedaan door mijn festival-genote. Meer nog dan het relaas van een hartverscheurende vriendschap is het ook een boeiende inkijk in de kunsten-scène van New York in de jaren '60-'70 en in de ontstaansgeschiedenis van de rockcarrière van Smith. De informatie die ik uit het boek haalde, zorgden ervoor dat ik haar concert van vandaag als 'rijker' ervoer dan de vorige keer dat ik haar zag (een vijftal jaar geleden in de AB).

Het toeval (?) wou dat het concert plaatsvond op de geboortedatum van Allen Ginsberg (1926-1997), dichter/activist en dé peetvader van de Beat Generation. Om hem te eren, las Smith bij aanvang van het concert een gedeelte voor van diens roemruchte gedicht "Howl" (gepubliceerd in 1955), meer bepaald het slot-gedeelte dat later bekend zou staan als het "Footnote"-gedeelte. Het is een lange mantra waarin het woord 'holy' centraal staat. "Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! The world is holy! The soul is holy! The skin is holy! The nose is holy! The tongue and cock and hand and asshole holy! Everything is holy! everybody’s holy! everywhere is holy! everyday is in eternity! Everyman’s an angel! The bum’s as holy as the seraphim! the madman is holy as you my soul are holy!" En zo gaat het nog een tijdje door. Smith leest het gedicht heel bevlogen voor en de haren staan recht in mijn nek. Op een rockfestival je concert beginnen met het minutenlang voorlezen van een flinke lap poëzie, daar komt alleen Patti Smith mee weg.

En zo zette ze meteen de toon voor de activistische ondertoon die de rest van haar bevlogen concert zou kenmerken. Zuurpruimen zullen dit afdoen als 'naïef', maar de wereld zou een betere plek zijn met wat meer Patti-empathie. Een oproep tot meer ecologisch bewustzijn, tot meer politieke awareness, tot meer begrip : het zat er allemaal in. Van bij de bekende opener "People have the power", het politiek geladen "Citizen Ship" (uitgebracht in 1979 maar nu relevanter dan ooit) tot scherpe versies van een paar opvallende covers ("Beds Are Burning" van Midnight Oil en "Mind Games" van John Lennon) : het siert Smith dat ze blijft geloven in de maakbaarheid van vrede en in de toekomst van het menselijke ras. In hart en nieren blijft ze ook een dichteres, zoals blijkt uit songs zoals "Summer Cannibals" en "Pissing in a River".

Het leven is een flux van komen en gaan. Niet alleen o.w.v. de geboortedag van Allen Ginsberg is 3 juni belangrijk voor Smith. Richard Sohl, jarenlang toetsenist bij de Patti Smith Group, stierf uitgerekend op 3 juni 1990. Aan hem werd het laatste deel van het concert opgedragen. Wanneer "Land (Horses / Land of a thousand dances)" zich genadeloos op gang trekt met de iconische Johnny in de lyric-hoofdrol, komen de haartjes in mijn nek wederom recht te staan. En wanneer tijdens afsluiter "Gloria" Patti Smith ietwat knullig de letters L.O.N.D.O.N. spelt i.p.v. G.L.O.R.I.A. in een poging het publiek te behagen, vergeeft iedereen haar moeiteloos. Een bevlogen dame, een monument en een voorbeeld in bittere tijden.


Ik had het op voorhand niet echt voor mogelijk gehouden dat het magische Sportpaleis-concert, dat Nick Cave vorig jaar gaf, nog in intensiteit en kwaliteit overtroffen kon worden. En toch. En toch. Ik las ergens in een review over het concert van vanavond het volgende : "Nick Cave and The Bad Seeds have carved out a moment in time that those witnessing may forever hold dear." Wat waren dan die specerijen die het concert van vanavond nog nét dat tikje extra kruiding gaven ? Was het de perfecte timing ? De mooie ondergaande zomerzon in het Londense park ? Het feit dat Nick Cave vandaag de enige echte headliner was en daarom feitelijk niet voor een festival-publiek maar voor een fan-publiek speelde ? De uitstekende plek vooraan vanwaar we het concert konden beleven ? De op het randje van de waanzin balancerende extase tijdens "From her to eternity" was het alvast niet, hoewel een mens het nooit beu wordt te zien hoe Warren Ellis tijdens dat nummer compleet loos gaat op zijn viool. Ook de bezwerende overgave - waarmee Cave constant het lijfelijke contact opzoekt met zijn publiek op de voorste rijen - was geen verrassing. En hoe aangrijpend het afsluitende "Push The Sky Away" ook is (met een heleboel mensen uit het publiek op het podium, waar we ei zo na tussen hadden kunnen staan) : dat is een constante tijdens zijn concerten en dus verre van een verrassing.

Foto Raphael Pour-Hashemi

Naast de onderbuik-vaststelling dat er vandaag een soort van moeilijk te omschrijven magie in de Londense lucht hing, waren het toch vooral enkele songs die bijdroegen aan het unieke karakter van dit concert. Zo droeg Nick Cave een heel ingetogen versie van het o zo mooie (en live zéér zelden gespeelde) "Come into my sleep" op aan zijn echtgenote Susie Bick (volgens Cave trouwens het favoriete nummer van zijn eega) en toonde hij zich tijdens dat nummer - veel meer dan tijdens de broeierige verhaal-songs à la "Stagger Lee" en "Jubilee Street" - fragiel en menselijk. En "Deanna" - nochtans niet mijn meest favoriete Cave-nummer - ontpopte zich live tot een feestje zonder weerga, waarbij de ruim 60-jarige Cave zich zonder dralen tussen het publiek begaf. Zelfs de energieke Cave moest achteraf toegeven : "That was really difficult...".


Zelfs de meest getalenteerde tekenaar kan nauwelijks de verbazing schetsen die zich meester maakte van het publiek toen Cave niemand minder dan Kylie Minogue aankondigde om haar 50ste verjaardag te vieren (enkele dagen eerder op 28 mei). We moesten ons een paar keer in de ogen wrijven. Het was ze echt :  in een prachtig goudgeel jurkje betrad ze het podium voor "Where the wild roses grow". Wat dit duet vooral zo mooi maakte : dat Cave en Minogue er ook duidelijk zélf van genoten. Het was niet alleen voor het publiek een onvergetelijk moment : ook voor de twee innig knuffelende artiesten op het podium was dit zoveel meer dan een zomaar een duet.

Vanavond was uitzonderlijk. De reeks omstandigheden die me hier vanavond deden belanden, waren uitzonderlijk. De locatie, de performers, de magie : uitzonderlijk. Om nog maar te zwijgen over de dame met wie ik het genoegen had dit alles te mogen delen : uitzonderlijk. Meer dan ooit was vandaag die ene zinsnede uit "Push the sky away" van toepassing : "And some people say it's just rock and roll, oh but it gets you right down to your soul."